Η συμμόρφωση της ελληνικής κυβέρνησης στη σαφή εντολή της Κ. Ράις για ανεπιφύλακτη στήριξη της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας, αποτελεί το βασικό ζητούμενο της συνάντησης Καραμανλή - Ερντογάν την Πέμπτη το πρωί στη Θεσσαλονίκη.

Οι δύο ηγέτες θα συναντηθούν στο περιθώριο της Διαβαλκανικής Διάσκεψης Κορυφής, «θεσμός» που ως γνωστόν λειτουργεί συμπληρωματικά στις επιδιώξεις των ΗΠΑ και της ΕΕ για την επιβολή της νέας τάξης στα Βαλκάνια.

Στη συνάντηση ο Ελληνας πρωθυπουργός αναμένεται να προσφέρει διαβεβαιώσεις στον Τούρκο ομόλογό του ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν πρόκειται να δημιουργήσει κανένα πρόβλημα στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας στην ΕΕ, ακριβώς όπως αξίωσε η Αμερικανίδα ΥΠΕΞ κατά την πρόσφατη επίσκεψή της στην Αθήνα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ο Ερντογάν δεν είχε καμία διάθεση να συμμετάσχει στη διαβαλκανική διάσκεψη στη Θεσσαλονίκη και αποφάσισε να συμμετάσχει μετά από το μήνυμα που του μετέφερε η Κ. Ράις για τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας του.

Ο Κ. Καραμανλής δε φέρεται διατεθειμένος να δημιουργήσει «προβλήματα» στην τουρκική κυβέρνηση ακόμα και στην περίπτωση που δεν τηρήσει τις «υποχρεώσεις» που έχει αναλάβει έναντι της ΕΕ, όσον αφορά την εφαρμογή του Πρωτοκόλλου Τελωνειακής Σύνδεσης, δηλαδή το άνοιγμα των τουρκικών λιμανιών και αεροδρομίων στα κυπριακά πλοία και αεροπλάνα. Αντίθετα, η ελληνική κυβέρνηση, στο όνομα της διατήρησης του «καλού κλίματος» με τη γειτονική χώρα, φέρεται διατεθειμένη να συνεργαστεί και να βοηθήσει την κυβέρνηση Ερντογάν ώστε να βρεθεί κάποια βολική για την Αγκυρα «διέξοδος» στο ζήτημα αυτό. Στην κατεύθυνση αυτή, σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες, φέρεται να συμφωνεί να συσχετιστεί η εφαρμογή του Πρωτοκόλλου Τελωνειακής Σύνδεσης με τη νέα προσπάθεια «λύσης» του Κυπριακού που επιχειρείται υπό την άμεση καθοδήγηση των ΗΠΑ.

Στην ίδια κατεύθυνση, δηλαδή της διευκόλυνσης της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας, ο Κ. Καραμανλής δε θέτει καν το ζήτημα της απειλής πολέμου (casus belli), που διατηρεί σε βάρος της χώρας μας η γειτονική κυβέρνηση, ούτε βέβαια το ζήτημα των καθημερινών παραβιάσεων στο Αιγαίο και της αμφισβήτησης κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Από την πλευρά του ο Τ. Ερντογάν δεν πρόκειται να προσφέρει κάποια «ανταλλάγματα», έστω και για το θεαθήναι, όπως επιζητεί διακαώς ο Ελληνας πρωθυπουργός για να δικαιολογήσει τη στάση του στα ευρωτουρκικά και τα ελληνοτουρκικά.

Ακόμα και αν υπήρχε κάποια περίπτωση ο Τούρκος πρωθυπουργός να προχωρήσει σε κάποιες «χειρονομίες καλής θέλησης» (π.χ. για σχολή Χάλκης και Οικουμενικό Πατριαρχείο), η ωμή αξίωση της Κ. Ράις προς την ελληνική κυβέρνηση για άνευ όρων και προϋποθέσεων στήριξη της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας, εκμηδενίζει τις πιθανότητες. Στην καλύτερη περίπτωση ο Κ. Καραμανλής μπορεί να ελπίζει να αποσπάσει κάποια υπόσχεση από τον Τ. Ερντογάν για μείωση της έντασης στο Αιγαίο (λιγότερες παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου) αλλά η πείρα από το παρελθόν έχει δείξει ότι παρόμοιες υποσχέσεις δεν έχουν καμία πρακτική αξία.