Μπορεί οι ΗΠΑ να εμφανίζονται ανίκητες, αλλά δεν είναι όπως φαίνονται. Οι ηγέτες τους θέλουν να περάσουν την αντίληψη ότι μπορούν να κάνουν ό,τι γουστάρουν, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν, αλλά είναι, μάλλον, «στριμωγμένοι» και οι επιλογές τους δεν είναι απεριόριστες.

Ας πάρουμε το ζήτημα των πολεμικών απειλών κατά του Ιράν. Φοβερίζουν, αλλά το σκέφτονται. Πρώτον, γιατί έχουν κι άλλα πολεμικά μέτωπα ανοιχτά και, δεύτερον, επειδή ξέρουν ότι το Ιράν δεν είναι Αφγανιστάν, ούτε Ιράκ και μια στρατιωτική επέμβαση εναντίον του μπορεί να τους δημιουργήσει μεγάλους στρατιωτικούς και άλλους μπελάδες. Γι' αυτό και κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να συμπαρασύρουν στον πόλεμο όλους τους συμμάχους και να βρουν όσο το δυνατόν περισσότερους «προθύμους».

Αλλά και στο ενεργειακό πρόβλημα δεν έχουν πολλές επιλογές. Θεωρούν ότι μπορούν να ενεργούν σαν «άρπαγες» του πλούτου των άλλων, αλλά καταλαβαίνουν πως δεν είναι σε θέση να τα πάρουν όλα κι όποτε θέλουν. Οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις γι' αυτό το ζήτημα οξύνονται, ενώ δυνάμεις, όπως η Κίνα, δεν είναι διατεθειμένες να «μείνουν στην μπάντα».

Και, βεβαίως, μπορεί να βαυκαλίζονται ότι έχουν την ισχύ να επιβάλουν την υποταγή των λαών, αλλά υπολογίζουν πολύ και φοβούνται αφάνταστα τις λαϊκές αντιστάσεις στην ιμπεριαλιστική πολιτική, που πληθαίνουν και δυναμώνουν σ 'όλο τον κόσμο. Ο ιμπεριαλισμός φαίνεται πανίσχυρος, αλλά δεν είναι ανίκητος. Αρκεί οι λαοί να συνειδητοποιήσουν τη δύναμή τους και, παραμερίζοντας τις φιλοϊμπεριαλιστικές κυβερνήσεις τους, να ορθώσουν το ανάστημά τους. Κι αυτό θα γίνει, αργά ή γρήγορα....