Με νέα ένταση συνεχίζεται το τελευταίο διάστημα η επίθεση των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών κύκλων των ΗΠΑ και της ΕΕ κατά της Λευκορωσίας. Το θέμα της «ανυπότακτης» Λευκορωσίας, σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, αναμένεται να τεθεί και στην επόμενη σύνοδο των «G8», που θα πραγματοποιηθεί τον Ιούλη στη Ρωσία, με στόχο να δεσμευτεί και η Ρωσία (!) στην άσκηση πιέσεων για την ανατροπή του Προέδρου Αλεξάντρ Λουκασένκο.

Να υπενθυμίσουμε ότι ήδη οι ΗΠΑ έχουν εγκρίνει τη λεγόμενη «Belarus Democracy Act», με στόχο την ανατροπή του Λευκορώσου Προέδρου, ο οποίος «σάρωσε» στις τελευταίες προεδρικές εκλογές με ποσοστό άνω του 80%. Από τη μεριά της η ΕΕ, αφού «ζύγισε» τις συνέπειες οικονομικών μέτρων κατά της Λευκορωσίας, κατέληξε ότι αυτά θα είναι αναποτελεσματικά, έτσι περιορίστηκε στο «δημοκρατικό» μέτρο της απαγόρευσης της εισόδου στις χώρες της ΕΕ του Λευκορώσου Προέδρου και άλλων 30 κρατικών και κοινωνικών παραγόντων της Λευκορωσίας. (Μάλιστα, σύμφωνα με ρωσικά ΜΜΕ, απαγορεύτηκε στους συγκεκριμένους η χορήγηση όχι μόνο βίζας Σένγκεν, αλλά και εθνικής βίζας στις χώρες της ΕΕ). Ταυτόχρονα, η εφημερίδα «Financial Times Deutschland» σε πρόσφατο δημοσίευμά της ανέφερε ότι η ΕΕ αποφάσισε να δεσμεύσει τους προσωπικούς τραπεζικούς λογαριασμούς του Αλ. Λουκασένκο και συνεργατών του, για να πάρει στις 15/5 την εξής απάντηση από το Γραφείο του Λευκορώσου Προέδρου: «Αν βρείτε τέτοια χρήματα, κρατήστε τα!»

Τι είναι όμως αυτό που ενοχλεί τόσο πολύ τους ιμπεριαλιστικούς κύκλους, που επιδιώκουν την ανατροπή του Λουκασένκο.

Η επίσκεψη, όπως κι η γνωριμία με το λαό της Λευκορωσίας δείχνει ότι η κατάσταση εκεί διαφέρει έντονα από άλλα κράτη που προήλθαν από την ΕΣΣΔ, τόσο επιφανειακά όσο κι επί της ουσίας. Ετσι παντού εξακολουθούν να υπάρχουν τα σοβιετικά σύμβολα και μνημεία, που μάλιστα ανακαινίστηκαν. Γενικά δεν υπάρχει ο αντικομμουνισμός και αντισοβιετισμός που κυριαρχεί κι έχει γίνει επίσημη ιδεολογία σε πολλά άλλα κράτη που προήλθαν από την ΕΣΣΔ, αντίθετα είναι έντονο ένα αίσθημα υπερηφάνειας για το παρελθόν και το παρόν της χώρας.

Από την άλλη, η Λευκορωσία είναι η μόνη που προήλθε από την πρώην ΕΣΣΔ που, χωρίς να αμφισβητήσει τις αρχές «καλής γειτονίας» με τις άλλες χώρες και οργανισμούς, διακηρύσσει πως δεν ενδιαφέρεται να γίνει μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, κι ούτε δέχεται οδηγίες από αυτούς και το ΔΝΤ. Ταυτόχρονα, αναπτύσσει στενές σχέσεις όχι μόνο με τη γειτονική Ρωσία, αλλά και με την Κίνα, την Κούβα, τη Συρία, το Ιράκ (πριν την κατοχή του) και άλλες - «προβληματικές», για τους ιμπεριαλιστές, χώρες. Η σαφής αντιιμπεριαλιστική τοποθέτηση του Αλ. Λουκασένκο από το βήμα του ΟΗΕ το περασμένο φθινόπωρο, δεν πέρασε απ' αυτούς καθόλου απαρατήρητη.

Αν κοιτάξουμε βαθύτερα, σημαντικότατο σημείο κριτικής είναι η πολιτική που ακολουθεί ο Λουκασένκο και η κυβέρνησή του στην οικονομία, στην κοινωνία, αφού σταθερά εδώ και 11 χρόνια αρνείται να προχωρήσει σε μαζικές ιδιωτικοποιήσεις και ν' ανοίξει διάπλατα το δρόμο στο ξένο κεφάλαιο. Ταυτόχρονα, διατηρεί το συνεταιριστικό σύστημα στο χωριό και αρκετές κοινωνικές κατακτήσεις από τη σοβιετική περίοδο. Είναι χαρακτηριστικό ότι η ανεργία δεν ξεπερνά το 1,5%, ενώ οι αποδοχές και οι κοινωνικές παροχές είναι σημαντικές σε σχέση με την κατάσταση που επικρατεί στις γειτονικές Ρωσία και Ουκρανία, όπως και στις βαλτικές χώρες που εντάχθηκαν στην ΕΕ. Μια ακόμη απόδειξη είναι ότι η Λευκορωσία είναι η μόνη χώρα της ΚΑΚ από την οποία δεν υπάρχει μεταναστευτικό ρεύμα προς τη Ρωσία. Αυτά οπωσδήποτε είναι δεδομένα που τα παίρνει υπόψη του ο λαός της Λευκορωσίας, συγκρίνοντας με την κατάσταση που επικρατεί στις γειτονικές χώρες.

Ομως σε τελική φάση αυτή η περήφανη κι ανεξάρτητη στάση που έχει διαμορφώσει ο λαός και η κυβέρνηση της Λευκορωσίας τα τελευταία χρόνια έχει βαθιές ρίζες και στον αντιφασιστικό αγώνα, όπου έχασε τη ζωή του κάθε τρίτος κάτοικος της Λευκορωσίας, στην οποία δρούσε ένα πανίσχυρο αντάρτικο κίνημα.

Σήμερα, τόσο οι ΗΠΑ όσο κι ΕΕ, χρησιμοποιούν το ζήτημα της δήθεν «προώθησης της δημοκρατίας» ως ένα από τα ζητήματα «αιχμής» της ιμπεριαλιστικής ιδεολογικο-πολιτικής επίθεσης, με στόχο την επέμβαση στις εσωτερικές εξελίξεις σε μια σειρά περιοχές του πλανήτη. Αυτό ισχύει και στη Λευκορωσία, όπου ο περιορισμός του ιδιωτικού κεφαλαίου, η εμπόδιση της χρηματοδότησης της αντιπολίτευσης από το εξωτερικό, ο περιορισμός της επιρροής του χρήματος στην εκλογική διαδικασία, ακόμη και η προσφυγή του Λουκασένκο σε άμεσα δημοψηφίσματα για το Σύνταγμα, χαρακτηρίζονται από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς ως «παραβίαση» της δημοκρατίας και των «ευρωπαϊκών κριτηρίων». Ετσι ΕΕ και ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΟΑΣΕ προωθούν την ανατροπή του Λουκασένκο για να επιβάλουν τη «δημοκρατική επιλογή» του λαού. Οι ενέργειές τους είναι απροκάλυπτες, αφού ανοιχτά πληρώνουν την αντιπολίτευση, χρηματοδοτώντας τα λεγόμενα «ανεξάρτητα» ΜΜΕ, έντυπα κι ηλεκτρονικά, που εκπέμπουν ακόμη κι από γειτονικές χώρες.

Ποιοι όμως είναι αυτοί που καλούνται να κάνουν εκδημοκρατισμό στη Λευκορωσία; Αυτοί που πετσοκόβουν τα δημοκρατικά δικαιώματα στην έτσι κι αλλιώς περιορισμένη αστική δημοκρατία, που εγκρίνουν τρομονόμους, που βάζουν παντού κάμερες, που παρακολουθούν εκατομμύρια τηλεφωνικές συνδιαλέξεις, που έστησαν το Γκουαντανάμο, που χρησιμοποιούν βασανιστήρια στους κρατουμένους τους, που δίνουν εντολές στις μυστικές υπηρεσίες τους να απαγάγουν και να εξαφανίσουν πολιτικούς αντιπάλους, που στηρίζονται σε καλπονοθευτικά συστήματα και στην πλύση εγκεφάλου από τα ΜΜΕ! Αυτοί που έχουν απαγορεύσει τα ΚΚ στις γειτονικές Βαλτικές χώρες! Που έχουν μετατρέψει σε νέα απαρτχάιντ τη Λετονία και την Εσθονία, όπου δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι εδώ και 15 χρόνια δεν έχουν πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα! Αυτοί θα εκδημοκρατίσουν τη Λευκορωσία; Αλήθεια για ποια «δημοκρατική επιλογή» μπορεί να κάνει λόγο ο λαός του Ιράκ, που βιώνει αυτού του είδους τον ιμπεριαλιστικό «εκδημοκρατισμό»;

Αξίζει όμως να σημειωθεί ότι αμέσως μετά τις πρόσφατες προεδρικές εκλογές ο Λουκασένκο δέχτηκε νέα επίθεση όχι μόνο από τη Δύση, αλλά και από την Ανατολή, αφού το μεγάλο ρώσικο κεφάλαιο αυξησε τις πιέσεις για να διεισδύσει στο εσωτερικό της χώρας εξαγοράζοντας τα πάντα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό της «ΓΚΑΖΠΡΟΜ» που ανακοίνωσε ότι επιδιώκει τον τριπλασιασμό(!) των τιμών φυσικού αερίου προς τη Λευκορωσία, διεκδικώντας έτσι την απόκτηση του δικτύου φυσικού αερίου στη Λευκορωσία. Βέβαια, μέχρι στιγμής ο Λουκασένκο αντιστέκεται, εκμεταλλευόμενος και τις αντιθέσεις Ρωσίας - ΗΠΑ στην περιοχή και τη δυσμενέστερη θέση στην οποία θα βρεθεί το Κρεμλίνο αν πετύχουν τα σχέδια ανατροπής του. Η προοπτική συζήτησης του θέματος «Λευκορωσία» στη συνάντηση των «G8» και η «μυστική διπλωματία» που μπορεί να αναπτυχθεί γύρω από το ζήτημα δείχνουν ότι οι ισορροπίες είναι πράγματι πολύ λεπτές.

Και το ερώτημα εδώ είναι αν ο λαός της Λευκορωσίας θα συνεχίσει να στηρίζει, με όποιον τρόπο χρειαστεί και πέρα από τις εκλογές, μιαν άλλη προοπτική ανάπτυξης της χώρας, χωρίς ξένες επεμβάσεις, στην οποία βέβαια αργά ή γρήγορα θα τεθεί το θεμελιακό ζήτημα «ποιος ποιον».