«Αυτή η απεργία είναι μια μάχη ακόμα δυσκολότερη από προηγούμενες, αλλά και ακόμα πιο σημαντική», επισημαίνει ο Αποστόλης Κόκκινος, σημειώνοντας ότι η επίθεση των κατασκευαστών είναι ολομέτωπη, ενάντια στα δικαιώματα όλων των οικοδόμων, και ιδιαίτερα της νέας γενιάς.

Ο συνδικαλιστής επικεντρώνεται στην ανάγκη οι ταξικές δυνάμεις του κλάδου να συγκρουστούν με τα ιδεολογήματα υποταγής που το κεφάλαιο πλασάρει στους νέους εργάτες. «Οι νέοι που θα δουλεύουν από το 2008 θα δουλεύουν με φτηνότερο μεροκάματο, φτηνότερο ένσημο... Μπαίνοντας οι επόμενες γενιές στον κλάδο μπορεί να βρουν δουλιά ευκολότερα μεν, αλλά δε θα 'χουν δικαιώματα. Δε θα πάρουν ποτέ σύνταξη: ανεβάζουν τα όρια συνταξιοδότησης στα 65, θέλουν να τα φτάσουν στα 67, καταργούν τα ΒΑΕ, ακόμα και τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας θέλουν να καταργήσουν...».

Η επιχείρηση ενσωμάτωσης της συνείδησης του εργάτη στα σχέδια μεγιστοποίησης της κερδοφορίας των επιχειρήσεων, ξεκινά από πολύ νωρίς: «Οι περισσότεροι νέοι δεν έχουν πείρα από την οργάνωση του αγώνα τους. Ο νέος βγαίνει στην παραγωγή κι αυτή η κατάσταση του φαίνεται δεδομένη, γιατί έχει ζήσει μέσα σ' αυτή, έχει μπολιαστεί μ' αυτήν... Ακόμα και από το σχολείο μαθαίνει την "ανταγωνιστικότητα", την "προσαρμοστικότητα"... Χρειάζεται η δουλιά η δική μας να γίνει ακόμα καλύτερη, να απλωθεί σ' όλους τους οικοδόμους ώστε να καταλάβουν τι συμβαίνει, τι γίνεται γύρω τους...».