Μόλις είχε ξημερώσει. Πρωινό Σαββάτου. Αυτοκινητοπομπή της μονάδας Κίλο των Αμερικανών πεζοναυτών πέφτει σε παγιδευμένο, με βόμβες, δρόμο, στην πόλη Χαντίθα. Με τηλεχειριστήριο, οι βόμβες εκρήγνυνται και ένας πεζοναύτης σκοτώνεται ακαριαία, ενώ 2 τραυματίζονται. Οι άνδρες της μονάδας λαμβάνουν εντολή, εφόσον η βόμβα πυροδοτήθηκε με τηλεχειριστήριο, να ελέγξουν όλα τα σπίτια της περιοχής. Χωρίζονται σε ομάδες των 4. Μία από αυτές ανοίγει πυρ, κατ' αρχάς, σε διερχόμενο ταξί, σκοτώνοντας εν ψυχρώ και τους 5 επιβαίνοντες. Ακολούθως, εισβάλλει σε 3 παρακείμενα σπίτια. Συγκεντρώνει όλους τους ενοίκους στο κεντρικό δωμάτιο των σπιτιών και τους εκτελεί εν ψυχρώ. Ο εφιάλτης διήρκεσε 5 ώρες.

Συνολικά 18 άνθρωποι, ηλικιωμένοι και γυναικόπαιδα στην πλειοψηφία τους, εκτελέστηκαν μέσα στα σπίτια τους. Επέζησαν η 9χρονη Ιμάν και ο 8χρονος αδελφός της Αμπντούλ, γιατί οι γονείς τους λειτούργησαν ως ανθρώπινη ασπίδα. Τα παιδιά εντοπίστηκαν, τραυματισμένα, κάτω από τα κορμιά των γονιών τους. Ο Αμπντούλ δεν έχει καμία επικοινωνία με το περιβάλλον μετά από εκείνο το πρωί της 19ης Νοέμβρη 2005.

Ολα αυτά δεν είναι σκηνές από ταινία, αλλά όσα, όπως αποκαλύπτεται πλέον, πραγματικά συνέβησαν στη Χαντίθα εκείνο το πρωί. Επί μήνες, ο αμερικανικός στρατός έδινε τη δική του εκδοχή, μιλώντας για «παράπλευρες απώλειες κατά τη διάρκεια μάχης με τρομοκράτες». Οι φωτογραφίες και το βίντεο που τράβηξαν κάτοικοι της πόλης και τελικά δημοσιοποιήθηκαν από το περιοδικό «Τάιμ» και το BBC δεν άφησαν, όμως, περιθώρια. Ανοιξε νέος φάκελος έρευνας στους κόλπους του αμερικανικού στρατού και τουλάχιστον 7 πεζοναύτες αναμένεται να κατηγορηθούν για «δολοφονίες αμάχων», αλλά και «παράβαση καθήκοντος», με τη δεύτερη κατηγορία να αφορά όσους «κάλυψαν» τη σφαγή.

Τους τελευταίους μήνες ορισμένα τέτοια περιστατικά έρχονται στο φως της δημοσιότητας. Τις περισσότερες φορές μάλλον συμπτωματικά, αφού τυχαίνει να βρίσκεται κοντά κάποιος φωτογράφος ή δημοσιογράφος, ή να φτάσουν στα χέρια τους ερασιτεχνικά βίντεο και φωτογραφίες. Είθισται, μάλιστα, ο κομβικός κρίκος (δημοσιογράφος ή φωτογράφος) που θα πάρει στα χέρια του αυτά τα στοιχεία να μην είναι Αμερικανός.

Ετσι, τυπικά, σε εξέλιξη βρίσκονται, επίσης, στρατιωτικές ανακρίσεις για την εκτέλεση σε σημείο ελέγχου μίας εγκύου που γεννούσε και της μητέρας της στη Σαμάρα, ενός απλού πολίτη που, μετά θάνατον, παρουσιάστηκε ως ένοπλος στη Χαμαντίγια, την εκτέλεση 14 αγροτών, που εκ των υστέρων παρουσιάστηκαν ως «τρομοκράτες», έξω από τη Μπαακούμπα. Ηδη, άλλοι 3 κατηγορούνται «για δολοφονία αμάχου» επειδή εκτέλεσαν συλληφθέντα σε άγνωστο σημείο, ενώ ολοκληρώθηκε η έρευνα για το θάνατο 13 αμάχων σε σπίτι στο χωριό Ισάκι. Οι εμπλεκόμενοι Αμερικανοί στρατιώτες, παρά το βίντεο τόσο του Γαλλικού Πρακτορείου Ειδήσεων όσο και του «Ασοσιέιτεντ Πρες», που παρουσίαζε ξεκάθαρα τις σορούς, κυρίως, γυναικών και παιδιών, δεμένες πισθάγκωνα να έχουν εκτελεστεί με σφαίρα στο κεφάλι, απαλλάχτηκαν λόγω «έλλειψης στοιχείων».

Μετά από εβδομάδες σιωπής, στο θέμα αναφέρθηκε και ο Πρόεδρος Μπους, υποστηρίζοντας ότι «θα αποδοθούν ευθύνες όπου υπάρχουν», ενώ ανακοινώθηκε ότι άρχισε, ήδη, κύκλος «σεμιναρίων» στους κόλπους των κατοχικών αμερικανικών στρατευμάτων «για τους κανόνες ηθικής που οφείλουν να ακολουθούν». Τα αμερικανικά ΜΜΕ δεν ασχολήθηκαν σχεδόν καθόλου με το θέμα, ενώ μέσα σε λίγες ημέρες εξαφανίστηκε και από τα άλλα μεγάλα δίκτυα ενημέρωσης.

Στο συγκεκριμένο σημείο, κάποιος με το δίκιο του θα αναρωτηθεί για ποιο λόγο, ούτως ή άλλως, να δοθεί περαιτέρω δημοσιότητα σε περιστατικά τα οποία, όπως ομολογούν και οι συνεργάτες των κατοχικών (π.χ. ο Ιρακινός πρωθυπουργός αλ Μάλικι), αποτελούν καθημερινότητα για τον ιρακινό λαό. Πόσο μάλλον, που έχουν προηγηθεί ολοκληρωτικές ισοπεδώσεις πόλεων (όπως η Φαλούτζα ή το Κάιμ ή το Ταλ Αφάρ), με ανυπολόγιστο αριθμό νεκρών αμάχων και συνθήκες ανείπωτης βαρβαρότητας για όσους επιβίωσαν.

Αλλωστε, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές βρίσκεται σε εξέλιξη άλλη μια τέτοια επιχείρηση στο Ραμάντι. Εκεί, 2.500 Αμερικανοί στρατιώτες μαζί με άλλους 1.500 που μεταφέρθηκαν από το Κουβέιτ ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο, ισοπεδώνουν συνοικία - συνοικία την πόλη (για πολλοστή φορά), υποχρεώνοντας τους εναπομείναντες 150.000 κατοίκους σε επ' αόριστον αποκλεισμό στα σπίτια τους, χωρίς νερό, ρεύμα, τρόφιμα και φάρμακα.

Εχει, όμως, ιδιαίτερο ενδιαφέρον το ότι ολοένα και συχνότερα τέτοια περιστατικά έρχονται στη δημοσιότητα. Κάτι, φυσικά, που δε σημαίνει ότι δε γίνονταν και παλαιότερα. Είναι ξεκάθαρο ότι όλες αυτές οι καταγγελίες δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου του απίστευτου αιματοκυλίσματος που υφίσταται ο ιρακινός λαός από τις κατοχικές δυνάμεις εδώ και 3 χρόνια. Οπως είναι ξεκάθαρο ότι οι καταγγελίες για τα βασανιστήρια στο Αμπού Γράιμπ δεν ήταν παρά δείγμα του τι ακριβώς επικρατεί στις κατοχικές φυλακές. Και όπως έγινε και στην περίπτωση του Αμπού Γράιμπ, αν τιμωρηθούν, θα τιμωρηθούν και τώρα μόνο οι απλοί στρατιώτες, που φυσικά ευθύνονται, αλλά δε φέρουν το βάρος των επιλογών που τους έφεραν στη θέση αυτή.

Σε αυτό που συγκλίνουν οι περισσότεροι αναλυτές είναι ότι τείνει να γίνει βεβαιότητα η πεποίθηση ότι όσο κυλά ο χρόνος, τόσο περισσότερο κλιμακώνεται η κατοχική καταστολή και βία και αναλογικά τόσο περισσότερο εντείνεται το μίσος του ιρακινού λαού για τους κατακτητές και η συμμετοχή του, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, στις διάφορες (και διαφορετικές μεταξύ τους) αντιστασιακές οργανώσεις. Οπως υποστήριζαν πολλοί, οι αυξανόμενες αποκαλύψεις αυτού του είδους απλώς επιβεβαιώνουν ότι κλιμακώνεται το αιματοκύλισμα και πλέον δεν είναι τόσο εύκολο για τους κατοχικούς να κρατήσουν τα πάντα στο σκοτάδι.

Ορισμένα, μόνο, στοιχεία μοιάζουν να ενισχύουν τις εκτιμήσεις αυτές. Τον πρώτο χρόνο της κατοχής, υπολογίζεται ότι σκοτώνονταν 20 Ιρακινοί πολίτες την ημέρα. Τον δεύτερο 30 και σήμερα, κατά τον τρίτο χρόνο, 36. Αν και δεν υπάρχουν ακριβείς καταμετρήσεις, ο αριθμός των νεκρών Ιρακινών, αυτή την τριετία, εκτιμάται ότι αγγίζει, αν δεν ξεπερνά, τις 100.000. Στα μέσα Ιουνίου, επισήμως, είχαν σκοτωθεί 2.500 Αμερικανοί και περισσότεροι από 18.500 είχαν τραυματιστεί, στη συντριπτική πλειοψηφία μένοντας μόνιμα ανάπηροι σωματικά, αλλά και ψυχικά.

Παρά τις τονωτικές ενέσεις Μπους στην αμερικανική κοινή γνώμη αλλά και την, επί της ουσίας, απόλυτη σύμπνοια του αντιπολιτευόμενου Δημοκρατικού Κόμματος στην «ανάγκη διατήρησης των στρατευμάτων στο Ιράκ» (πριν από μερικές εβδομάδες εγκρίθηκε από το Κογκρέσο, με 1 μόνο ψήφο κατά, νέο πακέτο για την ιρακινή κατοχή παρά τις προηγούμενες «θυελλώδεις» συνεδριάσεις όπου, όπως φαίνεται, ο καυγάς επικεντρώθηκε στο «πώς» θα πετύχει η κατοχή τους στόχους της), ολοένα και μεγαλύτερα ποσοστά Αμερικανών θεωρούν τον πόλεμο στο Ιράκ «τραγικό λάθος». Ισως γι' αυτό, οι προσπάθειες όλων (και των μεγάλων ΜΜΕ) είναι να πείσουν ότι «όντως έτσι είναι, αλλά θα είναι ακόμη χειρότερο λάθος να αποσυρθούν τα στρατεύματα από το Ιράκ».

«Είναι δύσκολο να περιγράφω την κατάσταση που επικρατεί στη μονάδα Κίλο των πεζοναυτών και υποθέτω ότι ανάλογα είναι τα πράγματα και στο υπόλοιπο στράτευμα» διατεινόταν η σύζυγος ενός από τους πεζοναύτες της μονάδας, τηρώντας την ανωνυμία της. «Η μονάδα συμμετείχε στην επιχείρηση της Φαλούτζα και έκτοτε είναι σα να βρίσκεται σε μόνιμη κατάσταση διάλυσης: αλκοόλ, νευρικές κρίσεις, ναρκωτικά, ψυχοφάρμακα. Είναι η τρίτη φορά που επιστρέφει στο Ιράκ και κάθε φορά γίνεται απλώς χειρότερο», καταλήγει.

Οι ολοένα μεγαλύτερες και πιο απροκάλυπτες σφαγές αμάχων θα πρέπει να είναι αναμενόμενες, συμπληρώνουν αναλυτές. «Είναι σαφές σύμπτωμα ενός στρατού που διεξάγει έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο, τους πραγματικούς λόγους του οποίου αγνοεί και, εξαιτίας της ολοένα και σθεναρότερης αντίστασης, βρίσκεται στα όρια, αν δεν έχει ήδη υποστεί, μαζικού νευρικού κλονισμού. Είναι εικόνες που έχουν επαναληφθεί στο Βιετνάμ, τη Νικαράγουα, το Ελ Σαλβαδόρ, την Αλγερία, το Περού, την Αγκόλα...».

«Είναι οι εικόνες στρατιωτών που δεν έχουν διόλου ηθικό και που έχουν μετατραπεί, όντας και οι ίδιοι θύματα - εκτελεστικά όργανα της πολιτικής και των συμφερόντων που τους έστειλαν στο Ιράκ, σε τέρατα και θα καταλήξουν να αντιμετωπίζονται και ως τέτοιοι αφού θα είναι οι μοναδικοί που θα κατηγορηθούν για τις σφαγές αυτές» σημειώνει ο, παλαιότερα, πολεμικός ανταποκριτής Ερικ Μαργκόλις. «Οι ανεξέλεγκτες σφαγές είναι το κλασικό σύμπτωμα ενός κατοχικού στρατού που καταρρέει από άποψη ηθικού, βρισκόμενος σε αδιέξοδο απέναντι σε ένα λαό που αγωνίζεται κατά της κατοχής. Το ανησυχητικό είναι ότι στην εποχή των ναζί, η ισοπέδωση χωριών λεγόταν έγκλημα πολέμου, ενώ σήμερα, για τις ΗΠΑ, λέγεται παράπλευρη απώλεια και μεμονωμένο περιστατικό».