Το ζήτημα της υπόστασης του ΟΗΕ έρχεται στην επικαιρότητα, με αφορμή τις ενέργειες της τουρκικής πλευράς και τις ανάλογες της νέας υπουργού εξωτερικών Ντόρας Μπακογιάννη. Οι δηλώσεις του Τούρκου απεσταλμένου στην ελληνική Θράκη είναι γνωστές για την επικινδυνότητά τους. Ομως, δε θα μπορούσε να ειπωθεί το ίδιο και για τις ανάλογες δηλώσεις της ελληνικής πλευράς. Το πολιτικο -στρατιωτικό σύμπλεγμα εξουσίας της Τουρκίας ξέρει καλά τι θέλει και το εκδηλώνει ανεξαρτήτως της κυβερνητικής υπόστασης. Αντίθετα, η ελληνική πλευρά, ανεξάρτητα των κυβερνητικών της αλλαγών μένει στο ίδιο μοτίβο προσπάθειας εξευμενισμού. Πρόσφατα, η Ελληνίδα ΥΠΕΞ μίλησε για ενοποίηση των δύο πλευρών της Κύπρου, λαμβάνοντας υπόψη την ΕΕ. Επίσης, δήλωσε ότι χρειάζεται ένα νέο σχέδιο του ΟΗΕ που θα προβλέπει αυτή την ενοποίηση. Ταυτόχρονα, ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης υπονόησε την τακτοποίηση των ελληνικών θαλάσσιων ορίων σε συσχετισμό με τις τουρκικές απαιτήσεις. Στο επίπεδο των ελληνικών κυβερνητικών δηλώσεων ΥΠΕΞ η κυπριακή κυβέρνηση δηλώνει «άγνοια» γι' αυτές.

Ολα δείχνουν ότι το ελληνικό εξουσιαστικό κατεστημένο, κυβερνητικό και αντιπολιτευτικό με τους μαϊντανούς τους, ψάχνει να βρει τρόπους και μεθόδους υποταγής της Κύπρου και των τελευταίων ελληνικών αντιστάσεων στα ιμπεριαλιστικά ευρωατλαντικά κελεύσματα. Το ζήτημα γι' αυτούς είναι σημαντικό για να έχουν την ανοχή των ισχυρών πατρώνων. Εδώ ακριβώς βρίσκεται η επικαιρότητα του ΟΗΕ. Πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι σε συγκεκριμένους χρόνους του τέλους του Δεύτερου διεθνούς ιμπεριαλιστικού πολέμου έγινε ο ΟΗΕ για να διαφυλάττει την ειρήνη.

Στις μέρες μας, ο ΟΗΕ έγινε ανοιχτό όργανο των ισχυρών ιμπεριαλιστικών καπιταλιστικών κρατών, για να προγραμματίζει τις πολεμικές τους επεμβάσεις. Η ΕΣΣΔ έπαψε να υπάρχει και μαζί της έπαψε η οποιαδήποτε δυνατότητα ειρηνιστικής παρέμβασης σε επίπεδο ηγεσιών κρατών. Το ζητούμενο είναι πέρα από τις αξιώσεις του τουρκικού κατεστημένου εξουσίας να αναπτυχθεί ένα ισχυρό κίνημα ειρήνης ικανό να ελέγξει και να επιβάλει στις κυβερνήσεις Ελλάδας - Τουρκίας τη θέλησή του. Και στη χώρα μας το αντιιμπεριαλιστικό φιλειρηνικό κίνημα χρειάζεται να ισχυροποιηθεί ακόμα περισσότερο.