Σε έναν από τους πρώτους στόχους της πολιτικής λάσπης και εκβιασμού της ΕΕ και των θεσμικών της οργάνων, βαδίζοντας στο δρόμο που χάραξαν οι ΗΠΑ, έχει μετατραπεί η Κουβανική Επανάσταση. Το τελευταίο διάστημα σειρά αποφάσεων και δηλώσεων τόσο του Συμβουλίου όσο και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου επιχειρούν να δημιουργήσουν εντυπώσεις για «καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων» στην Κούβα και «πολιτικούς κρατούμενους», οι οποίοι στερούνται των βασικών τους δικαιωμάτων...

Τελευταίο, κραυγαλέο, παράδειγμα τα Συμπεράσματα της Συνόδου Κορυφής ΗΠΑ - ΕΕ, στην οποία συμμετείχαν ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζορτζ Μπους, ο προεδρεύων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Αυστριακός καγκελάριος, Βόλφγκανγκ Σιούσελ, και ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Χοσέ Μανουέλ Ντουράο Μπαρόζο, όπου αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι τα δύο ιμπεριαλιστικά κέντρα «ανησυχούν ιδιαίτερα για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κούβα και καλούν την κυβέρνησή της να προβεί σε αποφασιστικά μέτρα».

Ετσι, ΕΕ και ΗΠΑ αποδεικνύουν ότι συστρατεύονται και προτίθενται να ενώσουν τις δυνάμεις τους, προκειμένου να πλήξουν την κυβέρνηση της Κούβας, παρά τα όσα κατά καιρούς δηλώνουν οι αξιωματούχοι της ΕΕ, κυρίως μέσω του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου - για άρση του εμπάργκο και ανάπτυξη σχέσεων με την Αβάνα.

Τη «γραμμή», που ακολούθησε η Σύνοδος ΕΕ - ΗΠΑ, είχε εφαρμόσει και το Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων και Εξωτερικών Σχέσεων, στο οποίο λαμβάνουν μέρος οι υπουργοί Εξωτερικών των κρατών - μελών της ΕΕ (παρούσα και η Ντόρα Μπακογιάννη), οι οποίοι πέρα από την «καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» έθιξαν και την «οικονομική ανελευθερία», που, κατά την άποψή τους, επικρατεί στην Κούβα και εμποδίζει τις επενδύσεις...

Συγκεκριμένα, η απόφαση του Συμβουλίου των 25 ΥΠΕΞ, η οποία και θα καθορίσει την πολιτική της Ενωσης απέναντι στην Κούβα στο άμεσο μέλλον, απαιτεί «εκδημοκρατισμό της Κούβας και απελευθέρωση άνευ όρων των πολιτικών κρατουμένων, συμπεριλαμβανομένων και των 75, που καταδικάστηκαν το 2003»...

Αξίζει ωστόσο να σημειώσουμε ότι οι 75 «πολιτικοί κρατούμενοι», που επικαλείται κάθε τόσο η ΕΕ, δεν είναι παρά πληρωμένοι μισθοφόροι, που δρούσαν για την ανατροπή της Επανάστασης...

Μιλά για «καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» στην Κούβα και αναφέρεται ξεκάθαρα σε περιορισμό των ιδιωτικών επενδύσεων, καλώντας τη να αλλάξει στάση. Η απαίτηση απελευθέρωσης των επενδύσεων και της φιλελευθεροποίησης της κουβανικής αγοράς δηλώνει απερίφραστα την πρόθεση οικονομικής διείσδυσης του ευρωπαϊκού κεφαλαίου στην οικονομία της, το οποίο αναζητά νέες αγορές για να αυξήσει ακόμα περισσότερο τα κέρδη του. Η ΕΕ προσπαθεί μάλιστα να ασκήσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερες πιέσεις στην κυβέρνηση της χώρας παρατείνοντας το μέτρο αναστολής διπλωματικών σχέσεων έως τον Ιούνη του 2007, προς γνώσιν και συμμόρφωσιν...

Σύμφωνα δε με την τελευταία απόφαση, το Συμβούλιο τονίζει ότι «αποφάσισε να δουλέψει πάνω σε μία μεσοπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη στρατηγική έναντι της Κούβας». Γεγονός που αποτελεί μία έμμεση απειλή, σε περίπτωση που δε συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις και τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστικών κέντρων...

Η ΕΕ με αυτή την απόφαση κάνει ακόμα σαφές ότι εργάζεται για την ανατροπή της Κουβανικής Επανάστασης, αφού «θα συνεχίσει να συμβάλλει με όλες της τις δυνάμεις στην προώθηση μίας ειρηνικής αλλαγής στην Κούβα», δρώντας, έτσι, ενάντια στις επιλογές του λαού της. Με καθοδηγητή τις ΗΠΑ η ΕΕ αναλαμβάνει πλέον ενεργό ρόλο στο παιχνίδι των εκβιασμών για την ικανοποίηση των ιμπεριαλιστικών τους συμφερόντων.

Η υποκρισία όμως δε σταματά εδώ, αφού διαπιστώνεται «περαιτέρω επιδείνωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και ότι «ο αριθμός των πολιτικών κρατουμένων αυξήθηκε τον τελευταίο χρόνο».

Ο πόλεμος των εντυπώσεων συνεχίζεται με την υπενθύμιση «στις κουβανικές αρχές της υποχρέωσής τους έναντι των βασικών δικαιωμάτων της ελεύθερης πρόσβασης στην πληροφορία, της ελευθερίας της έκφρασης, της δημιουργίας συλλόγων, της προστασίας της ιδιωτικής ζωής και της επιβεβλημένης νομικής διαδικασίας» και τη δήλωση ότι η ΕΕ «θα συνεχίσει να παρακολουθεί στενά τις πολιτικές της κουβανικής κυβέρνησης, με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα».

Ο εκβιασμός συμπληρώνεται πάντα από όρους και οι «25» δείχνουν ...μεγαλόψυχοι, σημειώνοντας ότι θα καλωσόριζαν την έναρξη ενός πολιτικού διαλόγου με τις κουβανικές αρχές, ο οποίος «θα περιλάμβανε το θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θα λάμβανε χώρα σε μία βάση αμοιβαιότητας και όχι διακρίσεων». Σε αυτά τα πλαίσια καλούν την Κούβα να «αναλάβει δέσμευση για διάλογο και ουσιαστική πρόοδο στα ανθρώπινα δικαιώματα» και απαιτούν από κάθε «υψηλό επισκέπτη» στο Νησί της Επανάστασης να βάζει «θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων» στις αρχές.

Η Κούβα είναι επί δεκαετίες στο στόχαστρο των ΗΠΑ, στην Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, όπου προσπαθούν να την καταδικάσουν πάση θυσία. Μία προσπάθεια που ξεκινά στις αρχές του '80, προκειμένου να δικαιολογηθεί και η επιβολή του εμπάργκο, που επιχειρεί να γονατίσει τον κουβανικό λαό.

Συγκεκριμένα, το 1987, οι ΗΠΑ καταθέτουν στην εν λόγω επιτροπή σχέδιο απόφασης, που καταψηφίζεται.

Οι προσπάθειες συνεχίζονται το 1988 και το 1989, χωρίς ωστόσο να επιτευχθεί καταδίκη της Κούβας στη Σύνοδο.

Το 1990, εν μέσω των ανατροπών στις σοσιαλιστικές χώρες της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης, οι ΗΠΑ επιτυγχάνουν για πρώτη φορά απόφαση κατά της Κούβας στην Επιτροπή.

Ο κουβανικός λαός, ωστόσο, αποδεικνύει αξιοπρεπώς ότι είναι σε θέση να αντεπεξέλθει στον εκβιασμό και στη λασπολογία, γεγονός που κάνει τα μέλη της Επιτροπής να υπερασπίζονται την προσπάθειά του και η Κούβα δεν καταδικάζεται το 1998.

Το 1999, οι ΗΠΑ υπέδειξαν στην κυβέρνηση της Τσεχικής Δημοκρατίας να καταθέσει κείμενο καταδίκης, το οποίο πέρασε οριακά με απειλές και εκβιασμούς. Γεγονός που εξακολούθησε έως και το 2001.

Το 2002, οι Τσέχοι αρνούνται να παίξουν το ρόλο τους, οι λαοί της Λατινικής Αμερικής απαιτούν από τις κυβερνήσεις τους να διαφοροποιηθούν από τις αμερικανικές θέσεις και οι ΗΠΑ εξαιρούνται από την Επιτροπή.

Το 2003 το ρόλο του υπηρέτη των ΗΠΑ παίζει η Κόστα Ρίκα, η οποία, με αφορμή τη σύλληψη των 75 μισθοφόρων στην Κούβα, ζητά ξανά την καταδίκη της, η οποία ωστόσο απορρίπτεται...

Οι Βρυξέλλες υπήρξαν πάντα στο πλευρό των ΗΠΑ, εγείροντας σε κάθε ευκαιρία θέμα πολιτικών ελευθεριών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κούβα. Με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να αναλαμβάνει δράση, ως το «δημοκρατικά εκλεγμένο» όργανο της ΕΕ, η πολιτική εκβιασμού και λάσπης προς την Κουβανική Επανάσταση παίρνει ακόμα πιο αντιδραστικό χαρακτήρα.

Επιτροπές και Υποεπιτροπές των Βρυξελλών κάνουν ταξίδια στην Κούβα, ενώ υφίσταται και η αναστολή των διπλωματικών σχέσεων, για να «ελέγξουν» την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και να «ερευνήσουν» τρόπους άρσης του εμπάργκο...

Ωστόσο, κάθε ψήφισμα κινείται στην ίδια πολιτική δημιουργίας ψευδών εντυπώσεων και εκβιασμών με τα περιβόητα ανθρώπινα δικαιώματα - που τόσο σέβεται η ΕΕ, όταν πρόκειται για τους δικούς της λαούς και την «αντιμετώπιση της τρομοκρατίας» - να έχουν τον πρώτο ρόλο.

Δεν είναι λίγες οι φορές άλλωστε που ευρωβουλευτές του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος - και όχι μόνο - αναφέρονται στην κυβέρνηση και την Κουβανική Επανάσταση ζητώντας «τον εκδημοκρατισμό της Κούβας, την πτώση της δικτατορίας του Κάστρο και την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων»...

Κατά τ' άλλα υποστηρίζουν ότι οι ΗΠΑ έχουν κάνει σημαντικές προόδους στις παράνομες φυλακές του Γκουαντάναμο, αναγνωρίζοντάς τους ότι από την 11η Σεπτεμβρίου έχουν δηλώσει ότι βρίσκονται σε «εμπόλεμη κατάσταση» με την «τρομοκρατία»...

Δεδομένων αυτών, λοιπόν, είναι σαφές ότι όταν η ΕΕ κάνει λόγο για «καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κούβα», παράλληλα με την ανάγκη «άρσης του εμπάργκο», κάθε άλλο παρά διαφοροποιείται από την αμερικανική πολιτική. Αντίθετα, προωθεί με την ίδια τακτική εκβιασμού τα ιμπεριαλιστικά και καπιταλιστικά της συμφέροντα, εκδίδοντας όποτε τη συμφέρει κοινές αποφάσεις με τις ΗΠΑ και λασπολογώντας ασταμάτητα κατά της Κουβανικής Επανάστασης.

Επομένως, τόσο η «στρατηγική» που αποφάσισε το Συμβούλιο των 25 ΥΠΕΞ, όσο και η διαιωνιζόμενη αναστολή των διπλωματικών σχέσεων με την Αβάνα σχετίζονται άμεσα με τις «προσδοκίες» του μεγάλου κεφαλαίου για άνοιγμα της αγοράς της και παράδοσής της σε αυτό, αλλά και με τις ιμπεριαλιστικές βλέψεις ΕΕ και ΗΠΑ και την ανάγκη για «ειρηνική μετάβαση» στην πολιτική κατάσταση της Κούβας...