Ησουν 50 ετών, Χότζα. Δεν πρόλαβες να ζήσεις πολύ. Χάθηκες στο βωμό του κέρδους. Τα τέσσερα παιδιά σου σε περιμένουν ακόμα να γυρίσεις. Ζητούν τον πατέρα τους. Βλέπουν τη μαυροφορεμένη μάνα τους να ξεσπά σε λυγμούς. Διαισθάνονται ότι κάτι κακό συνέβη. Τη ρωτούν πού είσαι. Δεν παίρνουν απάντηση. Πώς να τους πει ότι έφυγες, αναπάντεχα και για πάντα; Οτι το κορμί σου κομματιάστηκε από ένα απαρχαιωμένο μηχάνημα με το οποίο σ' ανάγκασαν να δουλεύεις; Ασήκωτο το φορτίο, Χότζα. Πώς να το αντέξεις; Ο θάνατός σου ήταν ουσιαστικά προσχεδιασμένος. Το «μυριζόσουν» κι εσύ ότι ο χάρος καραδοκούσε στη δουλιά σου. Φοβόσουν το «μοιραίο». Σκεφτόσουν ότι κάθε μέρα μπορεί να είναι και η τελευταία. Ομως, αισθανόσουν αδύναμος ν' αντιδράσεις. Και δούλευες ασταμάτητα κάθε μέρα, για ένα ξεροκόμματο. Χωρίς να σηκώνεις κεφάλι και με το φυλλοκάρδι σου να τρέμει μήπως το χάσεις κι αυτό. Σκεφτόσουν τα παιδιά σου, την οικογένειά σου. Δεν ήθελες να τους στερήσεις κι αυτά τα ψίχουλα που έπαιρνες για μεροκάματο.

Εφυγες από την πατρίδα σου αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Κι ήρθες, Χότζα, στη χώρα του φωτός, την Ελλάδα, ελπίζοντας πως θ' ανατείλει και για σένα ο ήλιος. Οι ελπίδες σου διαψεύστηκαν, τα όνειρά σου γκρεμίστηκαν, θάφτηκαν στο κάτεργο που σ' ανάγκαζαν τ' αφεντικά σου να δουλεύεις σαν δούλος. Για να πλουτίσουν εκείνοι ακόμα περισσότερο. Ομως, ο ήλιος αντί ν' ανατείλει, «έδυσε». Και πήγες στον Αδη να συναντήσεις τις στρατιές των νεκρών εργατών που είχαν την ίδια τύχη με σένα, χάνοντας τη ζωή τους στη μάχη για το μεροκάματο. Θύματα κι αυτοί των εργοδοτικών εγκλημάτων που παραμένουν ατιμώρητα. Ακούς τις κραυγές τους. Ζητούν δικαίωση. Ενώνεις τη φωνή σου με τη δική τους. Γνωρίζεις ότι τα κέρδη των αφεντικών είναι βουτηγμένα στο αίμα των θυμάτων τους. Γιατί είναι στυγνοί δολοφόνοι, κλείνουν σπίτια, πατούν επί πτωμάτων για να θησαυρίσουν. Και τώρα, θα βγουν να πουν ότι φταις εσύ για το θάνατό σου.

Δε φταίνε, όμως, μόνο τ' αφεντικά, Χότζα. Συνεργό στα εγκλήματά τους έχουν, πρώτα και κύρια, τις κυβερνήσεις. Σήμερα της ΝΔ, χτες του ΠΑΣΟΚ. Τις κυβερνήσεις που όχι μόνο αρνούνται να επιβάλουν στους εργοδότες τη λήψη μέτρων προστασίας της ανθρώπινης ζωής και να τους τιμωρήσουν για τα εγκλήματά τους, αλλά δίνουν τα πάντα για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Θέλουν να κάνουν τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους. Αυτό είναι το πρόσταγμα του καπιταλιστικού συστήματος που υπηρετούν με ζήλο, αδιαφορώντας για τις ζωές των εργατών. Γιατί νόμος αυτού του συστήματος είναι «ο θάνατός σου, η ζωή μου».

Ξέρω, Χότζα, οργίζεσαι. Θέλεις να βγεις από τα έγκατα της γης για να πάρεις εκδίκηση. Ησύχασε, μην ανησυχείς. Υπάρχουν πολλοί που θα εκδικηθούν το θάνατό σου. Αλλά, κάνε υπομονή. Οπως λέει κι ο ποιητής, «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλιά πολλή». Η δικαίωσή σου, αργά ή γρήγορα, θα 'ρθει. Με τους ταξικούς αγώνες της εργατικής τάξης που θρηνεί χιλιάδες νεκρούς. Οι αγώνες θα ξεδιπλωθούν παντού, θα φουντώσουν και θα θεριέψουν και θα τιμωρήσουν παραδειγματικά τους δολοφόνους και τους συνεργάτες τους, θα επιβάλουν, ως νόμο, το δίκιο του εργάτη. Να 'σαι σίγουρος ότι θ' ανατείλει ο ήλιος της δικαιοσύνης που λαχταρούσες να δεις και δεν πρόλαβες. Θα τον δουν οι γενιές των εργατών που ακολουθούν. Και τότε η ψυχή σου θ' αναπαυτεί...