Το μικρό αρχαίο θέατρο στην Παλιά (Αρχαία) Επίδαυρο μπορεί να αποβεί σε χώρο πολύ ωφέλιμων - γενικότερα για το ελληνικό θέατρο και ειδικότερα για την εξέλιξη της σύγχρονης ελληνικής ερμηνείας του αρχαίου δράματος - πειραματικών παραστάσεων. Τέτοια, άκρως ωφέλιμη, πραγματικά ελπιδοφόρα ως προς το κρισιμότερο στοιχείο στην ερμηνεία του αρχαίου δράματος, το μουσικό μέλισμα των Χορικών, και ταυτόχρονα μεγάλη, αληθινή απόλαυση της ψυχής, του νου και της ακοής, ήταν η παράσταση «Χορικά '06 - Αιώνια θητεία στο κάλλος», που παρουσίασε ο Σταμάτης Κραουνάκης, με τη «Σπείρα - Σπείρα» και άλλους καλλίφωνους ερμηνευτές, επιλεγμένους από μακρόχρονο σεμινάριο που πραγματοποίησε ο συνθέτης, υλοποιώντας μια έξοχη ιδέα του. Να ασκηθούν συνθέτες και ερμηνευτές με τον αρχαίο δραματουργικό λόγο. Ο Κραουνάκης επέλεξε αποσπάσματα Χορικών από 22 αρχαία δράματα (τραγωδίες και αριστοφανικές κωμωδίες), σε μετάφραση του Κ. Χ. Μύρη και παρότρυνε νέους (πρωτίστως ηλικιακά, όπως και γνωστούς αλλά πρωτοδοκιμαζόμενους στον αρχαίο λόγο) συνθέτες να πειραματιστούν συνθετικά, μελοποιώντας τα 18 από τα 22 αποσπάσματα Χορικών (τα υπόλοιπα τέσσερα τα μελοποίησε ο ίδιος), καθώς και νέους τραγουδιστές (της «Σπείρας» και άλλους) να ασκηθούν με λεπτομερή ερμηνευτική δουλιά (με την αναπνοή, την άρθρωση, το ήθος, το ψυχοδιανοητικό μέγεθος, τη βαθύτατη, διαχρονική ανθρώπινη αλήθεια) πάνω στο μελισμένο ποιητικό λόγο. Η σύλληψη και η υλοποίηση της ιδέας του είχε εξαιρετικά αποτελέσματα. Ο Κραουνάκης, επιτελώντας ένα υποδειγματικής αγάπης για τη μουσική και το μέλλον της, έργο «εμπνευστή» νέων θεραπόντων της μουσικής, ανέδειξε τους εξής νέους ταλαντούχους, πολύτροπους, τολμηρούς υφολογικά, αλλά και με αίσθηση του εκάστοτε μέτρου, συνθέτες: Κώστα Λειβαδά, Χρίστο Θεοδώρου, Ευανθία Ρεμπούτσικα, Νίκο Κολλάρο, Παναγιώτη Καλαντζόπουλο, Στέφανο Κόκκαλη, Γιάννη Χριστοδουλόπουλο, Νίκο Ασλάνη και μια πολυμελή ομάδα καλλίφωνων, εκφραστικότατων τραγουδιστών, υπέροχα διδαγμένων στο τραγούδι από τον Κραουνάκη και υποκριτικά από τον ηθοποιό Χρήστο Στέριογλου (έμπειρο και όσον αφορά στη «θεατρική» ερμηνεία του τραγουδιού).

Ο πανώριος ποιητικός λόγος, οι εύφορες, ευφάνταστες, ευέλικτες υφολογικά συνθέσεις - που έκαναν οικείο για το σημερινό θεατή τον αρχαίο ποιητικό λόγο, χωρίς να τον ακυρώσουν, να τον αλλοιώσουν, να τον προσβάλουν - οι καλοί μουσικοί της ζωντανής ορχήστρας, η λιτότητα του θεάματος, το μεγάλο πειθαρχημένο πάθος των ερμηνευτών και η «θεία» φωνή του κορυφαίου πρωτοψάλτη του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που ερμήνευσε μια βυζαντινότροπη σύνθεση του Κραουνάκη με τίτλο «Μετά το μέγα μηδέν» (απόσπασμα της παράβασης των αριστοφανικών «Ορνίθων», πρόσφεραν ευδαιμονική ποιητική και μουσική απόλαυση στους θεατές της παράστασης. Και, το κυριότερο, αληθινή υπηρεσία στην υπόθεση του αρχαίου δράματος. Ηταν ένα «πείραμα» σεβαστικής, αλλά και ουσιαστικά σύγχρονης «θητείας» στο κάλλος του αρχαίου δράματος, με το οποίο συνθετικά πολλά μπορεί να ελπίζει η αυριανή μας ερμηνεία στο αρχαίο δράμα και από το οποίο πολλά θα είχαν να διδαχθούν οι αγνοούντες το αρχαίο δράμα, πλην επηρμένοι, δήθεν «νεοτερικοί εκσυγχρονιστές» του.