Αν στην προαναφερόμενη παράσταση («Πέρσες») περιορίστηκε το άκουσμα του ελληνόφωνου τραγικού λόγου, με την παράσταση των ευριπιδικών -υποτίθεται- «Ικέτιδων» από το ολλανδικό θέατρο «Φενφαμπρίκ», σε συμπαραγωγή με το θέατρο «Θησείον», του δικού μας Μιχαήλ Μαρμαρινού, οδηγήθηκε σε πλήρες «ναυάγιο». Ξεβράστηκε στα ρηχά μιας ψευτο«νεοτερικής», ποπ-μουσικής παράστασης, όχι μόνο επειδή επιβλήθηκε ως κυρίαρχη γλώσσα η ολλανδική, με τη διασκευή και «δραματουργική επεξεργασία» (όρος που συχνά κρύβει άγνοια, έπαρση, ψευτομεταφραστικά - ψευτοσυγγραφικά συμφέροντα κλπ), αλλοιώνοντας σε σημαντικό βαθμό τα πρόσωπα, τη ροή του μύθου και τη ρεαλιστική, προδρομικά διαλεκτική αντίληψη του Ευριπίδη, την οποια έκαναν δύο Ολλανδοί, δύο Ελληνες και μια «ερευνητική - μεταφραστική ομάδα», αλλά και γιατί, ο Ολλανδός σκηνοθέτης - συνθέτης Πολ Κουκ, «γουστάροντας» να ακούει τη δική του και τις άλλες ποπ μουσικές που διάλεξε (ηλεκτρικού ήχου και κάποιες στιγμές εκκωφαντικού, βλαπτικού για τη στατικότητα του μνημειακού θεάτρου) και όχι την ελληνική γλώσσα, «έθαψε» και τη λίγη που υπήρχε στη διασκευή. Την ήθελε χαμηλόφωνη, εκφερόμενη συλλαβιστά και μακρόσυρτα από τους καλούς Ελληνες ηθοποιούς, σκεπασμένη με παράλληλα και πιο υψηλόφωνα αποσπάσματα στα ολλανδικά, με μουσικές, τραγούδια, κλαμπίστικη «χορογραφία», δηλαδή εντελώς ασύμβατη με την τραγωδία των Αργείων, που ικετεύουν τον βασιλιά της Αθήνας Θησέα, να τους βοηθήσει να βρουν και να θάψουν τους νεκρούς τους από τον πόλεμο με τη Θήβα, που μένανε άταφοι κατ' εντολήν του Κρέοντα. Ικεσία που, καθώς έγινε δεκτή από τον Θησέα, οδήγησε σε έναν ακόμα πόλεμο. Τι σχέση έχει αυτός ο τραγικός μύθος με τα «κομψεπίκομψα», κακόγουστα, μετα-μοντέρνα κοστούμια, τις περίεργες κομμώσεις, τις ροκάδικες κινήσεις και συμπεριφορές. Τι έμαθε ο Ελληνας θεατής, που δε γνωρίζει την ευριπιδική τραγωδία από αυτό το διασκευαστικό, γλωσσικό, σκηνογραφικό, ενδυματολογικό, ιδεολογικό αλαλούμ του Ολλανδού σκηνοθέτη, ο οποίος, επιπλέον, έβαλε στο στόμα του Ευριπίδη (σε μονόλογο του Θησέα) τη δική του - έως γελοιότητας αντιδιαλεκτική - άποψη ότι στη «Δημοκρατία, όλοι, εξουσιαστές, πλούσιοι και φτωχοί απολαμβάνουν την ίδια ισοτιμία» (!), όπως και τη δική του προτίμηση στην «καλή» μεσοαστική τάξη. Τελικώς, η παράσταση φανέρωνε ότι ο Π. Κουκ, ελαχιστοποίησε και τον Μ. Μαρμαρινό, ως σκηνοθέτη. Μια παράσταση, αποκλειστικά, του Μ. Μαρμαρινού, θα ήταν, σίγουρα, ιδεολογο-αισθητικά πιο ενδιαφέρουσα και αρμόζουσα στην ευριπιδική τραγωδία.