Τενεκέδες, κουβάδες, βαρέλια, σπιρτόκουτα, άδεια κουτάκια μπίρας, εφημερίδες, σκουπόξυλα και παλιοσίδερα, ακόμα και νεροχύτες ή κομμάτια παλιών αυτοκινήτων... Τα παραπάνω αντικείμενα και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς γίνονται αυτοσχέδια όργανα μουσικής από τους εκπληκτικούς «Stomp», που εμφανίζονται για πέντε βραδιές στο θέατρο Λυκαβηττού (28/8 - 1/9), ενώ στη συνέχεια θα δώσουν τρεις παραστάσεις στο θέατρο Δάσους της Θεσσαλονίκης (4 -6/9). Η φημισμένη καλλιτεχνική ομάδα, την οποία απόλαυσε πριν λίγα χρόνια το κοινό σε Αθήνα (Ηρώδειο και Πετρούπολη) και Θεσσαλονίκη, επιστρέφει για να προσφέρει μια ευφάνταστη παράσταση - συνδυασμό κρουστών, ρυθμικής κίνησης και οπτικής κωμωδίας - χρησιμοποιώντας παλιά, άχρηστα αντικείμενα οικιακής ή βιομηχανικής χρήσης, τα οποία μπαίνουν στην υπηρεσία μιας ιδιότυπης θεατρικής λογικής. Τα μέλη της πολυβραβευμένης ομάδας - είναι ταυτόχρονα ηθοποιοί, μουσικοί και χορευτές -δημιουργούν ένα μοναδικό, ευφάνταστο οπτικοακουστικό θέαμα. Με μια «μαγική» δύναμη, αξιοποιώντας την ιδιότητα κάθε σώματος να παράγει ήχους, μεταμορφώνουν τα κάθε λογής καθημερινά αντικείμενα σε πηγή εκρηκτικού, ασταμάτητου και μεταδοτικού ρυθμού. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι «Stomp» έχουν δώσει παραστάσεις σε περισσότερες από 30 χώρες στον κόσμο, με διεθνείς διακρίσεις.

Οπως αναφέρουν δύο μέλη της ομάδας, ο Steve και ο Luke, πρόκειται για «ένα θεατρικό έργο που δημιουργήθηκε από μουσικούς. Δεν έχει αφήγηση, δεν έχει διαλόγους και δεν έχει κάποια ιδιαίτερη μελωδία, αλλά είναι ολοκληρωτικά βασισμένο στο ρυθμό. Η πρωταρχική οδηγία για όλες τις παραστάσεις είναι: Ο ρυθμός έρχεται πρώτος, η κίνηση έρχεται δεύτερη. Και προσπαθούμε να κάνουμε το μείγμα πιο ενδιαφέρον και πιο ευχάριστο προσθέτοντας επίπεδα κωμωδίας σ' αυτό». Οσον αφορά στο βασικό μήνυμα που πηγάζει από τη δημιουργία των «Stomp», αναφέρουν: «Αν υπάρχει μήνυμα (που όλοι το περιμένουν από το θέατρο) είναι το ότι μπορείς να φτιάξεις κάτι από το τίποτα. Πέρα όμως από αυτό, έχει να κάνει με τη γενική στάση του γκρουπ. Θέλουμε να διασκεδάσουμε, να ξεσηκώσουμε, να εμπνεύσουμε. Νιώθουμε να έχουμε επιτύχει, όταν το κοινό φεύγοντας από την παράσταση προσπαθεί να παίξει με οποιοδήποτε αντικείμενο συναντήσει στο δρόμο του».