Το τοπίο δεν υπήρχε πια. Τη θέση των πεύκων την είχανε πάρει οι φλόγες. Τα ποτήρια τώρα ήτανε γεμάτα με στάχτες και ένα ξεχασμένο κασετόφωνο ξερνούσε παράξενους ήχους, κάτι ανάμεσα σε κλαδιά που έσπαγαν νικημένα από τη φωτιά και φωνές πανικόβλητων παραθεριστών που προσπαθούσαν να βρουν μέσα στη νύχτα το δρόμο του γυρισμού. Το πρώτο «πόδι» της Χαλκιδικής τυλιγμένο στις φλόγες αποχαιρετούσε το καλοκαίρι. Κι από μακριά να φαίνεται σαν ένα καράβι πυρπολημένο να προσπαθεί να βρει το δρόμο του μέσα σε μια θάλασσα που δε φαινότανε, γιατί η νύχτα νικημένη από τη φωτιά, κι αυτό ήτανε το περίεργο, δε σ' άφηνε να δεις τίποτε... Και μέσα σ' αυτόν χαλασμό, ανάμεσα σε φωνές και σε οιμωγές ο νεαρός ρεπόρτερ με το κινητό στο χέρι προσπαθούσε να περιγράψει το γεγονός. Στις περιπτώσεις αυτές, βέβαια, δυο είναι τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την «αναμετάδοση»: η υπερβολή και η πληγωμένη γλώσσα.

Ο μαθητευόμενος δημοσιογράφος προσπαθεί να υπογραμμίσει την τόλμη του ρεπορτάζ, την αμεσότητα της είδησης και, φυσικά, την ευσυνειδησία της ανταπόκρισης. Οταν υπάρχει και εικόνα, μάλιστα, γίνεται και προσπάθεια για να φανεί το πόσο κοντά στο γεγονός είναι στημένο το μικρόφωνο! Στην περίπτωση της φλεγόμενης Χαλκιδικής δεν υπήρχε η εικόνα. Υπήρχε μόνο η σπαραξικάρδια περιγραφή και η πληγωμένη φωνή του ρεπόρτερ να μεταδίδει «από τα 12 πυροσβεστικά αεροπλάνα έχουν υποστεί βλάβη τα 23»... «Τα πόσα;» ρωτάει το κέντρο. Βέβαια, ο ρεπόρτερ διορθώνει και επαναλαμβάνει: «Με συγχωρείτε, από τα 23 τα 12». Ωστόσο το λάθος αποκάλυψε την αλήθεια που ήρθε κι αυτή τη φορά να αποκαλύψει την ανευθυνότητα των υπεύθυνων. Ολων αυτών που θα βγούνε κάποια στιγμή κι αυτοί στην τηλεόραση, για να μοιραστούν τη «δόξα» του νεαρού, για να κάνουν κι αυτοί τις δηλώσεις τους. Να πουν πόσο άμεση ήτανε η αντίδραση της πολιτείας. Πόσο επιτυχής η επέμβαση των αρμοδίων υπηρεσιών και πόσο ο αναγκαίος συντονισμός λειτούργησε καλύτερα από κάθε άλλη φορά.

Κι όμως εκείνο το λανθασμένο «τα 23 από τα 12» πόσο αληθινό φαίνεται... Πόσο κόβει τη σάρκα και πάει μέχρι το κόκαλο. Γιατί δεν περιορίζεται μόνο στο περιστατικό της φωτιάς. Πάει κι αλλού. Πάει πιο βαθιά. Διαπερνάει όλη τη δημόσια ζωή μας και καγχάζει κάθε φορά που ακούει έναν αρμόδιο να περιγράφει επιτυχείς συντονισμούς και άμεσες επεμβάσεις. Που μιλάει για τα τελευταία μέτρα και τις πιο τελευταίες ρυθμίσεις. Γιατί πουθενά δε φαίνονται αυτά τα μέτρα και τίποτε δε φαίνεται να παίρνει επάνω του από αυτά που ρυθμίστηκαν. Πήγατε, παραδείγματος χάριν, να βγάλετε διαβατήριο νέου τύπου. Στ' αλήθεια δεν υπερβάλω, και σας ξαναρωτώ, είχατε αυτή την τραυματική εμπειρία; Δε λέω, οι ταλαίπωροι αστυνομικοί που έχουν κριθεί ως αρμόδιοι, κάνουν ό,τι μπορούν. Οπως και οι πυροσβέστες στην πύρινη κόλαση της Χαλκιδικής κάνουν ό,τι μπορούν, και οι οδηγοί του ΕΚΑΒ κάνουν ό,τι μπορούν. Ακόμα και οι γιατροί του ΙΚΑ κάνουν ό,τι μπορούν. Η πολιτεία κάνει ό,τι μπορεί... Οι πρωτοκλασάτοι υπεύθυνοι που δηλώνουν πως όλα πήγαν καλά, είναι αυτοί που κάνουν καλά τη δουλειά τους ή μήπως πάνω από τις φλόγες που καίνε την ελληνική ύπαιθρο, πάνω από τα τηλεφωνήματα του «166», πάνω από τις διαμαρτυρίες των ασθενών που περιμένουν στη σειρά τους μάταια, και πάνω από αυτούς που έκαναν το λάθος να βγάλουν νέο διαβατήριο - για μια Ευρώπη που, όμως μας είπαν δε θα έχει σύνορα ούτε τελωνοφύλακες - μήπως, αναρωτιέμαι εγώ, δε βρίσκονται αυτοί που ξέρουν σωστά να ρυθμίζουν; Μήπως τελικά ήτανε αλήθεια ότι από τα 12 πυροσβεστικά αεροπλάνα τα 23 είχαν βλάβη;