Πρόκειται για μια κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού έργου του Δανού ιερέα Κι Μουνκ, ο οποίος εκτελέστηκε από τους Γερμανούς το 1944. Ο Ντράγιερ κράτησε μόνον ένα μέρος από το έργο του Μουνκ και επικέντρωσε την προσοχή του στο θαύμα που γίνεται στην τελευταία σκηνή. Μόνον οι απελπισμένοι πιστεύουν στα θαύματα, αλλά το θέμα δεν είναι αυτό. Το σημαντικό είναι ότι ο σκηνοθέτης δημιουργεί ένα οπτικό αριστούργημα μέσα από την απλότητα του κινηματογραφικού λόγου του. Κανένα από τα έργα του δεν είναι ερμητικό, αλλά ούτε και ευκολοπλησίαστο. Κανένα δε συνάντησε και δεν ευτύχησε να ακούσει την ομοφωνία της κριτικής και του κοινού (Παρασκευή, «Βουλή - Τηλεόραση», 22.20).