Οι βομβιστικές επιθέσεις των λεγόμενων γερακιών του Κουρδιστάν, ΤΑΚ, τις τελευταίες μέρες, με στόχο τουριστικά θέρετρα και η απειλή τους ότι θα μετατρέψουν την Τουρκία σε «κόλαση», επανέφεραν βίαια το Κουρδικό στα διεθνή πρωτοσέλιδα. Το νέο κύμα επιθέσεων στις τουρκικές πόλεις, παρότι η τακτική κάθε άλλο παρά καινούρια είναι, εξωθεί τους κυρίαρχους κύκλους στην Αγκυρα να υιοθετούν μια όλο και σκληρότερη και αδιάλλακτη στάση όσον αφορά το πρόβλημα. Η πρωταρχική αντίδραση της Τουρκίας στις επιθέσεις - στην Αντάλια (Αττάλεια) με 3 νεκρούς και δεκάδες τραυματίες, στη Μαρμαρίς (Μαρμαρίδα), με θύματα δεκάδες τουρίστες, και στην Ιστανμπούλ με μία τραυματία - ήταν να στείλει εκατοντάδες μέλη της αστυνομίας και των ειδικών δυνάμεων της στρατοχωροφυλακής στις περιοχές όπου θεωρεί ότι είναι πιο ενεργές οι ένοπλες κουρδικές οργανώσεις. Αλλά η επιλογή αυτή κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα για τους Τούρκους επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στην τουριστική βιομηχανία της Τουρκίας. «Η υπερβολική παρουσία των δυνάμεων ασφαλείας είναι εξίσου βλαπτική για τον τουρισμό με τις βόμβες», εξήγησε μιλώντας στη βρετανική εφημερίδα «Guardian» στέλεχος της τοπικής αυτοδιοίκησης στη Μαρμαρίδα.

Οι ελπίδες των Κούρδων για αλλαγή της στάσης του τουρκικού κράτους για άλλη μια φορά διαψεύδονται. Η Αγκυρα όχι μόνο δεν οδηγείται στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, αλλά σκληραίνει διαρκώς τη στάση της. Ο ίδιος ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, που μιλούσε προ καιρού για τα δικαιώματα των Κούρδων - ελέω της περιλάλητης «διαδικασίας ένταξης» στην ΕΕ - περίπου απαιτεί τώρα από τις ΗΠΑ να επιτρέψουν στις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις να διεισδύσουν ακόμα πιο βαθιά στο Ιράκ και να «εξαλείψουν» το πρόβλημα. Το περιοδικό «The Economist» σημειώνει ότι αυτή τη βδομάδα ανέλαβε νέος αρχηγός ΓΕΕΘΑ ο στρατηγός Γιασάρ Μπουγιούκανιτ, «ένας σκληρός διοικητής που υπηρετούσε στο νοτιοανατολικό τμήμα της χώρας κατά το αποκορύφωμα της κουρδικής εξέγερσης τη δεκαετία του 1990... ο στρατηγός έχει δηλώσει ότι η καταπολέμηση του δίδυμου εχθρού, του αυτονομισμού και του θρησκευτικού φονταμενταλισμού, θα παραμείνει κορυφαία προτεραιότητα». Το ζήτημα για την τουρκική ηγεσία, συμπληρώνει το καλό περιοδικό, είναι «πώς να εξισορροπήσει τον πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας και τις ευρωπαϊκές φιλοδοξίες της χώρας».

Αυτή είναι μια μάλλον ροζ απεικόνιση της τουρκικής πραγματικότητας. Ο Μπουγιούκανιτ είναι ο άνθρωπος που διοικούσε μια δύναμη που βασάνιζε, βίαζε, έσφαζε και ερήμωνε χωριά κατά βούληση τη δεκαετία του 1980 και ακόμη περισσότερο επί των ημερών του, τη δεκαετία του 1990. Συνολικά, πάνω από 4.000 χωριά ερήμωσαν από τον εμφύλιο που μαίνεται στη χώρα από το 1984, ενώ ο επίσημος απολογισμός των 35.000 νεκρών απέχει παρασάγγας από την αλήθεια. Επιπλέον, ο Μπουγιούκανιτ ενεπλάκη μόνος του στο σκάνδαλο Σεμντινλί, την απόπειρα δολοφονίας ενός Κούρδου βιβλιοπώλη από κομάντος με πολιτικά, που προκάλεσε ένα τεράστιο σκάνδαλο στη γείτονα και σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, θα οδηγούσε στην απόταξή του και σε πολιτικό σεισμό. Μόνο που η Τουρκία ουδέποτε τιμώρησε τους στρατηγούς για κάτι τέτοιο, ούτε καν για τις χούντες που επέβαλαν: Ο Κενάν Εβρέν εξακολουθεί να αποτελεί σημαίνουσα φυσιογνωμία. Για να ολοκληρωθεί η εικόνα, ας προστεθεί μόνο μια φράση από την ομιλία του Μπουγιούκανιτ κατά την ανάληψη των καθηκόντων του: «Η δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα», είπε ο στρατηγός, «δεν μπορούν να χρησιμοποιούνται για να υποβαθμιστεί η έννοια του ίδιου του έθνους-κράτους».

Η σκλήρυνση της στάσης του λεγόμενου βαθέος κράτους είναι όλο και πιο εμφανής: Πρόσφατα επανεισήχθησαν νόμοι που προβλέπουν βαριές ποινές φυλάκισης για δημοσιογράφους που ξεπερνούν τα όρια της ανοχής του «κοσμικού» κατεστημένου. Η Ευρώπη έβγαλε μερικούς αχνούς ήχους διαμαρτυρίας και το άφησε να το πάρει το ποτάμι.

Η παράνοια που κατατρύχει το κατεστημένο αυτό εντείνεται διαρκώς τελευταία. Το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον δεν επέτρεψε στον τουρκικό στρατό να μιμηθεί το παράδειγμα της επέμβασης του Ισραήλ στο Λίβανο - πράγμα που το επιτελείο και ο απελθείς Α/ΓΕΕΘΑ Χιλμί Οζκιόκ θεωρούσαν απολύτως... φυσιολογικό - εξόργισε ακόμη περισσότερο τους πασάδες. Οι Αμερικανοί δεν ήθελαν όμως να επιτρέψουν στην Τουρκία να επαναφέρει σε εμπόλεμη κατάσταση τον κουρδικό θύλακα, όπου τα πράγματα είναι σχετικά πιο «ελέγξιμα» από ό,τι στο υπόλοιπο Ιράκ, το οποίο φλέγεται από την αντικατοχική αντίσταση, αλλά και διάφορες, τοπικές και ευρύτερες, εμφύλιες συγκρούσεις. Ο διορισμός του πτεράρχου ε.α. Τζόσεφ Ράλστον, πρώην υπαρχηγού ΓΕΕΘΑ των ΗΠΑ και επικεφαλής των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη την εποχή του πολέμου της Γιουγκοσλαβίας, ως «συντονιστή» ΗΠΑ - Τουρκίας -Ιράκ - Κούρδων για την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας του ΡΚΚ» θεωρήθηκε από πολλούς στην Τουρκία ως μια υποκριτική προσπάθεια να κατευναστεί η Αγκυρα. Αλλά η κίνηση αυτή της κυβέρνησης Μπους θα μπορούσε να ερμηνευτεί κι αλλιώς: Στο κάτω κάτω, ο Ράλστον ηγούνταν του ΝΑΤΟ την εποχή που ο UcK έγινε από τρομοκρατική οργάνωση κυβέρνηση του δυτικού προτεκτοράτου στο Κοσσυφοπέδιο...