Χρειάστηκε ένας κυκλώνας, ισχυρός μεν, για να γίνει η μεγαλύτερη αποκάλυψη: το μεγαλύτερο έγκλημα της καπιταλιστικής ασυδοσίας. Η Νέα Ορλεάνη βυθίστηκε κυριολεκτικά, χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Εκατομμύρια οι άστεγοι και οι εκτοπισμένοι.

Το έγκλημα: Η εκκένωση που άργησε πολύ να γίνει, κατόπιν έγινε διά της βίας. Χρειάστηκαν να περάσουν τουλάχιστον τέσσερις μέρες για να αρχίσουν να συσκέπτονται πώς θα κινητοποιηθεί ο ομοσπονδιακός μηχανισμός και ολόκληρες 11, ώστε τελικά να κινητοποιηθεί. Το έγκλημα συνεχίζεται. Μέχρι σήμερα. Παρότι ελάχιστα ΜΜΕ καλύπτουν αυτές τις πτυχές του συνεχιζόμενου εγκλήματος. Προβάλλουν τις εικόνες του Μπους στη Νέα Ορλεάνη ένα χρόνο μετά, ως πιστό στην επιμνημόσυνη δέση. Είναι τα ίδια ΜΜΕ που υπάκουσαν πειθήνια στις εντολές πλήρους απαγόρευσης λήψης εικόνων και προσέγγισης σε συγκεκριμένα περιοχές (zero access), αλλά και που έπλεξαν διθυράμβους για τη «στρατιωτική κατοχή» της Νέας Ορλεάνης. Γιατί περί στρατιωτικής κατοχής επρόκειτο, από τη στιγμή που το Πεντάγωνο κατέστρωσε σχέδιο δράσης «σε πεδίο μάχης», αυτό το σχέδιο που δεν κατέστρωσε ποτέ η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Διαχείρισης Εκτακτων Αναγκών (FEMA). Ωστε να θέσει τα θεμέλια γι' αυτό που θα ακολουθούσε...

Οσοι επιθυμούσαν να παραμείνουν, θα τους απαγορευόταν η πρόσβαση σε τρόφιμα, πόσιμο νερό, ηλεκτρικό ρεύμα για «το καλό τους». Για άλλη μια φορά, η αμερικανική εξουσία χρησιμοποίησε την τροφή ως «όπλο». Οσοι απομακρύνθηκαν αναγκαστικά και υπό την απειλή των όπλων - οι σκηνές στρατιωτών ή μελών της εθνοφρουράς που γυρνούσαν και έριχναν πόρτες με κλοτσιές και έπαιρναν κόσμο με πλαστικές χειροπέδες έκαναν το γύρο του κόσμου - στοιβάχτηκαν σαν ζώα σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους σε γειτονικές πολιτείες και παραμένουν εκεί. Ενα χρόνο μετά.

Παιδιά ενός κατώτερου θεού, δεν τους χορηγήθηκαν προληπτικά εμβόλια για τις μολυσματικές ασθένειες, από τις οποίες κινδύνευαν και γι' αυτό τους ξερίζωσαν. Εμβόλια που χορηγήθηκαν εκ των προτέρων στον αμερικανικό στρατό, στα συνεργεία διάσωσης, στελέχη εξουσίας και φυσικά στα στελέχη των εταιριών που θα αναλάβουν την «ανοικοδόμηση» και ήταν από τα πρώτα που είχαν πρόσβαση σε όλα και, φυσικά, ασφάλεια και μεταφορές.

Οι 480.000 που «επισήμως» εγκατέλειψαν την πόλη σχημάτισαν ένα ατέλειωτο ανθρώπινο ποτάμι... είναι ο πλέον επονείδιστος υποχρεωτικός ξεριζωμός στην ιστορία των ΗΠΑ, από την εποχή του διά της βίας ξεριζωμού Ινδιάνων και του στοιβάγματός τους σε περιχαρακωμένους καταυλισμούς, που έμεινε γνωστό ως «το μονοπάτι των δακρύων». Θεωρείται δεδομένο ότι η πλειονότητα αυτών που απομακρύνθηκαν διά της βίας δεν πρόκειται να επιστρέψουν ποτέ. Εχουν διασκορπιστεί ανά τη χώρα και ήδη τα ΜΜΕ αναφέρονται σε αυτούς ως τους νέους «Οκις», σαφής αναφορά στις μαζικές μεταναστεύσεις κατά τη διάρκεια της ξηρασίας στη δεκαετία του '30. Πολλοί από του νέους «Οκις» δε γνώριζαν ούτε καν πού πήγαιναν.

Ετσι η δήλωση Μπους ότι «ο κυκλώνας δεν έκανε διακρίσεις» τον έκανε για άλλη μία φορά να φαντάζει εκτός τόπου και χρόνου: κάθε πτυχή αυτής της καταστροφής έβριθε των ταξικών και φυλετικών ανισοτήτων. Εκτός του ότι ξεσκέπασε την εγκληματική και ίσως εσκεμμένη ανεπάρκεια της FEMA, η «επιχείρηση σοκ και δέος» του κυκλώνα «Κατρίνα» αποκάλυψε την πραγματική όψη του πολυδιαφημιζόμενου «αμερικανικού ονείρου»: τεράστια τμήματα του πληθυσμού των Ηνωμένων Πολιτειών, που διαβιούν σε άθλιες συνθήκες παντελούς έλλειψης υποδομών γιατί απλώς είναι φτωχοί, μαύροι, λατίνοι, μετανάστες, περιθωριοποιημένοι, άνεργοι - τμήματα που χωρίς φειδώ αφήνονται να πεθάνουν ή καλύτερα «εξοντώνονται».

Η ανεπάρκεια της αμερικανικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης δεν ήταν εμφανής όμως σε άλλους τομείς. Εκεί υπήρχε και ταχύτητα και επάρκεια. Πολύ πριν καν τραβηχτούν τα νερά και αποκαλυφθεί το μέγεθος της καταστροφής, διάφορα αρπακτικά είχαν καταπλεύσει. Οπως ο μισθοφορικός στρατός της «Blackwater» για να προστατεύσει τις περιουσίες των πλουσίων που όλως διά μαγείας «βρήκαν μέσο» στη βυθιζόμενη πόλη και δραπέτευσαν εγκαίρως. Οπως οι εταιρείες «Halliburton» και «Shaw Group» που με ταχύτητα αστραπής ανέλαβαν συμβόλαια ανοικοδόμησης. Τρεις εταιρείες χαρακτηριστικές, όρνεα που συνοδεύουν το πέρασμα της αμερικανικής εξουσίας, διογκώνοντας τα κέρδη τους από την εκμετάλλευση λαών στη Λατινική Αμερική, την Κεντρική Ασία, ή και πολύ απλά από το ίδιο το αίμα των Ιρακινών. Καμία ανεπάρκεια ή δισταγμό ή καθυστέρηση δεν έδειξε επίσης η αμερικανική ομοσπονδιακή κυβέρνηση για την άμεση αναστολή του Νόμου Davis-Bacon, νόμος από την εποχή του Νιου Ντιλ, που επέβαλε στους εργοδότες και κυρίως στο δημόσιο τομέα να σεβαστούν απολύτως το κατώτερο μεροκάματο που έχει καθορίσει η Πολιτεία και στη συγκεκριμένη περίπτωση οι τρεις πολιτείες του Νότου, η Αλαμπάμα, η Λουιζιάνα και το Μισισιπή.

Εξίσου υπεύθυνος και ο δήμαρχος της Νέας Ορλεάνης Ρέι Νάγκιν, ένας πλούσιος αφροαμερικανός, στέλεχος ιδιωτικού καλωδιακού καναλιού και εννοείται από τα πλέον προβεβλημένα στελέχη των Δημοκρατικών, που όμως εκλέχτηκε το 2002 με τις ψήφους των αστών λευκών, αφού τον υπερψήφισαν κατά 87%. Ηταν ο βασικός υπεύθυνος για την ασφάλεια περίπου ενός τετάρτου του εκατομμυρίου πολιτών που ήταν φτωχοί ή σωματικώς καταβεβλημένοι και δεν μπορούσαν να φύγουν με το δικό τους ιδιωτικό όχημα. Η εκκωφαντική ανικανότητά του να εκκενώσει ολόκληρες περιοχές που δεν είχαν τα μέσα, ασθενών σε νοσοκομεία, αντανακλά κάτι περισσότερο από «προσωπικό ατόπημα»: είναι χαρακτηριστικό δείγμα της αλαζονικής και φονικής συμπεριφοράς της τοπικής ελίτ, μαύρων και λευκών προς τους φτωχούς γείτονές τους, αυτούς που η θέα τους ήταν ενοχλητική και πριν το καταστροφικό πέρασμα του «Κατρίνα».

Ο «θάνατος» της Νέας Ορλεάνης είχε προαναγγελθεί από καιρό. Κανενός είδους φυσική καταστροφή στην ιστορία των ΗΠΑ δεν είχε προβλεφτεί με τέτοια ακρίβεια πολύ πριν να συμβεί, παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις του υπουργού Εσωτερικής Ασφάλειας Μάικλ Τσέρτοφ που δήλωσε ότι ο κυκλώνας είχε ξεπεράσει κάθε προγνωστικό. Ακόμη και εάν οι επιστήμονες αιφνιδιάστηκαν ίσως από την αναπάντεχη ένταση του φαινομένου, εντούτοις πολύ καιρό πριν είχαν ειδοποιήσει ότι υπάρχουν σοβαρά προβλήματα στις υποδομές της Νέας Ορλεάνης αλλά και των τριών πολιτειών του Νότου. Εξάλλου, πολλαπλές εκθέσεις ειδικών αλλά και του Πανεπιστημίου της Λουιζιάνα, βάσει και της πρωθύστερης εμπειρίας του καταστροφικού περάσματος του κυκλώνα «Μπέτσι» το 1965, είχαν κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου ότι τα φράγματα της πόλης δεν επρόκειτο να αντέξουν κυκλώνα κατηγορίας 3 και φυσικά πολυ περισσότερο κάποιον μεγαλύτερο.

«Ολοι όσοι έχω καταγράψει στην ταινία κάνουν λόγο για εκρήξεις που άκουγαν πριν σπάσουν τα φράγματα. Θέλετε να το πείτε συνωμοσία; Εγώ ξέρω αυτό που έλεγαν οι κάτοικοι», θα δηλώσει ο σκηνοθέτης Σπάικ Λι εξ αφορμής της ταινίας του για τον κυκλώνα «Κατρίνα», «Οταν έσπασαν τα φράγματα: ένα Ρέκβιεμ σε τέσσερις πράξεις» που προβλήθηκε στην επέτειο συμπλήρωσης ενός χρόνου από το πέρασμα του «Κατρίνα». Σύμφωνα με το Σπάικ Λι, η ταινία «δεν κατηγορεί μόνο την κυβέρνηση, επειδή οι ευθύνες είναι πολλές και διασταυρούμενες... Στην πραγματικότητα δεν ξέρω αν έχω αρκετά δάχτυλα για να δείξω όλους τους ενόχους. Για πρώτη φορά στην αμερικανική ιστορία ένας Πρόεδρος και η κυβέρνησή του δεν ήταν σε θέση να βοηθήσουν τους πολίτες μέσα στο σπίτι τους. Και μήνες μετά την καταστροφή, η κατάσταση είναι ακόμη απελπιστική. Επειδή δεν ενδιαφέρονται να βοηθήσουν τους φτωχούς, ακόμη περισσότερο αν είναι μαύροι»...