Με πληγώνει όλη η ζωή σας | ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ | ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ

ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ

Με πληγώνει όλη η ζωή σας

To βράδυ ήμασταν εκεί, στο καφενείο. Τέτοια νίκη πώς να την αντέξεις μόνος;

Τον αγώνα τον ξαναείδαμε. Καταλαβαίναμε απ' τους αριθμούς ποιος είναι μπροστά. Από τεχνική και συστήματα είμαστε σκράπες. Στις μέρες της νιότης μας δεν έπαιζαν μπάσκετ. Με το ποδόσφαιρο είναι άλλο. Ολο και κάτι κλοτσήσαμε, στήνοντας να τέρματα στα τσαΐρια του χωριού μας.

Ρε, τους πήραμε τους Αμερικάνους, τους νικήσαμε. Το 'πε όλο απορία ο πιο μεγάλος του καφενείου. Εις υγείαν, λοιπόν. Μπράβο στα παιδιά.

Γέλια και πειράγματα και παλικαριές. Το φχαριστήθηκα μωρέ. Ας νικήσουμε κι εμείς κάπου τους Αμερικάνους. Την ήθελα τη νίκη αυτή. Μη με ρωτάτε γιατί. Αχ, και ποιος δεν την ήθελε.

Λέγαμε τέτοια και πίναμε γιορτινά.

Δάσκαλε, δε μιλάς. Σα να μη χαίρεσαι, είπε ένας και στραφήκαμε όλοι προς το μέρος του. Καθόταν ήσυχα, σεμνά. Η νιότη του σκάλωνε στην τραχύτητά μας. Εβλεπε. Ακουγε. Σιωπούσε.

Χαμογέλασε ο δάσκαλος. Πώς, βλέπω, και ακούω, και χαίρομαι, είπε. Αλλά να, σκέφτομαι που το σκολειό δεν έχει μπασκέτα, μήτε γυμναστή, ούτε εποπτικά όργανα. Τυχερός ο προπονητής. Τα 'χε όλα. Οργάνωσε τη δουλιά του σωστά. Τον ζηλεύω. Να 'χα κι εγώ, ο δάσκαλος του χωριού σας, όσα χρειάζονται για τη μόρφωση, να 'κανα τη δουλιά μου αποδοτική...

Ετσι μίλησε ο δάσκαλος και μια ψύχρα έπεσε στις καρδιές μας. Προσγειωθήκαμε. Καλή είναι η νίκη της ομάδας, αλλά δε φτάνει. Το 1987 είχε αναδειχτεί πρωταθλήτρια Ευρώπης και μετά μόλις το 2005. Στα ενδιάμεσα χρόνια πού ήμασταν; Και με το ποδόσφαιρο. Τον ένα χρόνο πρωταθλητές Ευρώπης και τον άλλο μήτε πρόκριση για το παγκόσμιο κύπελλο. Τι συμβαίνει;

Νομίζω, συνέχισε ο δάσκαλος, νομίζω ότι η νίκη της ομάδας έδειξε πόσο γυμνοί είμαστε και πόσο καταπιεσμένοι. Εχουμε Νόμπελ Επιστημών; Δεν έχουμε. Εχουμε αισιοδοξία για το μέλλον; Δεν έχουμε. Εχουμε παιδεία που παρέχει ουσιαστική γνώση, μόρφωση; Δεν έχουμε. Εχουμε, βέβαια, διαμαρτυρίες, γιατί οι καφετέριες θα 'ναι άδειες - κάποια ΤΕΙ δε θα έχουν εισακτέους. Να πω για το σύστημα υγείας; Το ξέρετε. Και η ανεργία, ανεργία. Και το ξεκλήρισμά σας, ξεκλήρισμα. Το χωριό σας γερνάει.

Ελα, δάσκαλε. Να χαρείς. Μη μας πικραίνεις. Μια σταλιά να χαρούμε κι εμείς συλλογικά. Δεν το δικαιούμαστε; διέκοψε το δάσκαλο ο πιο νέος από εμάς.

Αχ, μωρέ, είπε ο δάσκαλος, μόνο μια σταλιά δικαιούμαστε να χαρούμε; Εγώ λέω συνέχεια. Ξέρω, ο καταπιεσμένος, ο προδομένος ψάχνει από κάπου να πιαστεί και να χαρεί. Σήμερα με το μπάσκετ. Αύριο με κάτι άλλο. Δεν αλλάζει η μίζερη ζωή με τέτοια. Σκεφτείτε και κατανοείστε το λόγο του Γιαννάκη. Οι παίκτες μου, είπε, βάζουν το εγώ κάτω από το εμείς. Είπε, ακόμα, όταν πιστεύεις στις δυνατότητές σου, μπορείς να πετύχεις τα πάντα.

Τι γίνεται μ' εσάς; Δεν πιστεύετε στις δυνατότητές σας. Αφεθήκατε στο δρόμο της καταστροφής. Απόδειξη αυτό που γίνεται με τη διάθεση του ροδάκινου. Δε διεκδικείτε τιμή. Μόνο γκρινιάζετε και προσπαθείτε, ο καθένας μόνος - έξω από το εμείς - να διαθέσει την παραγωγή του μια δεκάρα παραπάνω. Το αποτέλεσμα; Καταστροφή, και τα παιδιά σας γυρίζουν την πλάτη στα χωράφια. Τίποτε δε θα σας δώσει η νίκη της ομάδας. Οι Αμερικάνοι δε νικιούνται έτσι. Καταλάβατε τώρα, γιατί δε γελώ και δε φωνάζω; Με πληγώνει όλη η ζωή σας, που τη ρημάξανε χωρίς να την υπερασπιστείτε. Αντε, καλό ξημέρωμα.

Εφυγε ο δάσκαλος. Μείναμε εμείς άφωνοι. Και τι να πούμε; Του δώσαμε και δίκιο. Είμαστε σε πολύ δύσκολη θέση. Λες κι έχουμε ημερομηνία λήξης.

Καλό ξημέρωμα, λοιπόν. Χαιρετηθήκαμε και χωρίσαμε.

Ιορδ. Α. ΠΡΟΥΣΑΝΙΔΗΣ