Τα όσα περιγράφουμε παραπάνω, βέβαια, αποτελούν τη μια πλευρά του τεράστιου αυτού θέματος. Μπορεί, για 25 και πλέον χρόνια τώρα, όλες οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις, να αποδείχτηκαν ανίκανες να προωθήσουν και υλοποιήσουν την κατάρτιση ενός Δασικού Κτηματολογίου, αποδείχτηκαν ικανότατες, όμως, στην προώθηση και υλοποίηση νόμων, που άνοιγαν διάπλατους δρόμους στην κερδοσκοπία, σε βάρος των δασών, στην καταπάτηση και οικοπεδοποίηση δασικών εκτάσεων.

Το 1979 ψηφίστηκε ο ψευδεπίγραφος νόμος 998, περί «της προστασίας των δασών και των δασικών εν γένει εκτάσεων της χώρας». Το μόνο βασικό σημείο του ήταν ότι βάφτιζε 15 εκατ. στρέμματα δασικών εκτάσεων χορτολιβαδικές. Εξι χρόνια μετά, το 1985, ο νόμος 1541 παραχωρεί την εκμετάλλευση και τη βελτίωση - δήθεν - των δασών σε συνεταιρισμούς. Το 1987 ψηφίζεται ο νόμος 1734, ο οποίος αποχαρακτηρίζει 52 εκατομμύρια στρέμματα δασικών εκτάσεων, τα οποία βαφτίζει βοσκοτόπια. Τέσσερα χρόνια μετά, ο νόμος κρίνεται αντισυνταγματικός από το ΣτΕ, αλλά η καταστροφή είχε γίνει. Και, πέρα απ' όλ' αυτά, έχουν θεσμοθετηθεί μια σειρά άλλες αντιδασικές ρυθμίσεις, κάθε τόσο νομιμοποιούνται παλιότερες αυθαιρεσίες, ενώ σε κάθε προεκλογική περίοδο η νομιμοποίηση των κάθε λογής καταπατητών αποτελεί ένα βασικό προεκλογικό όπλο των εκπροσώπων του δικομματισμού.