Β. ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

Το πρώτο αφορά στον ισχυρισμό τους ότι, ιδιαίτερα στους μικρούς δήμους, οι εκλογές έχουν τοπικό χαρακτήρα, καθώς γίνονται για την ανάδειξη «τοπικών αρχών» που θα διαχειρίζονται «τοπικά ζητήματα». Ο δήμαρχος και το δημοτικό συμβούλιο ενός μικρού δήμου - υποστηρίζουν - δεν έχουν τις δυνάμεις και τις δυνατότητες ν' ασχολούνται με προβλήματα γενικότερης πολιτικής κι επομένως κρίνονται μόνο από το πώς διαχειρίζονται τις «τοπικές υποθέσεις». Από το πώς, δηλαδή, καταφέρνουν να επιλύουν μικρά προβλήματα που σχετίζονται με «τοπικές ανάγκες», όπως με τη φωτοδότηση, την οδοποιία, την αποχέτευση, τη συγκομιδή των σκουπιδιών ή με τη λειτουργία των υπηρεσιών του δήμου.

Κατ' αρχάς να σημειώσουμε ότι δεν υπάρχουν τοπικά προβλήματα που να είναι ξεκομμένα από τα γενικότερα. Κι όλα έχουν άμεση σχέση με την πολιτική που εφαρμόζεται. Ούτε υπάρχουν διαφορές στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν μεταξύ τους οι «καποδιστριακοί» δήμοι, καθώς είναι σχεδόν τα ίδια σε όλα τα χωριά της χώρας.

Επιπλέον, να επισημάνουμε ότι δεν είναι τόσο τα «μικρά» προβλήματα που «καίνε» τους κατοίκους της υπαίθρου - είναι κι αυτά - όσο τα μεγάλα, που σχετίζονται με την οικονομική και την κοινωνική κατάσταση. Κι αυτά δεν είναι τοπικά, αλλά γενικευμένα.

Ξεκλήρισμα: Οι αγρότες ενός «καποδιστριακού» δήμου αντιμετωπίζουν μεγάλο πρόβλημα με τις τιμές των αγροτικών προϊόντων, που είναι πολύ χαμηλές και με τους εμπόρους, που καθυστερούν πολύ να τους πληρώσουν. Τοπικό είναι αυτό το πρόβλημα; Οχι, βεβαίως. Σ' όλη την Ελλάδα το ίδιο συμβαίνει. Και αιτία είναι η γενικότερη αντιαγροτική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Αυτή η πολιτική μειώνει τις τιμές των προϊόντων κι αυξάνει το κόστος παραγωγής. «Πετσοκόβει» τις επιδοτήσεις, αυξάνει τις εισαγωγές. Καταχρεώνει τον μικρομεσαίο αγρότη.

Στόχος της, η συρρίκνωση του αγροτικού εισοδήματος, για ν' αναγκαστούν οι φτωχοί αγρότες να «τα παρατήσουν» και να πουλήσουν τα χωράφια τους για «ένα κομμάτι ψωμί». Ετσι θα συγκεντρωθεί η γη στα χέρια λίγων μεγαλοαγροτών.

Ανεργία: Στα χωριά υπάρχουν πολλοί άνεργοι, ιδιαίτερα νέοι. Αυτό είναι τοπικό πρόβλημα; Οχι, φυσικά. Κάθε ελληνική οικογένεια έχει κι από έναν και δυο ανέργους. Η ανεργία δεν είναι τοπικό φαινόμενο, είναι πανελλαδικό πολιτικό πρόβλημα. Την παράγει και τη συντηρεί το καπιταλιστικό σύστημα, που χρησιμοποιεί τους ανέργους σαν μέσο πίεσης και φόβητρο για τους εργαζόμενους, αναγκάζοντάς τους να συμβιβάζονται και να μη διεκδικούν μεγαλύτερο μεροκάματο, ασφαλέστερες συνθήκες δουλιάς, καλύτερη ασφάλιση, υψηλότερη σύνταξη.

Παιδεία: Στην ύπαιθρο οι φτωχοί άνθρωποι έχουν μεγάλη δυσκολία να σπουδάσουν τα παιδιά τους, να πληρώσουν για τα φροντιστήρια και για τα άλλα έξοδα που απαιτεί, σήμερα, η δήθεν «δημόσια» και «δωρεάν» εκπαίδευση. Ούτε αυτό είναι τοπικό πρόβλημα και οφείλεται στην πολιτική των κυβερνήσεων, που υποβαθμίζει τη δημόσια εκπαίδευση, γιγαντώνει την παραπαιδεία των φροντιστηρίων και των «ιδιαίτερων», «τροφοδοτεί» την ιδιωτική εκπαίδευση.

Υγεία: Αν αρρωστήσει ο φτωχός άνθρωπος, «φίδι που τον έφαγε». Για μια επίσκεψη σε ιδιώτη γιατρό, θα πληρώσει ένα μεροκάματο. Για να πάρει τα φάρμακα, θα «ξηλωθεί» κανονικά. Κι αν πάει στο δημόσιο νοσοκομείο, θα περιμένει ατέλειωτο χρόνο για εξετάσεις. Ακόμα χειρότερα αν χρειαστεί σοβαρή εγχείρηση. Για να πληρώσει το «φακελάκι», δεν του φτάνουν οι οικονομίες μιας ζωής. Εκεί οδηγεί η πολιτική των κυβερνήσεων, που μετατρέπει το δημόσιο αγαθό της υγείας σε ακριβό εμπόρευμα.

Πολιτισμός: Οι κάτοικοι των χωριών δεν έχουν δυνατότητα να έρθουν σ' επαφή με την πολιτιστική δημιουργία. Η μόνη «διασκέδασή» τους είναι το «χαζοκούτι» της τηλεόρασης και οι περισσότεροι δεν είδαν ποτέ μια θεατρική παράσταση, δεν άκουσαν μια μουσική συναυλία, δε διάβασαν ένα καλό βιβλίο.

Ποιος φταίει γι' αυτό; Η πολιτική των κυβερνήσεων, που δε δημιουργεί πολιτιστική υποδομή στα χωριά, δε βοηθάει τους ανθρώπους που έχουν καλλιτεχνικό ταλέντο να δημιουργήσουν στον τόπο τους. Κάνει προσπάθειες να σβήσει το λαϊκό πολιτισμό, τις τοπικές παραδόσεις.

Τους απαντάμε: Αρκετά μπορεί να κάνει, αν το θέλουν αυτοί που τον διοικούν. Αν όλοι οι δήμαρχοι, σ' όλη την Ελλάδα, φωνάξουν για τα λαϊκά προβλήματα, αν συμμετέχουν στους λαϊκούς αγώνες, πολλά θα μπορούσαν να γίνουν. Γιατί οι κυβερνήσεις φοβούνται τους αγώνες όταν είναι μαζικοί και δυναμικοί κι έχουν καθαρό στόχο κι αναγκάζονται να κάνουν υποχωρήσεις.

Το δυστύχημα είναι ότι τέτοιες δημοτικές αρχές είναι μετρημένες στα δάχτυλα. Η συντριπτική πλειοψηφία τους αδιαφορεί για τα μεγάλα λαϊκά προβλήματα. Δε διαμαρτύρονται για την αντιλαϊκή πολιτική, δε συμμετέχουν στους λαϊκούς αγώνες. Είναι όλοι άφωνοι κι από παντού απόντες.

Θεωρούν ότι με το να είσαι το «καλό και υπάκουο παιδί» της εκάστοτε κυβέρνησης και με το να «γλείφεις» τους ανθρώπους της κεντρικής και της τοπικής εξουσίας, κάτι θα πάρεις. Ακολουθούν αυτή την τακτική και δεν παίρνουν τίποτα.

Και βλέπουμε πολλούς να εμφανίζονται σαν «ακομμάτιστοι» και «ανεξάρτητοι». Ομως, όλοι αυτοί έχουν κομματική στήριξη - επίσημη, ή ανεπίσημη - είτε από τη ΝΔ, είτε από το ΠΑΣΟΚ, είτε από τον ΣΥΝ, είτε από συνεργασίες που γίνονται ανάμεσα σ' αυτά τα κόμματα. Και, βεβαίως, δεν είναι καθόλου «ανεξάρτητοι» από την πολιτική που εφαρμόζεται και από την οποία δε διαφοροποιούνται. Επομένως, όσοι μιλούν για «ακομμάτιστους» και «ανεξάρτητους» συνδυασμούς λένε ψέματα κι αποσκοπούν στον αποπροσανατολισμό και στην παραπλάνηση των ψηφοφόρων.

Αλλά, γιατί οι συνδυασμοί να μείνουν «μακριά από τα κόμματα»; Δε μας λένε η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ ότι τα κόμματα είναι «πυλώνες» του πολιτικού συστήματος και «παράγουν» πολιτική; Γιατί τότε να μην έχουν άποψη για την πολιτική κατεύθυνση και γνώμη για τη συγκρότηση των συνδυασμών; Πώς αλλιώς θα εκφραστούν οι διαφορετικές πολιτικές θέσεις και θ' αναδειχτούν οι κοινωνικές και ταξικές αντιθέσεις;

Ως προς τη συγκρότηση: Συγκροτήθηκαν εξασφαλίζοντας λαϊκή συσπείρωση, χωρίς να μπουν στο «αλισβερίσι»» των συναλλαγών, δεν «κλείσαν πονηρά το μάτι» σε κανέναν, δεν έδειξαν πουθενά την τσέπη τους, δεν έταξαν «πόστα», δε δώσαν υποσχέσεις για «βόλεμα». Παίζουν με «ανοιχτά χαρτιά» κι έχουν «καθαρό το μέτωπο».

Ως προς το «στίγμα»: Δεν κρύβουν το πολιτικό τους «πιστεύω», για να «ψαρέψουν σε θολά νερά». Στα αγωνιστικά ψηφοδέλτια συμμετέχουν υποψήφιοι που μπορεί στις βουλευτικές εκλογές να ψηφίζουν διαφορετικά κόμματα, αλλά έχουν τις ίδιες ιδέες για το ρόλο και την προοπτική της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, την ίδια αποφασιστικότητα να συγκρουστούν με τις αντιλαϊκές πολιτικές, όποια κυβέρνηση και αν τις εφαρμόζει.

Ως προς τις θέσεις: Ζητούν την ψήφο όλων των λαϊκών στρωμάτων, δίνοντας την υπόσχεση πως, απ' όπου κι αν τους κατατάξει ο λαός, είτε στην πλειοψηφία, είτε στη μειοψηφία των δημοτικών συμβουλίων, θ' αγωνιστούν για τα λαϊκά συμφέροντα. Θα διεκδικούν, καθημερινά, για το δήμο και τους δημότες του. Θα χτυπούν όλες τις πόρτες. Οχι για να παρακαλέσουν, ή να ζητιανέψουν, αλλά για να απαιτήσουν.

Ως προς την προοπτική: Η ψήφος στους ριζοσπαστικούς συνδυασμούς «δε θα πάει χαράμι». Θα πιάσει τόπο. Θ' ανοίξει δρόμο. Είναι ψήφος αντίστασης, αξιοπρέπειας κι «επένδυσης» για το μέλλον.