Ο μαθηματικός, δημοσιογράφος, κριτικός θεάτρου Νίκος Μπακόλας (διατέλεσε και καλλιτεχνικός διευθυντής του Κρατικού Θεάτρου Β. Ελλάδας) τελικά κερδήθηκε από την πεζογραφία. Με το τελευταίο του (δέκατο) μυθιστόρημα "Η ατελείωτη γραφή του αίματος" μας αφήνει και το συμπέρασμά του: "Επρεπε να γίνω εβδομήντα χρόνων για να καταλάβω ότι κανένα μυθιστόρημα δεν τελειώνει... ". Το μυθιστόρημά του ξεκινάει από το 1923 και φτάνει μετά τη μεταπολίτευση. Διαδραματίζεται σ' ένα μικρό χωριό της Χαλκιδικής. Στη μακρινή εκείνη εποχή, στο χωριό, γίνεται φόνος διπλός. Ενας μυστηριώδης χωροφύλακας δολοφονεί δυο αδελφές και στη συνέχεια αυτοκτονεί. Επιζεί ένα μωρό (της μιας από τις σκοτωμένες), που γύρω από αυτό και το σόι του (έναν παππού και μόνον) ξετυλίγεται μακροσκελέστατο κομπολόι από πάθη, παθήματα, αισθήματα, ακόμα μεγαλύτερους αφανισμούς. Οι βασικοί πρωταγωνιστές καταλήγουν στη Θεσσαλονίκη και σπουδάζουν, μαθηματικά.

Μέσα σε μια βιβλική ατμόσφαιρα, όπου όλες οι περιγραφές για αισθήματα, ψυχανεμίσματα, βαθιές ψυχικές καταστάσεις, αρρώστιες σωματικές ή πνευματικές, φυσικά ή υπερφυσικά φαινόμενα, πρόσωπα, πράγματα ρέουν με τον ιδιάζοντα προσωπικό τόνο του συγγραφέα, την καθαρή και γλαφυρότατη γλώσσα του και με μιαν απίθανη άνεση "... συγγράφω εν πυρετώ λέω φεύγουν οι σελίδες ασταμάτητα κι απρόσκοπτα η μια μετά την άλλη έχω ρέουσα έμπνευση...".

Στο απέραντο αυτό "τοπίο" ανθρωπίνων περιπετειών δίνεται και η πολιτική κατάσταση της χώρας, σε ακανθώδεις περιόδους (πότε δεν είναι τέτοιες στην Ελλάδα;). Η τοποθέτηση του συγγραφέα είναι γενικά προοδευτική. Ομως κάποιες φορές, για την κατοχική και μετακατοχική περίοδο, αναπτύσσει στο μυθιστόρημά του κάποιες απόψεις που έρχονται σ' αντίθεση με την ηρωική, ανυστερόβουλη, τη μεγάλη πατριωτική δράση των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης.

Τα πυκνογραμμένα κεφάλαια, η ενδιαφέρουσα κι ολοζώντανη πλοκή απορροφά την προσοχή του αναγνώστη, που επιζητά την εξέλιξη κι αναζητά την κατάληξη, το τέλος, όπου γίνεται φαεινότερο του ηλίου: "Σαν να 'χαν ποτέ τελειωμό, τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου". (Εκδόσεις "Κέδρος",1996).

Ευγενία ΖΩΓΡΑΦΟΥ