Η "ευρωπαρέα"... | ΕΡΓΑΤΙΚΑ

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

Η "ευρωπαρέα"...

Ο συνδικαλιστικός τομέας του ΠΑΣΟΚ και ειδικότερα η ηγετική ομάδα της ΠΑΣΚΕ στη ΓΣΕΕ φέρεται να είναι ένας από τους πιο ισχυρούς "κρίκους" του μηχανισμού του νέου πρωθυπουργού. Δεν το κρύβουν, άλλωστε, οι πρωτοκλασάτοι"ευρωαστέρες" της ΠΑΣΚΕ, που έσπευσαν να (ξανα)προσφέρουν απροσχημάτιστα, με δημόσιες δηλώσεις τους, στον Κ. Σημίτη "γην και ύδωρ", μιλώντας μάλιστα εξ ονόματος του συνδικαλιστικού κινήματος, γενικότερα!

Ετσι, ενώ το 1985, για να περάσουν οι δίδυμες νομοθετικές πράξεις Σημίτη για την απαγόρευση κάθε αύξησης στους μισθούς και τα μεροκάματα, χρειάστηκε να γίνει ανοιχτό κυβερνητικό - δικαστικό πραξικόπημα στη ΓΣΕΕ, τώρα η "ευρωπαρέα" ευελπιστεί να τα περάσει όλα "συναινετικά"... Και όταν λέμε "όλα", εννοούμε το σβήσιμο του "εργασιακού χάρτη", όπως ακριβώς επιτάσσουν τα επιτελεία των Βρυξελλών και ο ΣΕΒ! Θα τα καταφέρουν; Το ερώτημα απευθύνεται σήμερα, με ακόμα πιο επιτακτικό τρόπο, όχι μόνο στους κομμουνιστές, αλλά και σε κάθε συνδικαλιστή που σέβεται το ρόλο του, σε κάθε εργαζόμενο που δεν είναι διατεθειμένος να παραδοθεί, όπου και αν ανήκει πολιτικά. Και αυτό, γιατί η "νέα εποχή" του ΠΑΣΟΚ στο συνδικαλισμό αναμένεται ακόμα πιο επικίνδυνη.

***

Και αυτό, τη στιγμή που είναι "απλωμένο" το θέμα της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας και των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων. Τη στιγμή που πλησιάζει στη Βουλή το νομοσχέδιο για την ιδιωτικοποίηση, ουσιαστικά, 52 ΔΕΚΟ. Τη στιγμή που, στο όνομα της αντιμετώπισης της ανεργίας, προετοιμάζεται η θεσμοθέτηση νέων αντεργατικών μέτρων - φωτιά. Τη στιγμή που το ασφαλιστικό οδεύει προς την "Προκρούστεια Κλίνη". Τη στιγμή που, με τον πιο επίσημο τρόπο, ο υπουργός Εργασίας υιοθετεί ως δικούς του στόχους τις εντολές των Βρυξελλών και του ΣΕΒ για τη "μείωση του μη μισθολογικού κόστους", την επέκταση της μερικής απασχόλησης και της "ελαστικοποίησης" των εργασιακών σχέσεων, την κατάργηση, ουσιαστικά, και αυτών των επιδομάτων ανεργίας...

***

Βεβαίως, για τους "κοινωνικούς εταίρους", όλα αυτά τα κατεδαφιστικά που επιχειρούνται, πλασάρονται ως "ανάπτυξη", ως "εκσυγχρονισμός", ως "επιθετικά μέτρα αντιμετώπισης της ανεργίας", ακόμα και ως "κοινωνική προστασία"! Ο ρόλος τους, βέβαια, η λειτουργία τους ως "πέμπτη φάλαγγα" στις γραμμές του εργατικού κινήματος, έχει γίνει αντιληπτή σε μεγάλο βαθμό. Αυτό, όμως, δεν αρκεί. Χρειάζεται να αποκρουστεί αποφασιστικά, μαζί με την πεμπτουσία αυτής της πολιτικής, που "πρώτο βιολί" από χθες έχει έναν από τους πιο συνεπείς και δοκιμασμένους αντίπαλους των εργατικών δικαιωμάτων.

Μ. Ε.