Ηταν αναμενόμενη η θλιβερή εμφάνιση των κυβερνητικών συνδικαλιστών και των "συνοδοιπόρων" τους στο Πεδίον του Αρεως, παρά τις "απειλές" των κυβερνητικών στελεχών (διάβαζε Τσουκάτος) τις προηγούμενες μέρες ότι θα είναι η "μεγαλύτερη συγκέντρωση". Ουσιαστικά, αποκαλύφθηκε ότι είναι απομονωμένοι από τη λαϊκή βάση, παρά την πλειοψηφία που διαθέτουν στα όργανα. Αποδείχτηκε ότι η γραμμή πλεύσης τους, γραμμή συμβιβασμού και υποταγής στις κυβερνητικές και κοινοτικές επιλογές, όχι μόνο δεν εμπνέει και κινητοποιεί τους εργαζόμενους, αλλά είναι γραμμή που απωθεί και απογοητεύει. Από την άλλη, η τακτική που ακολουθούν χρόνια τώρα, η οποία συνίσταται στην "εκπροσώπηση" των εργαζομένων ερήμην τους, χωρίς να στηρίζονται σε αυτούς, στην ενωτική και αγωνιστική δράση τους "από τα κάτω", δεν μπορούσε παρά να εκδηλωθεί και να αποδειχτεί η ζημιά που έχουν κάνει στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Η χτεσινή... συγκέντρωση της πλειοψηφίας των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων έθεσε πιο επιτακτικά το ζήτημα της αλλαγής των συσχετισμών στα συνδικάτα, υπέρ των συνεπών ταξικών δυνάμεων και προς όφελος των συμφερόντων των εργαζομένων. Μόνο τότε η ενότητα θα αποκτήσει πραγματικά ταξικό περιεχόμενο, θα είναι ενότητα για αντίσταση και πάλη και όχι για το ξεπούλημα των λαϊκών συμφερόντων.