Με ένα καλοστημένο, ατμοσφαιρικό φιλμ νουάρ ο σκηνοθέτης Λι Ταμαχόρι μας μεταφέρει στο 1950, για να αφηγηθεί μια ιστορία που ξεπερνά τις διαστάσεις της απλής αστυνομικής περιπέτειας, δίνοντας μια εικόνα της αμερικανικής κοινωνίας. Κι αυτό είναι γενικότερα το ενδιαφέρον του φιλμ νουάρ. Αν το κλασικό αστυνομικό μυθιστόρημα αναπτύσσει έναν γρίφο, καλώντας τον αναγνώστη να συμμετέχει στη λύση του, η "μαύρη" λογοτεχνία και το κινηματογραφικό της αντίστοιχο βρίσκονται πιο κοντά σε έναν άλλου τύπου ρεαλισμό. Ενα ρεαλισμό που δίνει υπαρξιακή διάσταση στις σχέσεις των προσώπων και προβάλλει τη ματαιότητα των πράξεών τους μέσα σε έναν κόσμο, στον οποίο το καλό και το κακό, αν υπάρχουν σαν διακριτές έννοιες, δεν έχουν διακριτά όρια. Ενώ ο γρίφος μπορεί είτε να απουσιάζει τελείως είτε απλά να είναι επουσιώδης η ίδια η λύση του, αφού όποια και να είναι η έκβαση, ο ήρωας δεν πρόκειται ποτέ να πάψει να αποτελεί ένα εξάρτημα, γρανάζι με συνείδηση, σε ένα μηχανισμό που τον ξεπερνά. Και είναι η σκηνή του φινάλε αυτής της ταινίας, με την Μέλανι Γκρίφιθ να απομακρύνεται μέσα στο νεκροταφείο αφήνοντας πίσω τον άπιστο σύζυγό της, που με την ατμόσφαιρά της, τη θλίψη και τη γοητεία της συμπυκνώνει όλο το κλίμα του φιλμ, όλο τον κόσμο του "μαύρου" κινηματογράφου. "Μου ράγισες την καρδιά" λέει η Κάθριν στον Νικ Νόλτε,το σκληρό αστυνομικό. Κι εκείνη τη στιγμή, αυτή η φράση, μοιάζει σαν να ερμηνεύει όλη την ιστορία που κυλούσε επί δυο ώρες στην οθόνη, όλη τη βιαιότητα, την πλοκή και τις συγκρούσεις των μηχανισμών. Να εξυψώνεται πάνω από το "σύστημα", τους νόμους και τις ανομίες, την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ και όλη την εποχή του ψυχρού πολέμου, που προβάλλεται σαν φόντο καθοριστικό για τη δράση. Κι όμως πρόκειται για μια ιστορία, που οι προθέσεις της δεν ξεπερνάνε αυτές της κλασικής αφήγησης. Και ίσως είναι αυτό τελικά που πολλαπλασιάζει τη δύναμή της και την αποτελεσματικότητά της, να ξεπερνά με έναν τρόπο ακόμη και τα όρια της δικής της θεματικής. Κατά τα άλλα, λοιπόν, παρακολουθούμε μια ομάδα τεσσάρων αστυνομικών του Λος Αντζελες, που δρουν "εν λευκώ". Αναλαμβάνουν δηλαδή τις υποθέσεις τους, λειτουργώντας πέρα από τα όρια του νόμου, με σκοπό να κρατήσουν την πόλη τους "καθαρή". Ομως, όταν κάποτε ένας φόνος μπλεχτεί με μια ιστορία εκβιασμού, την προσωπική ζωή του αρχηγού της ομάδας, το ατομικό πρόγραμμα του στρατού και τα εθνικά απόρρητα της χώρας, τότε θα γίνει η αποκάλυψη, ότι η μέθοδός τους δε λειτουργεί μόνο σε τοπικό επίπεδο, αλλά σε εθνικό, αφού Σύνταγμα, νόμοι, δικαιώματα κλπ, κάποτε δεν επαρκούν για να συνεχίσει η ζωή να κυλά όπως πάντα... Με καλές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς - ας σημειώσουμε την παρουσία του Τζον Μάλκοβιτς στο ρόλο του στρατηγού Τιμς και του Τσαζ Παλμιντέρι στο ρόλο ενός από τους αστυνομικούς.

(ΔΕΞΑΜΕΝΗ, ΧΛΟΗ, ΑΒΑΝΑ, ΤΡΟΠΙΚΑΛ, ΡΙΟ, ΑΝΕΣΙΣ ΠΕΙΡ.)

Προβλέψιμος στην αισθητική του ο Ερίκ Ρομέρ και στη νέα του ταινία, που θα ικανοποιήσει τους φίλους του Γάλλου σκηνοθέτη, αλλά αποτελεί και ένα καλό "εισιτήριο" γνωριμίας με το έργο του, αφού συγκεντρώνει στοιχεία επαναλαμβανόμενα σε κάθε του δουλιά. Ενα σινεμά της καθημερινότητας, των σχέσεων και της πρόζας, με χαρακτηριστικά την απλότητα στη γραφή και τη σεναριακή ευκολία, με την οποία ο Ρομέρ τοποθετεί στα νεανικά στόματα των ηρώων του τα λόγια, που πάνω τους αποκλειστικά στηρίζεται η δράση. Χαμηλότονες δημιουργίες, που ανιχνεύουν την αλήθεια και το ψέμα στα αισθήματα και τις σχέσεις, το μικρό χάος των υποσχέσεων, των διαψεύσεων, των υπολογισμών και των επιδιώξεων που συνοδεύουν τη συνάντηση ενός αγοριού με ένα κορίτσι. "Φέτες ζωής" χωρίς διάθεση φιλοσοφικών τοποθετήσεων, με ένα χιούμορ ανάλαφρο σαν φτερό να αναβλύζει από την κρυφή γελοιότητα των βιωμένων καταστάσεων. Με αυτή την προσωπική συνταγή είναι φτιαγμένες και οι "Ιστορίες του Καλοκαιριού". Εδώ ένας νέος, ο Γκασπάρ, κάνει τις διακοπές του περιμένοντας την άφιξη της καλής του, ενώ παράλληλα παίζει με άλλες δύο κοπέλες το παιχνίδι της αφοσίωσης και της προσποίησης, της ειλικρίνειας και της μισής αλήθειας. Ιστορίες που γεμίζουν μάλλον βαρετά το βαρετό χρόνο των μοναχικών διακοπών του, αν και κανείς δεν μπορεί να του προσάψει τίποτα για το υπολογιστικό του χαρακτήρα του, αφού, όπως μπορούμε να συμπεράνουμε, ανάλογες ισορροπίες προσπαθούν να φέρουν σε λογαριασμό και οι τρεις γυναίκες των διακοπών του Γκασπάρ: η λίγο υστερική Λένα, η Μαργκό, που δηλώνει πιστή στον αγαπημένο της και η Σολάν, που δείχνει ίσως διατεθειμένη για όλα, αλλά "όχι από την πρώτη φορά"... Κατά τ' άλλα η ζωή συνεχίζεται πριν και μετά από το χρόνο που καταγράφεται στην ταινία, που πέρα από τους εύστοχους διαλόγους χαρακτηρίζεται από μια ακραία απλότητα, με σκηνές των δύο ή τριών ατόμων. Από μια απλότητα και μια ηρεμία, σαν ήσυχες καλοκαιρινές διακοπές σε μια παραλία.

(ΕΚΡΑΝ)

Ο Τσαζ Παλμιντέρι τον τελευταίο καιρό εμφανίζεται συχνά στον αμερικανικό κινηματογράφο σε καρατερίστικους ρόλους σκληρού μπάτσου (όπως και στην "Εντολή εν λευκώ") ή μαφιόζου, επαγγελματία εκτελεστή, όπως σε αυτή την ταινία του Πολ Μαζούρσκι.Ομως, όπως αποδεικνύεται, έχει και συγγραφικό ταλέντο, αφού οι "Απιστίες" είναι δικό του σενάριο, βασισμένο σε ένα θεατρικό έργο του. Αλλωστε, η θεατρική προέλευση του φιλμ είναι φανερή στη δράση, η οποία εκτυλίσσεται ουσιαστικά σε ένα χώρο, σε αυτή τη "μαύρη" κωμωδία, όπου ο Παλμιντέρι πρωταγωνιστεί πλάι στην Σερ,καταγράφοντας το χρονικό μιας κατά παραγγελία δολοφονίας, η οποία όμως δεν εξελίχτηκε ακριβώς όπως προέβλεπε το σχέδιο. Η Σερ υποδύεται τη σύζυγο ενός επιχειρηματία (Ράιαν Ο' Νιλ),ο οποίος πληρώνει τον Τόνι (Παλμιντέρι), για να τη σκοτώσει τη μέρα της 20ής επετείου των γάμων τους. Ομως ο Τόνι, αν και ευσυνείδητος επαγγελματίας, είναι ψυχικά ευάλωτος και αναγκασμένος να βρίσκεται σε συνεχή επικοινωνία με τον ψυχαναλυτή του. Το υποψήφιο θύμα του, η Μάργκαρετ, γυναίκα όμορφη μεν, αλλά στερημένη συναισθηματικά και σεξουαλικά, έχοντας μάλιστα χάσει σχεδόν ακόμη κι αυτή τη θέληση να συνεχίσει να ζει, θα αποτελέσει για τον ταραγμένο Τόνι ένα δύσκολο στόχο, που μπορεί να τον κάνει να αναθεωρήσει τις απόψεις του. Κι έτσι ξεκινά ένα παιχνίδι χαρακτήρων, μια μικρή ίντριγκα ανάμεσα στα τρία μέρη της σχέσης, με ένα απρόβλεπτο αποτέλεσμα, που δίνει και την τελική λύση στο φιλμ.

(ΑΘΗΝΑΙΑ, ΑΡΚΑΔΙΑ, ΒΙΛΑΤΖ 7, ΦΙΛΙΠ, ΑΜΑΡΥΛΛΙΣ, ΠΛΑΝΗΤΗΣ)

Η Γκαμπριέλα (Αντζελα Τζόουνς) είναι περίεργη κοπέλα. Από μικρή είχε ενδιαφέρον για κάθε περίπτωση φόνου, που έβλεπε το φως της δημοσιότητας, κρατούσε μάλιστα και αρχείο με τα σχετικά αποκόμματα. Ετσι δεν είναι περίεργο που έπιασε δουλιά σε μια εταιρία καθαρισμών, ειδικευμένη στην αποκατάσταση των χώρων, όπου έχει διαπραχθεί κάποιο έγκλημα, όταν η αστυνομία έχει πια τελειώσει τις έρευνές της. Ομως, κάποια μέρα σε ένα τέτοιο σπίτι θα ανακαλύψει ένα στοιχείο, που αποκαλύπτει την ταυτότητα του δολοφόνου (Γουίλιαμ Μπάλντουιν),ο οποίος μάλιστα κρύβεται ακόμη εκεί. Ο τύπος, φυσικά, είναι αναγκασμένος να σκοτώσει την επικίνδυνη μάρτυρα, αλλά αυτή η συνάντηση είναι ταυτόχρονα και η ιδανική ευκαιρία για την Γκαμπριέλα, να αναπτύξει έως τα άκρα το ενδιαφέρον της γύρω από τις συνθήκες, υπό τις οποίες προκαλείται ένας φόνος... Το φιλμ θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σάτιρα για την έξαρση της εγκληματικότητας στις ΗΠΑ, ένα σχόλιο πάνω στις αισθητικές προεκτάσεις που μπορεί να έχει ένας φόνος, ενδιαφέρον μεν, χωρίς πάντως να ξεπερνά μια ανεκδοτολογική διάσταση. Σκηνοθεσία Ρεμπ Μπράντοκ.

(ΑΤΕΝΕ, ΒΟΞ, ΦΛΕΡΥ, ΦΙΛΟΘΕΗ)

Ενας χρηματιστής και ο 13χρονος γιος του, που ανήκει σε μια φυλή του Αμαζονίου, περνούν μαζί μερικές μέρες στη Νέα Υόρκη και μπλέκουν με τη ρωσική μαφία. Αυτή η διαπολιτισμική σύγκρουση δημιουργεί διάφορες περιπετειώδεις και κωμικές καταστάσεις, σκηνοθετημένες χωρίς ιδιαιτερότητα από τον Τζον Πάσκουιν.

(ΑΝΝΑ ΝΤΟΡ, ΒΙΛΑΤΖ 1, ΓΑΛΑΞΙΑΣ, ΙΝΤΕΑΛ, ΜΠΡΟΝΤΓΟΥΑΙΗ, ΨΥΡΡΗ, ΣΠΟΡΤΙΓΚ, ΜΠΟΜΠΟΝΙΕΡΑ, ΣΙΝΕΑΚ)

Παιδική περιπέτεια με διάφορα εφέ, που εκμεταλλεύεται με αμερικανική επιφανειακότητα την αρχαία κινέζικη φιλοσοφία και τις πολεμικές τέχνες. (ΒΙΛΑΤΖ, ΑΘΗΝΑΙΟΝ, ΣΙΝΕΠΟΛΙΣ)

Αγης ΜΑΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗΣ