ΠΡΟΕΔΡΟΣ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου εκλέχτηκε προχτές στο Στρασβούργο ο χριστιανοδημοκράτης Ισπανός ευρωβουλευτής Ζιλ Ρόμπλες, που προτάθηκε από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, το σχηματισμό που συγκροτούν τα συντηρητικά κόμματα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ομως, η εκλογή του Ζ. Ρόμπλες κρύβει αρκετό "παρασκήνιο" και αποτέλεσε αντικείμενο καταγγελιών από πολλές πτέρυγες της Ευρωβουλής, εκπρόσωποι των οποίων κάνουν λόγο για "στημένο" παιχνίδι μεταξύ του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος για την εναλλαγή τους στην προεδρία.

***

Ο ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΣ, λοιπόν, χαρακτηριστικό του πολιτικού συστήματος σε πολλές χώρες - μέλη, όπου τα συντηρητικά - χριστιανοδημοκρατικά κόμματα εναλλάσσονται στην κυβερνητική εξουσία με τα σοσιαλδημοκρατικά, επεκτείνεται και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Βέβαια, η συμφωνία των δυο πολιτικών ομάδων ξεπερνάει τα στενά περιθώρια της λειτουργίας της προεδρίας και αφορά στην εξασφάλιση και διατήρηση του ελέγχου των διαδικασιών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, τη διασφάλιση του προσανατολισμού του. Εξάλλου, είναι γνωστό ότι συντηρητικοί και σοσιαλδημοκράτες στηρίζουν, με όλες τις δυνάμεις τους, τις κρίσιμες επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αρχής γενομένης από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.

***

Η ΣΥΜΠΑΙΓΝΙΑ μεταξύ σοσιαλιστών και χριστιανοδημοκρατών ξεκινά εδώ και χρόνια, όταν οι δυο μεγαλύτερες πολιτικές ομάδες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου συμφώνησαν ότι οι εκπρόσωποί τους θα εναλλάσσονται στην προεδρία του Σώματος κάθε δυόμισι χρόνια. Στα πλαίσια αυτής της συμφωνίας ο Ζ. Ρόμπλες διαδέχτηκε τον Γερμανό σοσιαλδημοκράτη Κλάους Χενς μέχρι προχθές πρόεδρο. Ετσι, από τη στιγμή που ο Ισπανός ευρωβουλευτής πήρε, τον περασμένο Δεκέμβρη, το χρίσμα από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, ήταν γνωστός και ο νέος πρόεδρος της Ευρωβουλής.

***

ΤΟ ΕΥΡΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ,ωστόσο, είναι το μοναδικό κοινοτικό όργανο εκλεγμένο απ' ευθείας από τους πολίτες των χωρών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης και κατά τεκμήριο είναι ο μόνος θεσμός της Ευρωπαϊκής Ενωσης που απηχεί (έστω και με τρόπο στρεβλό) τη λαϊκή θέληση. Αυτή, λοιπόν, η συμπαιγνία συντηρητικών και σοσιαλδημοκρατών αφ' ενός αποτελεί ευθεία βολή κατά του κύρους του Σώματος, ενώ πλήττει άμεσα και την αντιπροσωπευτικότητα. Αποτελεί μέσο αποκλεισμού άλλων ισχυρών πολιτικών ομάδων όπως της Αριστεράς, ή των Φιλελευθέρων, από την προεδρία της Ευρωβουλής.