Κανένα ασιατικό μυστήριο ούτε κάποια ξαφνική άγνωστη αιτίαέβγαλε τους Νοτιοκορεάτες εργαζόμενους στους δρόμους. Ούτε παλάβωσαν ξαφνικά εργάτες και κυβέρνηση και είπαν να λύσουν τις διαφορές τους στα πεζοδρόμια. Τι είναι αυτό που διατηρεί για περίπου είκοσι τρεις μέρες το αγωνιστικό πάθος των απεργών και την πρωτοφανή αστυνομική σκληρότητα; Δυστυχώς η αιτία είναι πολύ γνωστή και αφορά τους εργαζόμενους σε ολόκληρο τον κόσμο. Πρόκειται για την εφαρμογή και από τη Νότια Κορέα της αρχής της λεγόμενης εδώ στη Δύση "ευλυγισίας της εργασίας". Ετσι ονομάζεται από τους θεωρητικούς και τους πολιτικούς εκφραστές του κεφαλαίου, η εφαρμογή της πιο σκληρής μέχρι τώρα παγκόσμιας επίθεσης κατά των κεκτημένων των εργαζομένων. Αλλού προσπαθούν να περάσουν τα αντεργατικά μέτρα πιάνοντας τους εργαζόμενους "στον ύπνο" και εξασφαλίζοντας τη συναίνεσή τους... Αλλού τα παρουσιάζουν σαν "μέτρα κατά της ανεργίας"... Αλλού πάνε με την τακτική "λίγο λίγο και βλέπουμε" όπως για παράδειγμα στη Γερμανία... Αλλού τα έχουν ήδη εφαρμόσει όπως στην Αμερική και αλλού έρχονται αιφνιδιαστικά και με το ζόρι, όπως τώρα στη Νότια Κορέα.

Ο στόχος παραμένει πάντα ο ίδιος: Να ξεσκαρτάρουν το εργατικό δυναμικό σπρώχνοντας ένα μεγάλο αριθμό εργαζομένων να πάρει τη θέση του στις ουρές της ανεργίας και ταυτόχρονα να έχουν εκείνους που θα παραμείνουν στην εργασία ή τη μερική απασχόληση, ταπεινωμένους με "τα κεφάλια μέσα" και χαμηλή διαπραγματευτική και αγοραστική ικανότητα. Μια διαδικασία που αντικειμενικά βάζει σε κίνηση τον παράλογο τροχό του κέρδους που σε κάθε στροφή του πετάει όλο και περισσότερους στην ανεργία και βγάζει στην αχρηστία πολύτιμες παραγωγικές δυνάμεις. Βέβαια μια τέτοια επιλογή δεν αφήνει σε τελευταία ανάλυση ατιμώρητους εκείνους που την επιβάλλουν. Αργά ή γρήγορα ανακαλύπτουν πως δεν μπορούν να βρουν αγοραστές για τα προϊόντα τους και το ρίχνουν σε διαφήμιση, προσφορές, ευκολίες, κουπόνια... ή ακολουθεί ο "επανασχεδιασμός" που αν αποτύχει έρχεται το κλείσιμο.

Ο "Κόκο", το γέρικο άλογο σε ένα διήγημα του Γ. Ν. Μoπασάν καταδικάστηκε σε θάνατο όταν το έδεσαν στον πάσσαλο και δεν του ανανέωναν τη θέση ώστε να μπορεί να φτάνει το καινούριο χορτάρι. Οσο και να τεντώθηκε το ανήμπορο ζώο στα κοντά δεσμά του, δεν μπόρεσε να φτάσει στην πηγή ζωής του... Τέτοιους "πασσάλους" θέλουν να μπήξουν με νομοθεσίες, διεθνώς στο εργατικό κίνημα που όμως δεν είναι γέρικο άλογο να δεθεί αμαχητί και χωρίς να καταλαβαίνει...