Αποτέλεσμα των παραπάνω είναι ότι στους ΕΒΕ συσσωρεύεται όλο και περισσότερη αγανάκτηση και αντίθεση στις πολιτικές που εφαρμόζονται. Συνειδητοποιείται ότι οι κυβερνώντες και γενικότερα οι πολιτικές δυνάμεις τούς κοροϊδεύουν, όταν τους αποκαλούν ραχοκοκαλιά της εθνικής οικονομίας και τους καλούν να αξιοποιήσουν τις ευκαιρίες της "ελεύθερης" αγοράς και τα κονδύλια της ΕΕ, για να εκσυγχρονιστούν και να γίνουν ανταγωνιστικοί. Γίνονται αντιληπτές οι ευθύνες της ΕΕ, των μονοπωλίων, των πολυεθνικών γι' αυτή την κατάσταση.

***

Αυτό, εκτός των άλλων, σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στο πολύ χαμηλό επίπεδο του συνδικαλιστικού κινήματος και των αγωνιστικών παραδόσεων στο συγκεκριμένο χώρο. Μόνο ένα πολύ μικρό μέρος των ΕΒΕ είναι γραμμένοι στα σωματεία. Εκατοντάδες χιλιάδες δε συμμετέχουν σε καμία συνδικαλιστική οργάνωση ή δραστηριότητα, δε φτάνει σ' αυτούς ποτέ άμεσα και ζωντανά η φωνή του συνδικαλιστικού κινήματος.

***

Η κατάσταση αυτή δεν οφείλεται μόνο ή κυρίως σε "αντικειμενικές" δυσκολίες ανάπτυξης του συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά και στην αρνητική στάση των άλλων συνδικαλιστικών παρατάξεων και δυνάμεων που εκφράζεται και μέσα στη ΓΣΕΒΕΕ και πολύ πιο έντονα στην ΕΣΕΕ, όπου εκεί η ηγεσία της προσπαθεί, με κάθε τρόπο, να κρατήσει τους εμπορικούς συλλόγους μακριά από κάθε αγωνιστική προοπτική και συνεργασία με τις οργανώσεις των επαγγελματοβιοτεχνών.

Τελικά, το συνδικαλιστικό κίνημα, έτσι όπως είναι σήμερα, δεν έχει ακόμα την ικανότητα να φτάνει, να επηρεάζει και να κινητοποιεί ένα ικανό τμήμα των ΕΒΕ. Οι δεσμοί των σωματείων με τα μέλη και τον κλάδο γενικότερα είναι πολύ χαλαροί. Εχουν σχεδόν εγκαταλειφθεί ή ελάχιστα χρησιμοποιούνται οι παραδοσιακές, αλλά αναντικατάστατες, μορφές επικοινωνίας και διαφώτισης όπως οι περιοδείες των σωματείων, οι συσκέψεις, η προσωπική επαφή με την ανακοίνωση και το κάλεσμα, η προσπάθεια για νέες εγγραφές στο σωματείο, για δημιουργία νέων συνδικαλιστικών οργανώσεων, εκεί όπου υπάρχει αυτή η ανάγκη. Χωρίς, όμως, αυτές τις προϋποθέσεις δεν μπορούμε να μιλάμε για οργανωμένο και μάχιμο συνδικαλιστικό κίνημα.

Το πρόβλημα αυτό δεν μπορεί να λυθεί με γενικές αναλύσεις και εκκλήσεις, από οπουδήποτε κι αν προέρχονται. Μπορεί να λυθεί μόνο μέσα από τη δράση και τη σύγκρουση, μέσα από την οργάνωση αγώνων. Εκεί θα γίνει η προσπάθεια και θα μετρηθεί το αποτέλεσμα. Μια τέτοια δυνατότητα υπάρχει μπροστά στην πανελλαδική κινητοποίηση στις 17/2. Εδώ βρίσκεται και η μεγάλη ευθύνη των κομμουνιστών και των ΔΗΚΕΒιτών γενικότερα. Κατά πόσο θα πετύχουμε να μπούμε μπροστά σε μια μεγάλη εξόρμηση προς τους ΕΒΕ, προς τη βάση, με σκοπό:

• Να τους ενημερώσουμε για την εξέλιξη των προβλημάτων, την προοπτική τους και την αναγκαιότητα της οργάνωσης και του αγώνα για την ανατροπή της φιλομονοπωλιακής πολιτικής και εξουσίας.
• Να τους ενημερώσουμε για την κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος και τη στάση των συνδικαλιστικών δυνάμεων σ' αυτό.
• Να τους "ξεσηκώσουμε" να συμμετέχουν στην κινητοποίηση στις 17/2

Η επιτυχία της κινητοποίησης στις 17/2 δε θα κριθεί μόνο από το πόσα μαγαζιά και βιοτεχνίες θα κλείσουν, αλλά και από το κατά πόσον το συνδικαλιστικό κίνημα των ΕΒΕ θα κάνει ένα βήμα μπροστά για την πραγματική οργάνωσή του.