Σε προκεχωρημένο φυλάκιο των Βρυξελλών στα Βαλκάνια και σε χωροφύλακα των λαών των γειτονικών χωρών, φιλοδοξεί να μετατρέψει τη χώρα ο πρωθυπουργός. Ο Κ. Σημίτης, μιλώντας χτες στο συνέδριο για την επιχειρηματική συνεργασία στα Βαλκάνια, ήταν σαφής: Πρόοδος σημαίνει οικονομία της αγοράς, η οποία μπορεί να επιτευχθεί μέσα από την οικοδόμηση καθεστώτων που θα εξασφαλίζουν την πολιτική σταθερότητα και την περιθωριοποίηση των λαών. Στόχος, η πολιτική χειραγώγηση και η οικονομική λεηλασία των χωρών αυτών υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου.

Στις χώρες των Βαλκανίων - υποστήριξε ο Κ. Σημίτης - χρειάζεται "να εμπεδωθεί ένα ελάχιστο κλίμα πολιτικής σταθερότητας, ένα ελάχιστο επίπεδο εκδημοκρατισμού και προσαρμογής των θεσμών, μια ελάχιστη κοινωνική συναίνεση για τους μείζονες και μακροπρόθεσμους στόχους". Σε ό,τι αφορά τους ίδιους τους στόχους, ανέφερε πως πρέπει να είναι η "σύγχρονη κοινωνικοοικονομική οργάνωση, ανάλογη με εκείνες που ισχύουν στις αναπτυγμένες κοινωνίες της δημοκρατίας και η ανοιχτή οικονομία". Δίνοντας μάλιστα με σαφήνεια την ουσία και τις εκβιαστικές επιδιώξεις της ΕΕ γύρω από την περιβόητη "οικονομική βοήθεια" προς τις βαλκανικές χώρες, σημείωσε: "Η οικονομική βοήθεια πρέπει να είναι άρρηκτα δεμένη με την τεχνική βοήθεια, με την παροχή γνώσης για την εμπέδωση της δημοκρατίας, της νέας κοινωνικοοικονομικής οργάνωσης. Διαφορετικά κάθε συμβολή μας θα αποδεικνύεται αργά ή γρήγορα συμβολή στον πίθο των Δαναϊδων".

Παράλληλα, ο πρωθυπουργός ζήτησε ουσιαστικά την κλιμάκωση των διαδικασιών παρέμβασης του πολυεθνικού κεφαλαίου της Ευρώπης στις εξελίξεις στα Βαλκάνια, υποστηρίζοντας πως οι τελευταίες εξελίξεις "απέδειξαν ότι χρειάζεται μια πιο ουσιαστική και ολοκληρωμένη πολιτική των Ευρωπαϊκών Οργανισμών" και παράλληλα "απέδειξαν την αναγκαιότητα οι υπό διαμόρφωση θεσμοί των διεθνών οργανισμών να εξοπλιστούν με αρμοδιότητες, μέσα και αποτελεσματικές λειτουργίες, για την αντιμετώπιση τέτοιων κρίσεων". Μη αφήνοντας μάλιστα κανένα περιθώριο για παρανοήσεις, σημείωσε πως "αυτό αφορά ιδιαίτερα την υπό διαμόρφωση Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας της ΕΕ, τη ΔΕΕ και τον ΟΑΣΕ...".

Κατά τ' άλλα ο Κ. Σημίτης ανέπτυξε τη γνωστή λογική των ειδικών πλεονεκτημάτων που διαθέτει η Ελλάδα (ως χώρα με σταθερό κοινωνικό και θεσμικό πλαίσιο και μέλος της ΕΕ) για να αποτελεί εφαλτήριο για όσους επιχειρηματίες - Ελληνες και ξένους - σκοπεύουν να κάνουν μπίζνες στις βαλκανικές χώρες. "Προωθούμε, είπε, στο χώρο της Β. Ελλάδας ένα πλέγμα υποδομών και λειτουργιών, με κεντρικό στόχο τη διεύρυνση των ευκαιριών διαβαλκανικής συνεργασίας, την ισχυρότερη παραγωγική διασύνδεση και τη σταδιακή δημιουργία ενός ολοκληρωμένου οικονομικού χώρου στα Βαλκάνια, που θα βελτιώνει τις προϋποθέσεις για σύγκλιση".

Την Ελλάδα σε ρόλο "ενδιάμεσου φορέα" και "προξενητή" των δυτικών κεφαλαίων, που θα θελήσουν να επενδύσουν στις αγορές των βαλκανικών χωρών και των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, προσπάθησε να παρουσιάσει ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας Γ. Παπαντωνίου, στην ομιλία του στο Βαλκανικό Συνέδριο Επιχειρηματιών, που πραγματοποιείται στη συμπρωτεύουσα.

Με τη γνωστή ...μικροϊμπεριαλιστική "εκσυγχρονιστική" λογική ζήτησε από τους εκπροσώπους της Δύσης να "ποντάρουν" στο χαρτί της Ελλάδας στις σχέσεις τους με τις χώρες αυτές, ενώ ζήτησε από την ΕΕ "τη διαμόρφωση μιας περισσότερο ολοκληρωμένης πολιτικής" προς τις χώρες αυτές.

Προκειμένου να προσελκύσει το ενδιαφέρον των ξένων επιχειρηματιών, ώστε οι τελευταίοι να επιλέξουν τη χώρα μας σαν ορμητήριο διείσδυσης στη "βαλκανική ενδοχώρα", ο Γ. Παπαντωνίου επικαλέστηκε την εφαρμογή του προγράμματος λιτότητας και τις επιδόσεις στον τομέα της μακροοικονομικής πολιτικής (επιτόκια, πληθωρισμό, ελλείμματα κλπ.). Εμμεσα επίσης έθεσε το θέμα ανατροπής των εργασιακών σχέσεων, ισχυριζόμενος ότι "η απελευθέρωση των αγορών από περιορισμούς και αγκυλώσεις" αποτελούν βασικό στόχο της κυβερνητικής πολιτικής, ενώ για μία ακόμη φορά εκθείασε την πολιτική μαζικών ιδιωτικοποιήσεων των δημοσίων οργανισμών, των τραπεζών και της παράδοσης των μεγάλων έργων (αυτοκινητόδρομοι, αεροδρόμιο Σπάτων κλπ.) στο ιδιωτικό κεφάλαιο με αποικιοκρατικούς όρους.

Αναφερόμενος στις πρόσφατες εξελίξεις στη Βαλκανική, χωρίς να τις κατονομάζει (η ένοπλη εξέγερση του αλβανικού λαού κατά της αμερικανόπνευστης συμμορίας του Μπερίσα είναι κάτι που ορισμένοι δε θέλουν ούτε καν να το αναφέρουν), εξέφρασε την ελπίδα και την ευχή ότι η κατάσταση θα ομαλοποιηθεί σύντομα, ενώ επισήμανε στους επιχειρηματίες, που δραστηριοποιούνται στις χώρες αυτές, στα πλαίσια των στρατηγικών τους επιλογών να λαμβάνουν υπόψη και τον παράγοντα της πολιτικής αστάθειας που χαρακτηρίζει το πολιτικό σύστημα και τις οικονομίες των χωρών αυτών...

Απαντώντας έμμεσα στο αίτημα που προβάλλουν οι επιχειρηματίες που "επλήγησαν από την πρόσφατη κρίση", υπενθύμισε το ρόλο του Οργανισμού Ασφάλισης Εξαγωγικών Πιστώσεων (ΟΑΕΠ), που σκοπό έχει "την κάλυψη των κινδύνων που απορρέουν από την αστάθεια των οικονομιών των βαλκανικών χωρών".

"Η Ελλάδα έχει να παίξει ένα σημαντικό ρόλο στη Νοτιοανατολική Ευρώπη", είπε στην ομιλία του στο συνέδριο ο πρέσβης των ΗΠΑ Τ. Νάιλς, προσθέτοντας, "εφόσον προωθήσει τις σωστές πολιτικές, μπορεί να αποτελέσει τη "γέφυρα" των χωρών της περιοχής προς τη διεθνή κοινότητα".

Ο Τ. Νάιλς ισχυρίστηκε ότι η υλοποίηση ενός σχεδίου τύπου Μάρσαλ παραμένει ζητούμενο, όμως από τον ιδιωτικό πλέον τομέα. "Πρέπει να βασιστούμε στο ιδιωτικό κεφάλαιο, το οποίο σήμερα αναζητεί εναγωνίως επενδυτικές ευκαιρίες σε ολόκληρη την υφήλιο", είπε. Το ρόλο αυτό επιδιώκει να παίξει η Πρωτοβουλία για τη συνεργασία στη Νοτιοανατολική Ευρώπη (SECI), πρόσθεσε.

Πολλοί ομιλητές αναφέρθηκαν στην ανάγκη να συμμετέχει η Ευρώπη καλύτερα στο παιχνίδι του παγκόσμιου ανταγωνισμού, αδιαφορώντας για τις συνέπειες που ήδη προκύπτουν για τα εργαζόμενα στρώματα του πληθυσμού, τα οποία πλήττονται σαν αποτέλεσμα της εφαρμογής της Συνθήκης του Μάαστριχτ. "Το γεγονός αυτό συνειδητοποίησαν πρώτες οι ασιατικές "τίγρεις", πρώτη η Ιαπωνία και ακολούθως η Σιγκαπούρη, η Ταϊλάνδη και η Κορέα. Την ελευθερία του πραγματικού ανταγωνισμού, πρέπει να προωθήσει και η Ευρώπη", τόνισε ο πρόεδρος της Dow Europe, Y. Bobillier.

"Η ομοψυχία κράτους και παραγωγικών τάξεων, σε εθνικό, αλλά ακόμη και περιφερειακό επίπεδο, είναι αυτή που μετατρέπει τις επιχειρήσεις σε "γρήγορα ψάρια" και το ρητό "το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό" έχει αντικατασταθεί με το "γρήγορο ψάρι τρώει το αργό"", υποστήριξε από την πλευρά του ο μεγαλοεπιχειρηματίας Σ. Κόκκαλης.