Τα γεγονότα της 21ης Απρίλη του 1967 δεν ήταν "κεραυνός εν αιθρία". Οι παράγοντες που οδήγησαν στην εγκαθίδρυση για 7 ολόκληρα χρόνια του ζυγού της δικτατορίας των συνταγματαρχών στην Ελλάδα, δεν μπορούν παρά να αναζητηθούν στις τότε διεθνείς εξελίξεις και στο πώς αυτές επέδρασαν στο εσωτερικό της χώρας. Εν ολίγοις, ποιους σκοπούς κλήθηκε να εξυπηρετήσει το στυγνό δικτατορικό καθεστώς. Ποιοι είναι οι πραγματικοί υπαίτιοι για τους χιλιάδες βασανισμούς, εκτελέσεις, εξορίες, τις πάνω από 4 χιλιάδες καταδίκες λαϊκών αγωνιστών.

Δεν είναι φυσικά τυχαίο, ότι από τις πρώτες κιόλας μέρες της επτάχρονης δικτατορίας, από τις αρχικές υποτυπώδεις φάσεις οργάνωσης της αντιδικτατορικής πάλης του ελληνικού λαού, ο αγώνας για να πέσει η χούντα συνδέθηκε, έγινε συνώνυμος, με τον αγώνα για απεξάρτηση της Ελλάδας από τα δεσμά του αμερικανικού και ΝΑΤΟικού ιμπεριαλισμού. Η υποκίνηση του πραξικοπήματος της 21ης Απρίλη προετοιμάστηκε, μεθοδεύτηκε, πραγματοποιήθηκε και στηρίχτηκε ανοιχτά από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, γεγονός που δεν επιδέχεται την παραμικρή αμφισβήτηση. Και μόνο οι γνωστές τότε επιδιώξεις των ΗΠΑ για ακόμα μεγαλύτερη επέκταση των στρατιωτικοπολιτικών συμφερόντων τους σε Ελλάδα και Κύπρο, σε συνδυασμό με τη στάση τους στα γεγονότα της Κύπρου το 1974, είναι από μόνα τους αρκετά για να αναδείξουν το ρόλο τους. Στο διεθνές επίπεδο, κεντρική επιδίωξη των ΗΠΑ δεν ήταν άλλη, από το να δημιουργήσουν στην Ελλάδα ένα καθεστώς τέτοιο που όχι απλά θα εκτελεί χωρίς αμφισβητήσεις κι επιφυλάξεις τις εντολές της, αλλά ταυτόχρονα θα μπορεί να καταστείλει τις μαζικές λαϊκές αντιδράσεις στις πολιτικές της εξάρτησης και της υποτέλειας που ολοένα και οξύνονταν. Εκτιμούσαν ότι η εκμετάλλευση της γεωστρατηγικής θέσης της Ελλάδας, ιδίως σε σχέση με την τότε Σοβιετική Ενωση, απαιτούσε... "σίγουρες λύσεις".

Αλλωστε, μερικά χρόνια πριν από την 21η Απρίλη του 1967, από το 1964, είναι γνωστό ότι στον ελληνικό στρατό υπάρχει και δρα ο ΙΔΕΑ, ότι στη συνέχεια οι μετέπειτα πρωταγωνιστές του πραξικοπήματος διατάσσουν τις δυνάμεις τους στις κατάλληλες θέσεις με μεταθέσεις σε πόστα - κλειδιά με τη σύμφωνη γνώμη του ΓΕΣ, τη στήριξη του Παλατιού, δηλαδή του Κ. Γλύξμπουργκ και της Φρειδερίκης, υπό την υψηλή εποπτεία της CIA και την ανοχή της τότε κυβέρνησης της Ενωσης Κέντρου, που παρακολουθούσε τα τεκταινόμενα χωρίς να αντιδρά. Αργότερα, το 1965 με την καθοδήγηση του Παλατιού διενεργείται αυτό που ονομάστηκε "παλατιανό πραξικόπημα", αναδεικνύοντας ακόμα περισσότερο το ρόλο των Γλύξμπουργκ. Στη συνέχεια η κυβέρνηση της Ενωσης Κέντρου χάνει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία κι οι κυβερνήσεις διαδέχονται η μία την άλλη, είναι φανερό ότι έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για το νέο στρατιωτικό πια πραξικόπημα. Οι ΗΠΑ δίνουν το πράσινο φως και τα τεθωρακισμένα του Παττακού μπαίνουν από την Αυλώνα στην Αθήνα το πρωί της 21ης Απρίλη. Η δικτατορία έχει πλέον εγκαθιδρυθεί και τα πρώτα μέτρα που παίρνει είναι η παροχή διευκολύνσεων στον 6ο Αμερικανικό Στόλο με την παραχώρηση των λιμενικών εγκαταστάσεων στην Ελευσίνα και τον Πειραιά. Παράλληλα, η χούντα των συνταγματαρχών αποσύρει την ελληνική μεραρχία που υπήρχε εγκαταστημένη στην Κύπρο και τα αποτελέσματα της πράξης της είναι γνωστά!

Σήμερα, τριάντα χρόνια μετά, η δικτατορία των συνταγματαρχών μοιάζει μακρινό εφιαλτικό παρελθόν. Η δημοκρατία - λένε πολλοί - έχει πλέον θωρακιστεί και δεν κινδυνεύει. Ομως αυτοί που τότε οδήγησαν τη χώρα στο "γύψο", αυτοί που μεθόδευσαν μετά την προδοσία της Κύπρου, οι ΗΠΑ δηλαδή και το ΝΑΤΟ, κάθε άλλο παρά στο παρελθόν βρίσκονται. Το αίτημα του ελληνικού λαού για απεξάρτηση από τα αμερικανοΝΑΤΟικά δεσμά παραμένει ανικανοποίητο. Οι πρόσφατες εξελίξεις στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, στα Βαλκάνια, στα Ιμια, στην Αλβανία, είναι νωπές, για να θυμίζουν ότι οι αντιιμπεριαλιστικοί αγώνες είναι πάντα επίκαιροι.