"Αποφασίζωμεν και διατάσσωμεν...". Τριάντα χρόνια έχουν περάσει από τότε που η φράση αυτή ακουγόταν από τα ραδιόφωνα, από τότε που μια ομάδα στρατιωτικών - μαριονέτες της ΣΙΑ και των Αμερικανών, εγκαθίδρυσαν "διά πυρός και σιδήρου" στην Ελλάδα την 7χρονη δικτατορία. Η μαύρη - επέτειος της 21ης Απρίλη του 1967, έρχεται σήμερα να θυμίσει σε όλους, μια περίοδο της νεότερης ελληνικής ιστορίας, που σημαδεύτηκε από την κατάλυση έστω και της υποτυπώδους έννοιας της ελευθερίας, από τις μαζικές διώξεις, βασανισμούς και φυλακίσεις λαϊκών αγωνιστών και ιδίως των κομμουνιστών, από την προδοσία της Κύπρου. Μια περίοδο όμως που παράλληλα ανέδειξε τη βαθιά πίστη του ελληνικού λαού στα ιδανικά της πραγματικής δημοκρατίας και της εθνικής ανεξαρτησίας. Μια περίοδο που ο αντιδικτατορικός αγώνας, συσπείρωσε το σύνολο σχεδόν των Ελλήνων κάτω από τα συνθήματα για την πτώση της Χούντας και την αποδέσμευση από τις αλυσίδες της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, κι είχε σαν κορυφαία στιγμή της εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1974 που άνοιξε το δρόμο για τη μεταπολίτευση. Ο αντιδικτατορικός αγώνας είχε βέβαια μεγάλο τίμημα.

Μακρύς ο κατάλογος των δολοφονημένων, των εκτελεσθέντων, των εξόριστων, των φυλακισμένων των βασανισμένων στα κελιά της ΕΑΤ-ΕΣΑ. Ανάμεσά τους, πάρα πολλοί οι κομμουνιστές, αφού το ΚΚΕ κι οι παράνομες οργανώσεις του, αποτέλεσαν τη ραχοκοκαλιά της αντιδικτατορικής πάλης συγκεντρώνοντας για το λόγο αυτό το μένος των δικτατόρων. Ο "Ρ", σήμερα, επιχειρεί μια μικρή αναδρομή σε όσα έγιναν τότε, με αφορμή την αυριανή ημέρα, της επετείου της 21ης Απρίλη...