Ιδιαίτερα ταιριαστό στις μέρες του Πάσχα, αλλά όχι μόνον, το τελευταίο ποιητικό βιβλίο του πολύ καλού ποιητή, φιλολόγου, μεταφραστή και κριτικού θεάτρου, Γιάννη Βαρβέρη.Τίτλος του "Ακυρο θαύμα" και άρχεται με το εναρμονισμένο με τη μελαγχολία των ημερών για το αέναα ανθρώπινο "θείον" Πάθος, τετράστιχο: "Χρόνια πολλά/ λεν οι ζωντανοί. / Χιόνια πολλά/ απαντούν οι πεθαμένοι" και τελειώνει με αντεστραμμένο το τετράστιχο της αρχής: "Χιόνια πολλά/ λεν οι ζωντανοί. / Χρόνια πολλά/ απαντούν οι πεθαμένοι".Αμεσου λόγου, έντονα μελαγχολικής διάθεσης, κριτικά οξεία με τα φθοροποιά μικρά κι ασήμαντα της καθημερινότητας, πικρόγευστα σαρκαστική με τις απαξίες της ζωής και των ανθρώπων, αλληγορική και έντονα κάποτε πεισιθανάτια, η ποίηση του Γ. Βαρβέρη. Ποίηση, που πονά για τα "άκυρα θαύματα" του ανθρώπινου βίου. Λέει χαμηλόφωνα την οργή της για την πολύμορφη - και συνήθως ασυνειδητοποίητη ή ανομολόγητη - και από τους από θύτες και από τα θύματά της - "κατοχή κατοχική" μες στις ζωές μας. Ανασκαλεύει μνήμες και ποθώντας "Αν είχα ένα παιδάκι" συλλογίζεται: "Στο κεφαλάκι σου σφηνώνω μνήμες/ της δικής μου μνήμης/ πρόσωπα, πράγματα που αγάπησα/ και δε σου δόθηκε ούτε καν/ να τα ξεχάσεις". Θλίβεται, μα και χαίρεται για τον κύκλο θανάτου - ζωής, γονιού - τέκνου - εγγονού. Ελεεινολογεί τη ρωμαϊκού τύπου σύγχρονη πνευματική και κοινωνική μας παρακμή στο ποίημα "Καίσαρ": "(... ) Χίμαιρες όλα, Καίσαρ/ τώρα πια ρίχνουμε λιοντάρια/ και τα τρων οι Χριστιανού/ χίμαιρες Καίσαρ, όλα χίμαιρες/ και μελλοθάνατες μας χαιρετούν/ πόσο μπορούσανε ν' αντέξουν/ σ' ετοιμοπόλεμη κατάσταση μεσοπολέμου;".

Είναι χαρά να ανακαλύπτει κανείς νέους ποιητές, στην επαρχία. Είναι ελπιδοφόρο που υπάρχουν, έστω και λίγοι, εκδοτικοί οίκοι στην επαρχία, που "μυρίζονται" και εκδίδουν ό,τι καλό υπάρχει στην περιφέρειά τους. Αφορμή των παραπάνω η έκδοση της πολύ σημαντικής - αν και είναι η πρώτη του - συλλογής ποιημάτων του νεαρού Αγρινιώτη Αντώνη Αντωνάκου "Το φθινόπωρο του στρατιώτη",από τον εκδοτικό οίκο "Πάροδος" (Ι. Στάικου 27, Αγρίνιο). Τα ποιήματα, αισθαντικά, με την ορμή της νιότης και την καταγγελτική οργή της για μύρια όσα πληγώνουν τον άνθρωπο και την κοινωνία του, μοιάζουν να γράφτηκαν με μελαγχολική, αλλά και κριτική διάθεση στη διάρκεια της στρατιωτικής θητείας του ποιητή. Μοιάζουν "φυγές" του από το στρατόπεδο σε βιώματα, μνήμες, αισθήσεις, πρόσωπα, σκέψεις, ιδέες που έθρεψαν την ευαίσθητη ψυχή και την άξια, πολλά υποσχόμενη πένα του. Μια ποιητική συλλογή νέου ανθρώπου, με ανησυχίες των νέων ανθρώπων, επόμενα για νέους ανθρώπους που αγαπούν ή θέλουν να αγαπήσουν την ποίηση.

Ανοιξη έρχεται. Πάσχα έχουμε. Δώρα θέλουμε μικροί - μεγάλοι. Ε, λοιπόν, παιδιά, θέλετε παιδιά να μάθετε την ιστορία ενός λουλουδιού, ολότελα διαφορετικού από τα άλλα; Ενός λουλουδιού, που μόλις πρωτοεμφανίζεται στην οικογένεια των λουλουδιών τους δημιουργεί προβλήματα τόσα που το "απορρίπτουν" έως ότου έρθει η ώρα του να γίνει αποδεκτό; Μια παραβολή, ένα όμορφο παραμύθι για παιδιά, με πλέριο μήνυμα αγάπης και αδελφοποίησης όλων των πλασμάτων και βέβαια των ανθρώπινων πρώτα απ' όλα. Λέμε για το παραμύθι της Ειρήνης Καμαράτου - Γιαλλούση "Το ξενολούλουδο",με ζωγραφιές και επιμέλεια του βιβλίου της Ιωάννας Τερλίδου,σε έκδοση της "Σύγχρονης Εποχής".Σε έναν όμορφο κήπο, που ανθούν όλα τα λουλούδια, μια φορά και έναν καιρό, ξαφνικά μια μέρα εμφανίστηκε ένα περίεργο λουλούδι που ρουφούσε τους χυμούς των άλλων λουλουδιών. Τα λουλούδια έγιναν έξω φρενών "Ποιο είσαι εσύ;" ρώτησαν αγριεμένα. "Μπλα γκλου ζάλα κα τον ζικ", απάντησε εκείνο, στην παράξενη γλώσσα του. Τα λουλούδια άρχισαν να κουβεντιάζουν τι να κάνουν μ' αυτό το "ξένο" λουλούδι. Πολλά ήταν εξαγριωμένα. Ευτυχώς όμως, επικράτησαν τα ψυχραιμότερα. Κι έτσι ήρθε η μέρα που το παράξενο λουλούδι μίλησε τη γλώσσα των άλλων: "αγκάπη είναι ντύναμη, αγκάπη είναι ντύναμη".

Α. Ε.