Το ΔΗΠΕΘΕ Λάρισας "Θεσσαλικό Θέατρο" κατέβηκε ανοιξιάτικα στην Αθήνα, με με το έργο για παιδιά του Βαλερί Πετρόφ "Το μαγικό μαργαριτάρι" και με τον αριστουργηματικό "Φιλάργυρο" του Μολιέρου. Με μια μετάφραση που σέβεται τη μολιερική γλώσσα, θεατρικά ρέουσα, χωρίς επιτήδευση και υπερβολές για να αποσπάσει το γέλιο του κοινού (Γιάννης Ιορδανίδης), με σκηνικά και κοστούμια εποχής (Νίκου Κασαπάκη), που παραπέμπουν "σχολιαστικά" σε μια επιδεικτική σύνθεση μπαρόκ και ροκοκό, αλλά και στις συγγένειες του μολιερικού θεάτρου με την κομέντια ντελ άρτε (με την τοποθέτηση στο κέντρο της σκηνής μιας μικρότερης σκηνής - παταριού), ο Κώστας Τσιάνος,που επέλεξε και τη μουσική, έστησε μια παράσταση σοβαρής, μελετημένης άσκησης πάνω στο σκηνικό ήθος του μολιερικού θεάτρου, στους χαρακτήρες και στην τυπολογική καταγωγή τους (από τη διαδρομή ανά τους αιώνες της κωμωδίας). Η παράσταση του Τσιάνου δεν επιδίωξε, χάριν του γέλιου, να εντυπωσιάσει με ευρήματα και κωμικές ευκολίες. Δούλεψε σοβαρά με τους ηθοποιούς που διέθετε. Ηθοποιούς εμπειρότερους, αλλά και νέους, που μπορεί να μην είναι φύσει κωμικοί και "μπριλάντε", όπως απαιτεί για ορισμένους ρόλους το μολιερικό θέατρο, αλλά είναι ηθοποιοί ευσυνείδητοι, πειθαρχικοί, με αξιόλογες ερμηνευτικές ικανότητες, ώστε με μια προσεκτική και μελετημένη καθοδήγηση, όπως του Κ. Τσιάνου, να υπηρετήσουν συνολικά το έργο, να συμβάλουν σε ένα συλλογικά ποιοτικό σκηνικό αποτέλεσμα και να προσεγγίσουν κατά πολύ το μολιερικό χαρακτήρα που τους ανατέθηκε να πλάσουν.

Χαρακτηριστική, από αυτή την άποψη, είναι η ευσυνείδητη ερμηνευτική προσπάθεια του καλού τυπίστα, αλλά όχι φύσει κωμικού ηθοποιού Γιώργου Ζωγράφου,που σήκωσε αξιοπρεπώς το δυσβάστακτο βάρος του επώνυμου ρόλου, του γελοιοδέστατα φιλάργυρου, Αρπαγκόν. Εναρμονισμένοι με την προσεκτική, μετρημένη σκηνοθεσία ήταν όλοι οι ηθοποιοί: Πόπη Πελτεκοπούλου, Θάλεια Προκοπίου, Ευαγγελία Μουμούρη, Σεραφείμ Ντίνας και οι άλλοι στους μικρότερους ρόλους.

Το ΔΠΘ Ιωαννίνων, από τις καλά ριζωμένες στον τόπο τους θεατρικές δυνάμεις, με ανοδική ποιοτικά πορεία και ρεπερτόριο που εξ αρχής "οικοδομήθηκε" με έργα - "σταθμούς" του νεοελληνικού θεάτρου, στη φετινή του κάθοδο στην Αθήνα, παρουσίασε στο "Αλίκη" δύο "κλασικά", δηλαδή καλογραμμένα, ανθεκτικά και ελκυστικά πάντα για τους ανθρώπους τους θεάτρου, έργα της νεοελληνικής δραματουργίας. Δύο υποδείγματα λαϊκού θεάτρου, με την ουσιώδη σημασία της έννοιας. Τη "Στέλλα Βιολάντη" του Ξενόπουλου και την αρυτίδωτη ηθογραφική κωμωδία των Α. Σακελλάριου - Χ. Γιαννακόπουλου "Δεσποινίς ετών 39",στη σκηνική ερμηνεία της οποίας θα αναφερθούμε.

Η τρίπρακτη αυτή κωμωδία, θεματικά, μυθοπλαστικά, χαρακτηρολογικά, γλωσσολογικά είναι καθ' όλα λαός και Ελλάδα. Η μετεμφυλιακή Ελλάδα του απλού λαϊκού ανθρώπου, του ανθρώπου με ηθικές αρχές, ανθρωπιά, αφοσίωση στην οικογένεια, συναίσθηση - μέχρις αυτοθυσίας - του χρέους του απέναντι στο αδύνατο μέλος της οικογένειας, με καθαρή συνείδηση. Η Ελλάδα της μετανάστευσης που εξαμερικανίζεται, αλλά και η Ελλάδα που κρατά τις αξίες και παραδόσεις της. Οι συγγραφείς μέσα απ' αυτό το κοινωνικό φόντο φέρνουν στο κωμωδιογραφικό "προσκήνιο" ολοζώντανους χαρακτήρες, ηθογραφώντας, μέσω αυτών, συνήθειες, αντιλήψεις, συνειδήσεις μιας εποχής, τα "σημάδια" της οποίας, όσο σπάνια και αχνά κι αν είναι σήμερα, δεν έχουν εκλείψει εντελώς. Τουλάχιστον ως ανάμνηση μιας εποχής, που ο "προστάτης" αδελφός (ιδιαίτερα αν είχαν πεθάνει οι γονείς), έμενε ανύπαντρος αν δε βρισκόταν γαμπρός για τη... μεγαλοκοπέλα αδερφή που είχε μείνει "στο ράφι". Αυτός είναι ο πυρήνας της απολαυστικής, ρεαλιστικά ηθογραφικής κωμωδίας των Σακελλάριου - Γιαννακόπουλου. Μιας κωμωδιογραφικής εκδοχής ενός κοινωνικού και ανθρώπινου δράματος, τότε που η ισότητα και η χειραφέτηση της γυναίκας ήταν σχεδόν αδιανόητες για την πλειοψηφία του λαού. Η στερημένη τη χαρά της ζωής, γεροντοκόρη και θρησκόληπτη Χρυσάνθη, ο ανύπαντρος - εξαιτίας της - αδελφός της Τηλέμαχος, η Φωφώ που χάνει τα νιάτα της μαζί του, ο υποψήφιος γαμπρός - μετανάστης στο Αμέρικα που από συγγραφικό "μπέρδεμα" νομίζει ότι του προξενεύουν τη Φωφώ, ο χήρος - υποψήφιος γαμπρός που επίσης από συγγραφικό"μπέρδεμα" νομίζει ότι του προξενεύουν μια θηλυκότατη χήρα, ο φίλος - "προξενήτρα", ήταν συνήθη πρόσωπα μιας Ελλάδας με μεγάλους και πολλούς μικρούς καημούς.

Αυτή η Ελλάδα, των απλών λαϊκών ανθρώπων, των καθημερινών μικρών δραμάτων και προσδοκιών, των κωμικών περιστατικών της ζωής, των γελοίων στιγμών, της πονηράδας και αφέλειας, των κουσουριών και τεχνασμάτων του ανθρώπου, αναδύθηκε με καθαρότητα, ευαισθησία, χιούμορ, αλλά και πίκρα για τα χαμένα όνειρα και τις ατυχίες του ανθρώπου, από την εξαιρετική σκηνοθεσία του Γιάννη Διαμαντόπουλου.Σκηνοθεσία, που με τη συμβολή των σκηνικών και κοστουμιών (Θανάσης Τζάτσος), της μουσικής επιμέλειας (Δημήτρης Σιώρος) και τις συνολικά καλές ερμηνείες των ηθοποιών, ανέδειξε και τις δύο όψεις - τη δραματική και κωμική - του έργου. Προεξάρχουσες για την αλήθεια, την ευαισθησία, τη λαϊκότητα, τους χυμούς της φυσικότητας του λόγου και το πικρόγευστο χιούμορ τους ήταν οι ερμηνείες της Ειρήνης Χατζηκωνσταντή (Χρυσάνθη) και του Γιώργου Τζέρπου (Τηλέμαχος). Λεπτοδουλεμένη χαρακτηρολογικά και με χιούμορ, ήταν η ερμηνεία του Δημήτρη Γιαννακόπουλου.Αμεσότητα στο λόγο, μέτρο στο πλάσιμο του χαρακτήρα, αίσθηση του χιούμορ είχαν οι Αγλαϊα Καραβέλα και ο Μιχάλης Μπίζιος.Καλή ερμηνευτική δουλιά έκαναν και οι Δημήτρης Πετρόπουλος και Ευρυδίκη Ψαλτίδου.

ΘΥΜΕΛΗ