"Περίοδο εκπτώσεων" φαίνεται ότι βρήκε η Εθνική Πινακοθήκη.Ετσι, προσπάθησε να εντυπωσιάσει και έσπευσε να αγοράσει την "Αγία Μαργαρίτα", πιθανώς έργο του Τιντορέτο, που βρισκόταν - συμπτωματικά όπως και "Ο Αγιος Πέτρος"; - στη συλλογή του Αμερικανού εμπόρου τέχνης Στάνλεϊ Μος.Το έργο αγοράστηκε με χρήματα του "Ειδικού ταμείου αγορών έργων τέχνης πολιτιστικής κληρονομιάς Β. Παπαθανασίου". Οπως ανέφερε στη χτεσινή συνέντευξη Τύπου η διευθύντρια της Πινακοθήκης, Μαρίνα Λαμπράκη - Πλάκα,"το αγοράσαμε μόνο 14 εκατομμύρια" και αν αποδειχτεί ότι ανήκει στον Τιντορέτο θα δεκαπλασιαστεί η αξία του.

Τι σου είναι το ελληνικό δαιμόνιο! Καταφέραμε να "ξεγελάσουμε" ακόμα και τον πανέξυπνο έμπορο Στ. Μος, ο οποίος πούλησε - χωρίς να το εξετάσει; - έναν Τιντορέτο σε χαμηλή τιμή! Αν, βέβαια, ανήκει στον Τιντορέτο, γιατί η Πινακοθήκη πρώτα τον αγόρασε και μετά... "θα" εξετάσει τα πιστοποιητικά του και θα απευθυνθεί στους ειδικούς;Το μόνο σίγουρο είναι ότι η "Αγία Μαργαρίτα" ανακαλύφθηκε πρόσφατα και πρωτοπαρουσιάστηκε στην έκθεση που φιλοξενήθηκε πριν λίγο καιρό στην Πινακοθήκη με τίτλο "Ο Γκρέκο στην Ιταλία και η ιταλική τέχνη". Δεν έχει, δηλαδή, άλλες δημοσιεύσεις, γεγονός που μειώνει και την αξία του. Σ' αυτό συνηγορεί και το ότι το έργο αποτελεί τμήμα μιας μεγαλύτερης σύνθεσης. Το μόνο, πάντως, γραπτό στοιχείο ότι είναι έργο του Τιντορέτο είναι η αναφορά στον κατάλογο του Αμερικανού καθηγητή και συνεργάτη του Μος, Π. Χιλς.Γιατί οι προφορικές απόψεις των ιστορικών τέχνης, που "το είδαν στην έκθεση και δεν το αμφισβήτησαν", όπως ανέφερε χτες η Μ. Λαμπράκη - Πλάκα, σίγουρα, δεν αποτελούν επίσημες απόψεις.

Σε χαμηλότερους τόνους θα έπρεπε, λοιπόν, να γίνει η χτεσινή "πανηγυρική" αναγγελία της αγοράς. Δεν πρόκειται για μεγάλη επιτυχία, ούτε και για εξαιρετική περίπτωση. Η "Αγία Μαργαρίτα" δεν είναι, όπως παρουσιάστηκε, το "στολίδι" που θα συμπληρώσει το σοβαρό κενό των συλλογών της. Η Εθνική Πινακοθήκη χρειάζεται, επιτέλους, ως προς τις αγορές της, μια σταθερή στάση. Μια συγκεκριμένη πολιτική και ένα σωστό προγραμματισμό, ώστε το "γούστο" της εκάστοτε διευθύντριας να μην είναι το μοναδικό κριτήριο των επιλογών.