Ο ίδιος κατατάσσει εαυτόν στους "λοχαγούς" του Κινήματος. Το όνομά του Σ. Μανίκας. Ετάχθη αλληλέγγυος του Κ. Σημίτη και του εκσυγχρονισμού που επαγγέλλεται. Κι ενώ ως "στρατιωτικός" θα έπρεπε να ασχολείται με τα όσα τραγελαφικά διαδραματίζονται στο υπουργείο Αμυνας και τον επιτελάρχη Γεράσιμο, αυτός ασχολείται με θεωρητικά θέματα γύρω από το σοσιαλισμό. Ετσι, σε βαρύγδουπη συνέντευξή του στην ΕΠΟΧΗ της προηγούμενης Κυριακής, αποφαίνεται ως άλλος Αλτουσέρ "... θα 'λεγα πως πολύ δύσκολα μπορεί να ορίσει το ΚΚΕ ως Αριστερά".Λίγο παρακάτω εντάσσει τον εαυτό του και τον "ΣΥΝ" στο χώρο αυτό! Ψυχραιμία κ. "λοχαγέ". Η χώρα μας είναι μικρή κι όλοι γνωριζόμαστε. Εξάλλου την περίοδο αυτή υπάρχουν και οι κρίσεις στο στράτευμα. Φροντίστε καλύτερα την καριέρα σας κι αφήστε την Αριστερά σ' αυτούς που και ανήκουν και αγωνίζονται γι' αυτήν. Εσείς ούτε στη μια κατηγορία ανήκετε, ούτε στην άλλη. Στρουμφοσοσιαλιστές σας είχε αποκαλέσει κάποτε ο Α. Ελεφάντης, χωρίς να διαμαρτυρηθεί κανείς από σας. Ισως γιατί βλέπατε τους εαυτούς σας στη χώρα του στρουμφ σε πρωταγωνιστικούς ρόλους. Κι έτσι είναι. Προς τι λοιπόν οι ενασχολήσεις σας με το σοσιαλισμό;

Μπορεί η κατασκευή, η χρήση και η διατήρηση χημικών όπλων να έχει απαγορευτεί διεθνώς, όμως ένας νέος εφιάλτης έχει πανικοβάλει χώρες που διατηρούσαν μεγάλα αποθέματα. Παράδειγμα οι ΗΠΑ, που έχουν αποθηκευμένους 29.500 τόνους. Κι ενώ είχαν δεσμευτεί να τα καταστρέψουν μέχρι τέλους του 1994 δόθηκε παράταση για το 2004. Κι αυτό, γιατί μόνο το 3.3% του χημικού οπλοστασίου κατορθώθηκε να αποτεφρωθεί. Οσο για το κόστος που απαιτείται, υπολογίζεται να ξεπεράσει τα 12 δισ. δολ. Οχτώ πολιτείες, μεταξύ των οποίων το Κεντάκι, η Ιντιάνα, η Αλαμπάμπα, η Χαβάη κ.ά, ουσιαστικά ζουν πάνω σε ωρολογιακές βόμβες...

Ο νεοφιλελευθερισμός έχει πάρει αμπάριζα και σαρώνει ό,τι βρει στο διάβα του παγκοσμίως. Πρώτα θύματα, ποιοι άλλοι από τους εργαζόμενους. Τα συνδικάτα αποτελούν οπωσδήποτε φραγμό στα σχέδια των καπιταλιστών. Σε μια ενδιαφέρουσα μελέτη του Τζορτζ Ρος παρέχονται ορισμένα ενδιαφέροντα στοιχεία για το ποσοστό (%) των συνδικαλισμένων στις αναπτυγμένες χώρες. Ετσι, για τις Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Σουηδία, Βρετανία, ΗΠΑ για το 1970 έχουμε αντίστοιχα: 22.3, 33, 36.3, 67.7, 44.8, 23.2 ενώ το 1990: 9.8, 32.9, 38.8, 82.5, 39.1, 15.6. Ποσοστά που πρέπει να αναστραφούν.

Το βιβλίο αυτό του Α. Καναβάρη (σ.σ. δικαστικού συμβούλου της στρατιωτικής Δικαιοσύνης) κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες και θέτει θέματα που ειδικά αυτή την περίοδο λόγω της ελληνοτουρκικής κρίσης είναι δύσκολο να συζητηθούν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι σημαντικά. Το αντίθετο θα λέγαμε, μια και αφορούν μια ειδική κατηγορία στρατευμένων. Αφορμή είχε αποτελέσει η εξέγερση στις Φυλακές της Αυλώνας το Γενάρη του 1994, που στην κυριολεξία εξαφανίστηκε από την πλειοψηφία των ΜΜΕ που είναι λαλίστατα σε άλλες περιπτώσεις. Επίσης, υπάρχει το θέμα των αντιρρησιών συνείδησης (σ.σ.: η μελέτη εξετάζει μόνο τους Μάρτυρες του Ιαχωβά) που εξετάστηκε από την ΕΕ και ζητήθηκαν από την Ελλάδα εξηγήσεις για την αντιμετώπισή τους και το ισχύον νομικό καθεστώς. Τέλος, έχουμε το νέο στρατιωτικό Π.Κ, (ν. 2287/95) που ναι μεν έκανε κάποια θετικά βήματα, αλλά ήταν πολύ δισταχτικά. Η εργασία του Α.Κ. εξετάζει τα δημογραφικά χαρακτηριστικά των κρατουμένων, την ποινική κατάσταση και καταλήγει σ' ορισμένα βασικά συμπεράσματα τόσο για τους ποινικούς, όσο και για τους θρησκευτικούς αντιρρησίες συνείδησης. Μελέτη ενδιαφέρουσα για όσους τον εκσυγχρονισμό δεν τον βλέπουν σαν εναλλαγή κομματικών στρατηγών και δε θεωρούν τους στρατευμένους πολίτες β' κατηγορίας.