Mε το "καρότο" της "οικονομικής και κοινωνικής συνοχής" οι ιθύνοντες της Ευρωπαϊκής Ενωσης προσπάθησαν να δελεάσουν τους "μικρούς", προκειμένου να δεχτούν το "μαστίγιο" της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης. Με τα προγράμματα "συνοχής" επιδιώκεται να μικρύνει η απόσταση που χωρίζει τις λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες της Ενωσης απ' τις πλούσιες και ανεπτυγμένες. Στα πλαίσια αυτά έγιναν και τα δύο "πακέτα Ντελόρ" που δεν είναι τίποτε άλλο από τη χρηματοδότηση κάποιων έργων και κάποιων δραστηριοτήτων στις φτωχές χώρες, ώστε να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις που απορρέουν από τα προγράμματα σύγκλισης προς τα κοινά κριτήρια του Μάαστριχτ.

Mετά από τέσσερα χρόνια περίπου εφαρμογής των προγραμμάτων αυτών, όχι μόνο δεν επιτεύχθηκε συνοχή, αλλά αντιθέτως στις περισσότερες περιπτώσεις οι διαφορές μεταξύ πλούσιων και φτωχών μεγάλωσαν ακόμη περισσότερο. Η διαπίστωση αυτή γίνεται και από την "Eurostat", την επίσημη στατιστική υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Eνας βασικός δείκτης για να κριθεί η πορεία της "συνοχής", στον κοινωνικό τομέα, είναι η "αγοραστική δύναμη" των πολιτών της κάθε χώρας. Για να καθοριστεί η σειρά των χωρών ορίζεται με 100 ο μέσος όρος της αγοραστικής δύναμης στις δεκαπέντε χώρες - μέλη. Μ' αυτή την κλίμακα οι πλουσιότεροι της Ενωσης αναδεικνύονται οι κάτοικοι του Λουξεμβούργου με 164.4, ενώ οι φτωχότεροι είναι οι Ελληνες με 60.8.

Oσον αφορά στην Ελλάδα, η εξέλιξη είναι ακόμη χειρότερη, αφού είναι η μόνη από τις "χώρες συνοχής" στην οποία ο δείκτης όχι μόνο δε σημείωσε βελτίωση, αλλά αντίθετα σημείωσε πτώση.Ετσι από 61,3 που ήταν το 1995 έπεσε φέτος στο 60,8. Μάλιστα η "Eurostat" προβλέπει ότι στην Ελλάδα ο δείκτης θα πέσει ακόμη περισσότερο και συγκεκριμένα στο 60,2.

Eτσι η πολιτική της συνοχής αποδείχτηκε χωρίς αντίκρισμα για τις χώρες που θεωρητικά τουλάχιστον θα έπρεπε να ευνοηθούν.