Στον Γιώργο Σιδέρη είχαμε αναφερθεί, όταν εκδόθηκε από τη "Σύγχρονη Εποχή" επιλογή διηγημάτων του με τίτλο "Τα πεζά" (1995).

Η "Γιωργαλού" (πρώτη έκδοση 1975) και τώρα η τέταρτη από τη "ΣΕ" αποτελεί την "κλασική" δημιουργία του συγγραφέα, το στίγμα του στη νεοελληνική πεζογραφία.

Εχοντας γνωρίσει ο Γιώργος Σιδέρης από παιδί την αδικία και τις διώξεις - πεντάχρονος πήρε το δρόμο της προσφυγιάς, από τη Σμύρνη, μαζί με την οικογένειά του - εντάχθηκε πολύ νωρίς στο προοδευτικό κίνημα, αγωνίστηκε στην Εθνική Αντίσταση και "βραβεύτηκε" από τις τότε κυβερνήσεις με εξορίες και φυλακές για δεκαπέντε χρόνια.

Ολη η εμπειρία του από τη ζωή έχει μεταφερθεί στο ποιητικό και πεζογραφικό έργο του. Κυρίαρχο παραμένει το πιο έντονο και σημαντικό κομμάτι της, που διαποτίζει τη συνολική προσφορά του στα γράμματα: Η "Εθνική Αντίσταση".

Η "Γιωργαλού", μια μεσόκοπη αγρότισσα, χτυπημένη άγρια από τη μοίρα, αφού έχασε νωρίς τον πρώτο της γιο, από τα δίδυμά της, κι αμέσως μετά τον άντρα της, από τον καημό του, στην αρχή ακόμα της Αντίστασης πέφτει ηρωικά και το δεύτερο παιδί της από τα δίδυμα, ανατινάζοντας δυο εχθρικά πολεμικά καράβια. Κορύφωμα της αφήγησης είναι η συμμετοχή της ίδιας στον εξολοθρεμό πολλών Γερμανών.

Ρομαντισμός, με πλούσια αισθήματα, πλοκή που προκαλεί το ενδιαφέρον για την εξέλιξη και την κατάληξή της, είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της νουβέλας αυτής. Οι προσωπογραφίες ζωντανεύουν μορφές ανθρώπων, που αγγίζουν την ψυχή με τις πράξεις και τη συμπεριφορά τους. Είναι όλοι παραδείγματα προς μίμηση, απλοί, ίσιοι, τίμιοι, ντόμπροι, αγωνιστές, έτοιμοι να θυσιαστούν για το συνάνθρωπο και την πατρίδα.

Τέτοια αφηγήματα πρέπει να συμπεριληφθούν στα νεοελληνικά αναγνώσματα των σχολείων μας, για να μπολιαστεί η νεολαία με τα υψηλά καταλυτικά διδάγματα της Εθνικής Αντίστασης.

Ευγενία ΖΩΓΡΑΦΟΥ