Ακόμη και το επιχείρημα ότι το ισχύον σύστημα κινήτρων θα ευνοούσε τις περιοχές εκείνες που δε διέθεταν καμία υποδομή, διαψεύδεται από την πραγματικότητα, έτσι όπως αυτή καταγράφεται στη συγκεκριμένη μελέτη. Οπως σημειώνεται σχετικά στη μελέτη "το ισχύον σύστημα κινήτρων έχει περιορισμένα αποτελέσματα, όσον αφορά την κινητοποίηση παραγωγικών πόρων προς τις λιγότερο αναπτυγμένες περιοχές της χώρας, αν και οι επιδιώξεις του ήταν αρκετά αποκεντρωτικές. Η περιφερειακή κατανομή των πραγματοποιηθεισών επενδύσεων δείχνει στην πράξη ότι ζητήθηκε να ενισχυθούν (και ενισχύθηκαν) περιοχές που ήδη διέθεταν σημαντική βιομηχανική υποδομή"!

Το παραπάνω φαίνεται τόσο από την περιφερειακή διάρθρωση των επενδύσεων κατά την περίοδο 1990 - 1994, αλλά κύρια από την κατανομή τους κατά νομό, η οποία επισημαίνει την ισχυρή θέση των μεγάλων βιομηχανικών κέντρων της χώρας. Σ' αυτόν το γενικό κανόνα, εξαίρεση αποτελούν μόνο οι νομοί της Θράκης, οι οποίοι συγκέντρωσαν σημαντικό τμήμα των επενδύσεων, τόσο στον τομέα της βιομηχανίας, όσο και στον τομέα του τουρισμού. Αντίθετα, άλλες παραμεθόριες περιφέρειες της χώρας (Ιονίων Νήσων, Βορείου και Νοτίου Αιγαίου, Κρήτη) δεν ενισχύονται παρά την όποια μέριμνα επιδεικνύουν γι' αυτές τις περιοχές, σχετικές διατάξεις του αναπτυξιακού νόμου.

Τα βασικά συμπεράσματα που προκύπτουν από τη συγκεκριμένη μελέτη σχετικά με τις βιομηχανικές επενδύσεις, είναι τα εξής:

• Η Αττική απορροφά ένα πολύ σημαντικό ποσοστό των επενδύσεων, της τάξης του 15,19%.
• Η περιοχή της Θράκης παρουσιάζει πολύ υψηλή απορρόφηση. Στο σύνολο των τριών νομών ολοκληρώθηκε το 24,9% των συνολικών επενδύσεων της χώρας (σε ύψος επένδυσης), ενώ ο Νόμος Ξάνθης απορρόφησε το 13,9% των συνολικών επενδεδυμένων κεφαλαίων.
• Τα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας και οι ευρύτερες περιοχές τους συγκεντρώνουν υψηλά ποσοστά των επενδυμένων κεφαλαίων. Σε αυτήν την κατηγορία εντάσσονται οι Νομοί Μαγνησίας, Λάρισας, Βοιωτίας, Θεσσαλονίκης και Φθιώτιδας.
• Οι περιοχές της Γ ζώνης κινήτρων παρουσιάζουν χαμηλή προσέλκυση επενδύσεων, με εξαίρεση το Νομό Κιλκίς, ο οποίος ευνοείται από τη γειτνίασή του με τη δεύτερη μεγαλύτερη αγορά της χώρας, αυτή της Θεσσαλονίκης.
• Ακόμα χαμηλότερη είναι η απορροφητικότητα των περιοχών της Δ ζώνης, οι οποίες με εξαιρέσεις τους Νομούς Μεσσηνίας και Ηλείας, κινούνται σε πολύ χαμηλά επίπεδα.

Τα βασικά συμπεράσματα σχετικά με τη χωροταξική κατανομή των τουριστικών επενδύσεων συνοψίζονται στα εξής:

• Η μεγαλύτερη συγκέντρωση των επενδύσεων εμφανίζεται σε περιοχές, όπου ήδη είναι αναπτυγμένη έντονη τουριστική δραστηριότητα, ανεξάρτητα από τη ζώνη στην οποία οι περιοχές αυτές έχουν ενταχθεί.Τέτοιες περιοχές είναι οι Νομοί Δωδεκανήσου, Χαλκιδικής, οι νομοί της Κρήτης (πλην Ηρακλείου) και ορισμένες άλλες περιοχές, γνωστές για τους πλούσιους τουριστικούς πόρους.
• Η περιοχή της Θράκης, παρά τα αυξημένα κίνητρα που παρέχονται για τη διενέργεια και των τουριστικών επενδύσεων, βρίσκεται σε πολύ χαμηλά επίπεδα για την τετραετία αναφοράς.
• Δεν υπάρχουν σημαντικές επενδύσεις σε περιοχές της Α ζώνης (κυρίως Αττική και Θεσσαλονίκη).

Το μέσο μέγεθος επένδυσης για την περίοδο 1990 - 1994 είναι 127 εκατομ. δραχμές για το σύνολο των επενδύσεων. Για τη Βιομηχανία το μέγεθος αυτό είναι 122,5 εκατομ. δρχ., έναντι 156,2 εκατομ. δρχ. στον τομέα του τουρισμού.

Ο κλάδος με το μεγαλύτερο μέσο ύψος επένδυσης είναι ο κλάδος της Μεταλλουργίας με 423,9 εκατομ. δρχ., ενώ ακολουθούν οι κλάδοι των Πλαστικών(263,5 εκατομ. δρχ. ανά σχέδιο επένδυσης), των Μέσων Μεταφοράς (238,9 εκατομ. δρχ. ) και της Κλωστοϋφαντουργίας (213,4 εκατομ. δρχ.). Τα μεγέθη αυτά δε διαφέρουν από αντίστοιχα μεγέθη επενδύσεων των προηγούμενων χρόνων, δεδομένου ότι το μέγεθος επένδυσης σε κάθε κλάδο προσδιορίζεται από την τεχνολογία παραγωγής και την κλίμακα λειτουργίας την οποία αυτή επιβάλλει. Οι κλάδοι του πρωτογενή τομέα παρουσιάζουν το μικρότερο μέσο ύψος επένδυσης, με υψηλότερο αυτό της αλιείας που ανέρχεται σε 122,4 εκατομ. δρχ. ανά επένδυση.

Στον τουρισμό, αντίστοιχα, οι μεγαλύτερες επενδύσεις συγκεντρώνονται κύρια στις περιοχές όπου οι τουριστικές δραστηριότητες είναι ήδη ανεπτυγμένες και στις οποίες ήδη προϋπάρχουν μεγάλες τουριστικές μονάδες.