Επηρεασμένος από την αριστοκρατική του καταγωγή και τις εκκλησιαστικές απόψεις της εποχής, ο Πιερ Ντε Κουμπερτέναρνούνταν επί 25 χρόνια, την ισότιμη συμμετοχή των γυναικών στους Ολυμπιακούς Αγώνες. "Μια αποστολή έχουν οι γυναίκες, να στεφανώνουν τους νικητές, όπως ακριβώς έκαναν στην Αρχαία Ελλάδα", υποστήριζε. Η απόφαση για παραχώρηση δικαιωμάτων πάρθηκε στην 22η Σύνοδο της ΔΟΕ στο Παρίσι το 1924, με ψήφους 15 υπέρ και 6 κατά. Οι "αθάνατοι", αν επέμεναν να κρατούν εκτός αγώνων το 52% του πληθυσμού της Γης, κινδύνευαν να βρεθούν στο περιθώριο των αθλητικών και πολιτικών εξελίξεων.

Η Οχτωβριανή Επανάσταση είχε φέρει έναν άλλο αέρα ελευθερίας στους λαούς της γηραιάς ηπείρου. Οι αθλητικοί σύλλογοιτριπλασιάστηκαν. Σε πολλά κράτη, δημιουργήθηκαν εργατικές αθλητικές ενώσεις, στις οποίες οι γυναίκες είχαν ίδια δικαιώματα με τους άνδρες. Το Μάρτη του 1921 στο Μόντε Κάρλο, διοργανώθηκε η "Γυναικεία Ολυμπιάδα" με τη συμμετοχή αθλητριών από την Αγγλία, τις ΗΠΑ, τη Γαλλία, την Τσεχοσλοβακία και την Ελβετία. Ηταν η πρακτική διαμαρτυρία των γυναικών κατά της αδιάλλακτης στάσης της ηγεσίας της ΔΟΕ. Ενα χρόνο αργότερα, με πρωτοβουλία της Α. Μιλιέ, δημιουργείται, με έδρα το Παρίσι, η Παγκόσμια Ομοσπονδία Γυναικών, που μέχρι το 1936 και κάθε τέσσερα χρόνια οργανώνει τους παγκόσμιους αγώνες γυναικών.

Στους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες, το 1896 στην Αθήνα, η συμμετοχή γυναικών ήταν απαγορευμένη. Η ιστορία λέει, πάντως, ότι λίγες μέρες νωρίτερα μια γυναίκα με το όνομα Μελπομένη (αγνώστων λοιπών στοιχείων) έτρεξε μόνη της από το Μαραθώνα στην Αθήνα σε 4,5 ώρες, αφού χρειάστηκε ενδιάμεσα να σταματήσει για 10 λεπτά, προκειμένου να φάει πορτοκάλια. Το τόλμημά της επανέλαβε, στις 11 Απρίλη, η 35χρονη Σταματία Ροβίθη από τη Σύρο, μητέρα 7 παιδιών. Στο Μαραθώνα ζήτησε από τους χωρικούς να γράψουν σε χαρτί την ώρα εκκίνησης, 8 π.μ., και από δύο αστυνομικούς στο Στάδιο να επιβεβαιώσουν τον τερματισμό στις 13.30.

Για πρώτη φορά, αγωνίσματα στίβου (100 μ., 800 μ., ύψος, δισκοβολία και σκυταλοδρομία) διεξήχθησαν το 1928 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Αμστερνταμ. Το αγώνισμα των 800 μ. αποδείχτηκε εξαιρετικά επίπονο, με αποτέλεσμα πολλές αθλήτριες να χάσουν κατά τη διαδρομή τις αισθήσεις τους. Τάχιστα άρχισε να καλλιεργείται από τους "εχθρούς" του γυναικείου αθλητισμού η άποψη ότι οι γυναίκες που τρέχουν πάνω από 200 μ. γερνάνε γρηγορότερα, με αποτέλεσμα το αγώνισμα των 800 μ. να βγει από το ολυμπιακό πρόγραμμα και να επανέλθει 32 χρόνια αργότερα, το 1960, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης.

Χωρίς να παραγνωρίζεται το γεγονός ότι ακόμα και σήμερα η θρησκεία σε ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού της Ασίας απαγορεύει το δικαίωμα στην άθληση, τα 2,7 δισ. των γυναικών στον κόσμο βρίσκονται σε μειονεκτική θέση έναντι των ανδρών σε όλους τους τομείς του αθλητισμού. Από τα 91 μέλη της ΔΟΕ, μόνο οι 7 είναι γυναίκες, οι 29 στους 30 προέδρους των διεθνών ομοσπονδιών είναι άνδρες και μόνο 6 από τις 185 εθνικές Ολυμπιακές Επιτροπές έχουν γυναίκα στην προεδρική τους καρέκλα. Στον αγωνιστικό τομέα, οι γυναίκες συναγωνίζονται πλέον ισάξια τους άνδρες. Τελευταία, διακρίνονται και στο κατ' εξοχήν ανδρικό άθλημα, το ποδόσφαιρο. Αν το επιτρέψουν τα συμφέροντα, δεν αποκλείεται σύντομα να προεδρεύσουν και στη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή.