Ετοιμο όπως ήδη έχει ανακοινωθεί, είναι το σχέδιο των κωδίκων δημοσιογραφικής δεοντολογίας και σύντομα θα συζητηθεί στο Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης. Κώδικες δεοντολογίας είχε συντάξει το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης στα πρώτα του βήματα, όταν πρόεδρός του ήταν ο Πρόδρομος Δαγτόγλου. Τα μέλη του σημερινού ΕΣΡ, που ασχολήθηκαν με τη σύνταξη των κωδίκων, πήραν υπόψη τους και τους κανόνες δεοντολογίας που ισχύουν στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η τήρηση των κωδίκων δημοσιογραφικής δεοντολογίας επαφίεται στην "ευθύνη" και την "τόλμη" των ίδιων των δημοσιογράφων.

Στο σχέδιο των βασικών αρχών της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, περιλαμβάνονται, διατάξεις που αφορούν στο δημοσιογραφικό λειτούργημα, στην υποχρέωση των δημοσιογράφων για "σωστή ενημέρωση", για "δίκαιη μεταχείριση" των δραστηριοτήτων όλων των κομμάτων, για μη παραβίαση του ασύλου της κατοικίας των πολιτών, για σεβασμό των δικαιωμάτων του παιδιού και για προστασία των δικαιωμάτων των ασθενών. Αρχές που, όπως είναι γνωστό, σχεδόν καθημερινά "βιάζονται" και παραβιάζονται, μέσα από εκπομπές και δελτία ειδήσεων.

Σύμφωνα με τους κανόνες του "σχεδίου", το άσυλο της κατοικίας των πολιτών είναι απαραβίαστο. Ο δημοσιογράφος δεν πρέπει να εξαρτά για κανένα λόγο την ευθύνη του, από την ακροαματικότητα, από συμφέροντα τρίτων, των ιδιοκτητών, της εκάστοτε κυβέρνησης ή άλλων κρατικών ή ιδιωτικών οργανισμών.

Ο δημοσιογράφος σέβεται το δικαίωμα απολογίας του πολίτη, εναντίον του οποίου έχει απαγγελθεί κατηγορία και τον θεωρεί αθώο, μέχρις ότου υπάρξει καταδικαστική απόφαση. Η "σωστή πληροφόρηση" δεν αποτελεί ιδιοκτησία καμιάς εξουσίας, κανενός φορέα κρατικού ή ιδιωτικού, αλλά ανήκει στον πολίτη ως θεμελιώδης ανθρώπινη κατάκτηση. Ο δημοσιογράφος φροντίζει να υπάρχει "δίκαιη μεταχείριση" στη μετάδοση και προβολή θεμάτων που αναφέρονται στη δραστηριότητα των πολιτικών κομμάτων, των εντός και εκτός της Βουλής.

Οι κώδικες αναφέρονται και στα δικαιώματα των ασθενών, επισημαίνοντας ότι κατά τη μετάδοση ειδήσεων επί ιατρικών θεμάτων θα πρέπει να αποφεύγεται η δημιουργία εντυπώσεων, που θα μπορούσαν να "διεγείρουν αβάσιμους φόβους ή ελπίδες". Ο δημοσιογράφος θα πρέπει ακόμα να σέβεται τις αρχές του ΟΗΕ του 1989, για τα δικαιώματα του παιδιού και για την προστασία της προσωπικότητας του ανηλίκου, είτε ως "ενεργού πρωταγωνιστή, είτε ως θύματος ενός εγκλήματος". Λόγος γίνεται επίσης και στα φαινόμενα "παρέμβασης στο προσωπικό πένθος". Ο δημοσιογράφος οφείλει να αποφεύγει την αδιάκριτη παρέμβαση στο προσωπικό πένθος και στη μετάδοση πληροφοριών, που "επιτείνουν τον ανθρώπινο πόνο".