Το παρακάτω ερώτημα απασχολεί όλο και περισσότερο τους αναλυτές των τουρκικών πολιτικών πραγμάτων: Θα προχωρήσει η Τανσού Τσιλέρ σε κυβερνητική συμμαχία με τον Νετσμεντίν Ερμπακάν;

Εφτά μήνες μετά τις εκλογές του περασμένου Δεκέμβρη, στο "τιμόνι" της Τουρκίας βρίσκεται ξανά υπηρεσιακή κυβέρνηση. Ακόμα χειρότερα, τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας της Τουρκίας είτε έχουν απολέσει την ισχύ τους (άλλοτε σοσιαλδημοκράτες), είτε ερίζουν μεταξύ τους (κεντροδεξιά), χωρίς κάποιο να διαθέτει δυνατότητα σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης.

Η ώρα του Ερμπακάν; Το Κόμμα Ευημερίας (Ρεφάχ), του "ισλαμιστή" πολιτικού, παραμένει η μεγαλύτερη δύναμη στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση (158 έδρες) και το μόνο κόμμα που σε συμμαχία με άλλον έναν πολιτικό σχηματισμό αποκτά αυτοδυναμία. Και λοιπόν;

Σε εκτενές του άρθρο το "Εκόνομιστ" προβλέπει ότι η αρχηγός του Κόμματος Ορθού Δρόμου, η οποία στρέφεται προς τον Ερμπακάν διότι "δεν μπορεί να στραφεί" προς τον, ως πρότινος εταίρο της στην κυβέρνηση και υπηρεσιακό πρωθυπουργό, Μεσούτ Γιλμάζ, θα αντιμετωπίσει δυσκολίες στο εσωτερικό του κόμματός της, αν επιχειρήσει σύμπραξη με τον Ερμπακάν. "Είκοσι βουλευτές αρκούν για να χαθεί η αυτοδυναμία ενός τέτοιου συνασπισμού", γράφει. Και τοποθετεί σε δεύτερη μοίρα την αντίθεση του στρατού - αυτοαποκαλούμενου "τοποτηρητή του λαϊκού κράτους" - στη συμμαχία, καθώς "δεν μπορεί" να επέμβει στα πολιτικά πράγματα.

Η πραγματικότητα, λένε άλλοι πολιτικοί αναλυτές, είναι "ελαφρώς" διαφορετική. Ο στρατός και "μπορεί" και παρεμβαίνει στα πολιτικά πράγματα. Θεσμικά (το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας αποφασίζει σχεδόν για τα πάντα, από την εξωτερική πολιτική ως την άμυνα), εξωθεσμικά (πόσο τυχαία ήταν η επίσκεψη του αρχηγού του Γενικού Επιτελείου, Ισμαϊλ Χακί Καρανταγί, στον Πρόεδρο Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ, την επομένη της πτώσης της κυβέρνησης;) και διά της παρουσίας πρώην στελεχών του στην πολιτική (του στρατηγού ε. α. Γκιουρές, για παράδειγμα, ο οποίος, χτες, προειδοποιούσε την Τσιλέρ να "αποφύγει" συμμαχία με τον Ερμπακάν).

Εν πολλοίς, το αν ο Ερμπακάν θα γίνει ο πρώτος - κατ' όνομα - ισλαμιστής πρωθυπουργός στη σύγχρονη ιστορία της γείτονος εξαρτάται από τον ίδιο. Από το αν, δηλαδή, θα πείσει την Τσιλέρ (ή άλλους δυνάμει συμμάχους του) ότι θα αποτελέσει καλό συνδιαχειριστή της εξουσίας, χωρίς παρεκτροπές που θα "προκαλούσαν", ίσως, ανοιχτή παρέμβαση του τουρκικού στρατιωτικού πλέγματος.