Δεν υπάρχει σήμερα στον τόπο μας πιο ενωτική πολιτική από την πολιτική για την οικοδόμηση του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού μετώπου.

Εμείς δεν κρύβουμε, αντίθετα διακηρύσσουμε ανοιχτά στον ελληνικό λαό, ότι ο τελικός σκοπός μας είναι το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Οτι αργά ή γρήγορα η λαϊκή πάλη και η πολιτική πείρα που θα αναδειχθεί, θα φέρουν στην επιφάνεια την ιστορική αναγκαιότητα της νέας κοινωνίας. Προϋπόθεση για τη συγκρότηση και συμμετοχή στο σύγχρονο λαϊκό Μέτωπο, βεβαίως δεν αποτελεί η συμφωνία για το πέρασμα στο σοσιαλισμό, για το πώς θα επιλυθεί το πρόβλημα της σοσιαλιστικής εξουσίας. Προϋπόθεση είναι η θέληση για εναντίωση και ρήξη με την πολιτική που επιβάλλουν τα μονοπώλια και ο ιμπεριαλισμός, τα κόμματα - υπηρέτες τους.

Μας κατηγορούν οι άλλες πολιτικές δυνάμεις και ορισμένοι παρατρεχάμενοί τους, ότι αρνούμαστε διάλογο και συνεργασία για τα μεγάλα προβλήματα που απασχολούν το λαό και τη χώρα.

Μας λένε ότι η πολιτική μας πρόταση δεν είναι κατά τη γνώμη τους πειστική γιατί δεν αναφέρεται σε πολιτική συνεργασία με τα σημερινά κόμματα. Λες και η ζωή τελειώνει με τις σημερινές πολιτικές δυνάμεις. Η ταξική πάλη, ο ενωτικός αγώνας θα καλλιεργήσουν το έδαφος και για νέες πολιτικές δυνάμεις με θετική στάση στα λαϊκά προβλήματα.

Μας συμβουλεύουν και οι πρόθυμοι να αναγνωρίσουν ότι έχουμε δίκιο, αλλά ισχυρίζονται ότι πρέπει να ρίξουμε λίγο νερό στο κρασί μας και να μη μένουμε έξω από τη μόδα των κεντροαριστερών συνεργασιών έστω και αν αυτές δεν αμφισβητούν τη σημερινή τάξη πραγμάτων.

Είναι μια ευκαιρία για άλλη μια φορά να πούμε ανοιχτά τις θέσεις μας για ένα τέτοιο σοβαρό ζήτημα. Οχι τόσο σ' αυτούς που από τη φύση και θέση τους είναι πολέμιοι της πολιτικής μας αλλά σε εκείνους που αναγορεύουν την ενότητα σε αυτοσκοπό.

Το ΚΚΕ θα έπαιρνε πρώτο την πρωτοβουλία αν πίστευε ότι υπάρχει έστω και υποψία συμφωνίας και συνεργασίας με ένα ή περισσότερα από τα σημερινά κόμματα στην αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων του λαού.

Υπάρχει τέτοια δυνατότητα σήμερα που το ΚΚΕ την υποτιμά και την αγνοεί; Απαντάμε κατηγορηματικά και χωρίς περιστροφές OXI.

Σε ένα μόνο σημείο όλα τα κόμματα συμφωνούμε, ότι υπάρχει κρίση, ότι ο λαός υποφέρει και βασανίζεται, ότι απειλές γυροφέρνουν τη χώρα, ότι υπάρχει ανεργία, αβεβαιότητα, ηθική κρίση, σήψη και διαφθορά. Η φλυαρία περί κρίσης, τα κροκοδείλια αντιπολιτευτικά δάκρυα για τα λαϊκά βάσανα δεν αποτελούν βάση για διάλογο και συνεργασία.

Ποιο από τα προβλήματα που απασχολεί σήμερα το λαό, τη χώρα γενικότερα μπορεί να μπει κάτω από την ταμπέλα "υπεράνω πολιτικής και ιδεολογίας"; Μήπως το πρόβλημα της ανεργίας, της κοινωνικής ασφάλισης, της παιδείας, των δικαιωμάτων της νεολαίας και των γυναικών, η κατάσταση της παραγωγικής βάσης, είναι προβλήματα υπεράνω πολιτικής και ιδεολογίας;

Μήπως η σημερινή κρίση οφείλεται στην ανικανότητα κάποιων πολιτικών, στην έλλειψη πείρας και γνώσης;

Δεν υπάρχει σήμερα πρόβλημα οικονομικό, κοινωνικό που δεν είναι προϊόν του δικομματισμού, και όχι μόνο, αλλά και φυσικό προϊόν της καπιταλιστικής ανάπτυξης με κύριο μοχλό το ξένο κεφάλαιο και πιλότο τις αποφάσεις της Ε Ε και του ΝΑΤΟ.

Ακόμα και αυτό το φαινομενικά αθώο ζήτημα των χωματερών συνδέθηκε με το υπερκέρδος, την αδηφαγία να εμπορευματοποιηθεί ένας από τους λίγους πνεύμονες όπως είναι η Πάρνηθα.

Ο καθημερινός καυγάς ανάμεσα σε πολιτικούς των άλλων κομμάτων εξαντλείται σε φράσεις του τύπου "είσθε ανίκανοι, μικροί και λίγοι, νοιάζεστε για την καρέκλα και τίποτε άλλο". Φράσεις ηχηρές, προσβλητικές. Στην πραγματικότητα πρόκειται για την πιο ανούσια και ανώδυνη πολεμική. Τα πάντα εξηγούνται με τις ιδιότητες των προσώπων, και όχι με τα συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα που αντιπροσωπεύουν.

Της μόδας έχουν γίνει σήμερα οι καταγγελίες για τα λεγόμενα διαπλεκόμενα συμφέροντα. Το φαινόμενο έχει την εξήγησή του. Ο ανταγωνισμός των διάφορων επιχειρηματικών ομίλων για το μοίρασμα της πίτας, οδηγεί κόμματα και πολιτικούς να υπερασπίζονται τα συμφέροντα του ενός ομίλου εναντίον του άλλου. Κανένας όμως πολιτικός ηγέτης, κανένα κόμμα από αυτά που καταφέρονται "στα διαπλεκόμενα συμφέροντα", δεν αμφισβητεί συνολικά τα προνόμια και το δικαίωμα της ασυδοσίας στην πλουτοκρατική ολιγαρχία.

Δεν κατατάσσουμε εμείς τα κόμματα, δεν τα προσδιορίζουμε εμείς, το καθένα διαλέγει ή απορρίπτει με δική του ευθύνη σε ποια όχθη, σε ποιο μετερίζι θα σταθεί. Η με τα μονοπώλια θα είσαι ή με το λαό. Η με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς ή με το λαό.

Το κάθε κόμμα κρίνεται είτε είναι στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση από το ποια απάντηση δίνει στην κρίση και στο δρόμο διεξόδου από αυτή. Από τη στάση που κρατούν απέναντι στα νέα μέτρα που δρομολογεί η Ευρωπαϊκή Ενωση και οι άλλοι διεθνείς καπιταλιστικοί οργανισμοί.

Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ έχουν πρωτοστατήσει στο γκρέμισμα κοινωνικών κατακτήσεων. Αλλά και τα άλλα κόμματα δεν είναι ανεύθυνα, είτε έχουν επικυρώσει τα μέτρα αυτά, είτε σιωπούν, κάνουν πως δε βλέπουν τον νεοφιλελεύθερο πολικό χειμώνα που ετοιμάζει η Διακυβερνητική, το Διευθυντήριο των Βρυξελλών, ιδιαίτερα στον τομέα της ανεργίας, της κοινωνικής πολιτικής. Ποια είναι η φιλοσοφία των μέτρων; Να μειωθεί το κόστος εργασίας, δηλαδή να γίνει η εργατική δύναμη ακόμα πιο φθηνό εμπόρευμα, με μισθούς πείνας, και εργασιακές σχέσεις άγριου δουλεμπορίου.

Ετοιμάζεται να ξεσπάσει μια νέα καταιγίδα που θα οδηγήσει σε αποδιάρθρωση του κοινωνικού συστήματος της υγείας, πρόνοιας, ασφάλισης, συνταξιοδότησης. Ηδη σε όλη την Ευρώπη γκρεμίζονται οι οροφές του μεταπολεμικού κοινωνικού οικοδομήματος που κτίσθηκε με αγώνες, αίμα και θυσίες των εργαζομένων. Βρισκόμαστε προ των πυλών, της ξεθεμελίωσής του.

Βαδίζουμε με μαθηματική ακρίβεια σε ένα σύστημα υγείας και ασφάλισης που θα το πληρώνουν ακριβά οι εργαζόμενοι. Αν δεν ανατραπεί έγκαιρα αυτή η κατάσταση, οι νέοι άνθρωποι θα διαβάζουν στα ιστορικά βιβλία ότι κάποτε υπήρξε ένα δημόσιο σύστημα υγείας, πρόνοιας έστω και ανεπαρκές. Καταργείται κάθε έννοια συλλογικής κοινωνικής ασφάλισης και πρόνοιας. Πάμε σε ένα σύστημα ασφάλισης των ξεμοναχιασμένων άρα αδύναμων ανθρώπων που πρέπει να βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη συνεχώς αν θέλουν στοιχειώδη προστασία. Οδεύουμε ολοταχώς, αν δεν ξεσηκωθούν οι εργαζόμενοι, προς ένα σύστημα διπλής ασφάλισης για κάθε εργαζόμενο που θα το χρυσοπληρώνει, ένα καχεκτικό δημόσιο και ένα ακριβό ιδιωτικό.

Ποιο κόμμα εκτός από το ΚΚΕ έχει προσπαθήσει να αποκαλύψει στον ελληνικό λαό αυτό το πακέτο μέτρων που περιέχεται στη "Λευκή Βίβλο"; Κάνουν πως δεν ξέρουν ακόμα τίποτε, για τη λαίλαπα που επέρχεται. Κάνουν πως δε βλέπουν τους μεγαλειώδεις αγώνες που έχουν ξεκινήσει στην Ιταλία και τη Γερμανία, στη Γαλλία.Το πολύ όταν φτάσουν στη Βουλή τα σχετικά νομοσχέδια, να τα καυτηριάσουν δημαγωγικά. Πραγματικό αγώνα δεν πρόκειται να κάνουν γιατί δεν είναι διατεθειμένα να αντισταθούν στις απαιτήσεις της πλουτοκρατίας, της καπιταλιστικής εργοδοσίας και βεβαίως της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Ο "ΣΥΝ", λόγου χάρη, που εμφανίζεται ως δύναμη κατ' εξοχήν της κοινωνικής ευαισθησίας, δε βγάζει άχνα, περιορίζεται μόνο να διακηρύσσει ότι έχει στην τσέπη του το μαγικό χάπι που περιλαμβάνει σε μια δόση όλες τις ουσίες, και Μάαστριχτ και "πρόγραμμα σύγκλισης" και "Λευκή Βίβλο" και κοινωνική πολιτική. Είναι δυνατόν όμως να υπάρξει κοινωνική ευαισθησία στα πλαίσια της οικονομίας της αγοράς, της ασύδοτης προκλητικής ελευθερίας κίνησης κεφαλαίων και εμπορευμάτων;

Είναι δυνατόν να εμφανίζεσαι ως αριστερός ριζοσπάστης με ανατρεπτική μάλιστα προοπτική και να πρεσβεύεις ότι είναι εφικτή η "ειρηνική συνύπαρξη" μονοπωλίων και εργαζομένων, η "ειρηνική συνύπαρξη" πολυεθνικών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων - εργατικής τάξης; Πρόκειται για καταστάσεις ανύπαρκτες ακόμα και για τη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας.

Το ΚΚΕ καλεί τους εργαζόμενους, την εργατική τάξη, τα μεσαία στρώματα, την αγροτιά, τα κινήματα νεολαίας και γυναικών να διαμορφώσουν ένα παλλαϊκό κοινωνικό μέτωπο πάλης για να αποτρέψουμε τη διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος, με αιτήματα και νέες διεκδικήσεις, με πολύμορφες κινητοποιήσεις. Το ΚΚΕ καλεί τους εργαζόμενους και τις μαζικές τους οργανώσεις να παρέμβουν έγκαιρα πριν είναι αργά. Το παράδειγμα των συνταξιούχων να γίνει καθολικό.

Τα άλλα κόμματα προτείνουν και αναμασάνε συνεχώς σαν μαγική λύση "την άνοδο της παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας", ώστε από την πίτα να πάρουν περισσότερα ψίχουλα οι εργαζόμενοι. Αυτά είναι τα οράματα των μεγάλων επιχειρηματιών, των πολυεθνικών μεγαθηρίων, δεν έχουν καμία σχέση με τα οράματα, τα δικαιώματα και τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων.

Χρόνια τώρα ξέρουμε ότι οι αμοιβές και γενικότερα οι απολαβές των εργαζομένων, ακόμα και με τις επίσημες στατιστικές είναι κάτω από την παραγωγικότητα, αφού το μονοπωλιακό κέρδος δε δέχεται κανένα φραγμό, δεν κάνει εθελοντικά καμία παραχώρηση.

Πολλή κουβέντα γίνεται για διακομματική συνεργασία στο χώρο της παιδείας. Πρόκειται για κατασκευασμένη θεωρία και ψέμα. Οι αναδιαρθρώσεις που προωθούνται από το υπουργείο Παιδείας εξυπηρετούν τις μορφωτικές προτεραιότητες που υπαγορεύει το μονοπωλιακό κεφάλαιο. Η δημόσια παιδεία συρρικνώνεται, κοντεύει να γίνει ένας νάνος δίπλα στην ιδιωτική κερδοσκοπική εκπαίδευση που γιγαντώνεται στην Ελλάδα.

Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ άναψαν το πράσινο φως, αλλά και τα άλλα κόμματα δεν πήραν χαμπάρι την επέλαση των εγχώριων και ξένων επιχειρηματιών στον τομέα αυτό. Κάνουν πως δε βλέπουν ότι όλο και λιγότερα παιδιά από την εργατική τάξη μπορούν να σπουδάζουν σε όλες τις βαθμίδες, ότι τα παιδιά της αγροτιάς θα μείνουν ημιαναλφάβητα.

Οι επιχειρηματίες έχουν πάρει στα χέρια τους σήμερα τη χάραξη εκπαιδευτικής πολιτικής, ενώ το υπουργείο Παιδείας έχει γίνει ο πρόθυμος υπηρέτης τους. Τσεπώνουν κολοσσιαία ποσά από τα κοινοτικά ταμεία για σεμινάρια ψευτοειδίκευσης και επανακατάρτισης. Καθορίζουν τι και πώς θα διδάσκεται η μεγάλη πλειοψηφία των παιδιών μας. Ποια είναι τα "οράματά" τους;

Κατασκευάζεται σήμερα μια νέα βιομηχανία παραγωγής αποφοίτων - βίδες στα γρανάζια της καπιταλιστικής μηχανής. Στήνεται μια νέα βιομηχανία παραγωγής εγκεφάλων πρόθυμων να υπηρετούν το σύστημα. Προειδοποιούμε ότι το Εθνικό Απολυτήριο θα γκρεμίσει το Λύκειο κυριολεκτικά.

Τις τελευταίες μέρες άρχισαν να γίνονται τα πρώτα βήματα, οι πρώτες απόπειρες για μια ευρύτερη, σύγχρονη συσπείρωση στο χώρο της παιδείας, οργανώσεων της νεολαίας, των εκπαιδευτικών, των σωματείων.

Το κοινωνικό μέτωπο της παιδείας είναι μονόδρομος, είναι η σωστή απάντηση. Οι κομμουνιστές, οι κνίτες και κνίτισσες πρέπει να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας, για την αναγέννηση του εκπαιδευτικού κινήματος. Η διανόηση του τόπου μας, οι άνθρωποι της τέχνης και του πολιτισμού οφείλουν να δώσουν το "παρών", όπως και στο παρελθόν με την αλληλεγγύη τους, με την τέχνη τους, με τον κριτικό τους λόγο.