Η χώρα που γέννησε τα ολυμπιακά ιδεώδη και βοήθησε τα μέγιστα στην αναβίωση των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων, απέτυχε να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στους αθλητικούς στίβους. Δεκαέξι χρυσά μετάλλια σε 22 Ολυμπιάδες, από τα οποία τα 10 στους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες που φιλοξενήθηκαν το 1896 στην Αθήνα, δεν είναι η καλύτερη δυνατή συγκομιδή. Πολύ περισσότερο που σε εννέα Ολυμπιάδες, η χώρα μας δεν ανέβασε Ολυμπιονίκη στο βάθρο του νικητή. Η μικρή Ελλάδα των 10 εκατομμυρίων ανθρώπων, δεν μπορούσε να συναγωνιστεί τα 200 εκατομμύρια των Αμερικανών και τα 250 εκατομμύρια των Σοβιετικών. Στην ποσότητα μπορούσε όμως να αντιπαραθέσει την ποιότητα, όπως έκανε η Κούβα, η Ανατολική Γερμανία, η Βουλγαρία, η Φινλανδία. Αιτίες μπορούν να αναζητηθούν πολλές, στον τομέα της πολιτικής και της οικονομίας. Οι παράγοντες που ηγήθηκαν του ελληνικού αθλητισμού δε στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Στερούνταν ακόμα κι αυτού του ελάχιστου εγωισμού που ήταν απαραίτητος για να αναβιώσει το μεγαλείο της αρχαιότητας. Το αθλητικό οικοδόμημα ακολούθησε κατά γράμμα το μοντέλο ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας. Καμία οργάνωση. Πρόσκαιρα αποτελέσματα και θριαμβολογίες. Εξάρτηση από τα εκάστοτε κυβερνητικά κόμματα και αδυναμία χάραξης πολιτικής με προοπτική. Οι λύσεις αναζητούνταν στο εξωτερικό, στο πρόσωπο κάποιου προπονητή που θα ομόρφυνε τη βιτρίνα των 5 - 10 πρωταθλητών. Ο αθλητισμός έμεινε εκτός εκπαιδευτικού προγράμματος. Οι αλάνες έγιναν οικόπεδα. Η ανάπτυξη της αθλητικής επιστήμης καθυστέρησε και μόλις το 1974, επί προεδρίας στην ΕΟΑ του Απόστολου Νικολαϊδη, δημιουργήθηκε επιτροπή ολυμπιακής προετοιμασίας.

Το ταλέντο πάντοτε περίσσευε. Απουσίαζε όμως η ορθή αξιολόγηση στον κατάλληλο χρόνο και η ανάδειξη μέσα από επιστημονικά προγράμματα και σε σύγχρονα γυμναστήρια. Οι αθλητές που ήθελαν να κάνουν καριέρα, αναγκαστικά έπαιρναν το δρόμο της ξενιτιάς. Ο Γ. Ρουμπάνης έφτασε στο χάλκινο μετάλλιο στο επί κοντώ το 1956, έχοντας κάνει προετοιμασία στις ΗΠΑ. Ο Χρ. Παπανικολάου δε θα ανέβαζε το ατομικό του ρεκόρ από 4.92 το 1966, σε 5.20 το 1967, αν δεν είχε προετοιμαστεί για δύο χρόνια στο Πανεπιστήμιο Σαν Χοσέ των ΗΠΑ. "Βρήκα όλες τις ανέσεις, όλα τα μέσα, ό,τι γενικά χρειάζεται για τη συστηματική προπόνηση" διηγείται ο ίδιος.

Η Ελλάδα στον αιώνα που πέρασε, αναζήτησε ένα ρόλο εγγυητικής δύναμης για την καθαρότητα του ολυμπιακού κινήματος. Χωρίς λόγο στους αγωνιστικούς χώρους και αυτόνομη φωνή στις συνεδριάσεις της ΔΟΕ, παρακολούθησε εκ μακρόθεν τα δρώμενα. Η πολιτική της ΕΟΑ εξαντλήθηκε στην οργάνωση της τελετής για την αφή της ολυμπιακής φλόγας και την ετήσια εκδήλωση της Ολυμπιακής Ακαδημίας. Επώνυμοι και ανώνυμοι περνούν από την Αρχαία Ολυμπία, εκφράζουν το θαυμασμό τους για το μεγαλείο της ψυχής και του νου των προγόνων μας, αλλά για τους περισσότερους εξ αυτών, την ώρα της κρίσεως, η Ελλάδα είναι η χώρα του νέφους, της πολιτικής αστάθειας, των οικονομικών προβλημάτων, της μιζέριας και του ωχαδελφισμού. "Η πάντοτε ευκολόπιστη και πάντα προδομένη" όπως θα 'λεγε και ο ποιητής.