Από τη στιγμή που το 1963 η Πόλη του Μεξικού νίκησε το Μπουένος Αϊρες, το Ντιτρόιτ και τη Λιόν, στην κούρσα διεκδίκησης των 19ων Ολυμπιακών Αγώνων, άρχισαν οι διαφωνίες και οι συζητήσεις. Προπονητές και γιατροί έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου. Φοβούνταν και δεν το έκρυβαν, ότι το υψόμετρο των 2.250 μέτρων και η επίμονη φυσική προσπάθεια μπορούσαν να αποδειχτούν επικίνδυνα για τον ανθρώπινο οργανισμό που έχει συνηθίσει να ζει στο επίπεδο της θάλασσας. Οι Μεξικάνοι αντέδρασαν. Με θανατηφόρα ειρωνεία απαντούσαν ότι για το υψόμετρο μιλάνε όλοι εκείνοι που εκ των προτέρων αναζητούν δικαιολογίες για την ήττα τους.

Παρά τις όποιες αντιδράσεις, η Ολυμπιάδα του Μεξικού έγινε το σημαντικότερο γεγονός στην ιστορία του αθλητισμού. Στην Πόλη του Μεξικού έφτασαν 6.059 αθλητές (781 γυναίκες), από 112 χώρες. Τα δύο πρώτα ρεκόρ ήταν ήδη γεγονός. Για πρώτη φορά έκαναν την εμφάνισή τους αθλητές από τα νησιά Μπαρμπάντος, την Ονδούρα, το Βελγικό Κογκό, το Κουβέιτ, τη Νικαράγουα, την Παραγουάη, το Σαλβαδόρ, το Σαν Μαρίνο, τις Νήσους Βερμούδες, τη Σιέρα Λεόνε, την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία και το Τσαντ.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Πόλης του Μεξικού χαρακτηρίστηκαν από τις αντιθέσεις τους στον αγωνιστικό και κοινωνικό τομέα. Αρχικά η ΔΟΕ επέτρεψε τη συμμετοχή της ρατσιστικής Ν. Αφρικής, αλλά κάτω από την πίεση της προοδευτικής κοινότητας έκανε πίσω. Στη διάρκεια διαδήλωσης για τα τεράστια έξοδα των αγώνων, η Αστυνομία χτύπησε εν ψυχρώ το λαό του Μεξικού, με αποτέλεσμα τα πρώτα θύματα των Ολυμπιακών Αγώνων. Οι μαύροι αθλητές αρχικά θέλησαν να μποϊκοτάρουν τους αγώνες σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις ΗΠΑ. Ο Τόμι Σμιθ και ο Ρόναλντ Φρίμαν, πρώτος και τρίτος νικητής στα 200μ. υποδέχτηκαν με σκυμμένα κεφάλια και υψωμένες γροθιές την αμερικανική σημαία. Οι Αμερικανοί αθλητές είχαν φτάσει στο Μεξικό με ετικέτα δίπλα στους πέντε κύκλους με το σύνθημα: "Ολυμπιακός νόμος για τα δικαιώματα του ανθρώπου". Δίπλα δίπλα για πρώτη φορά οι αραβικές και η ισραηλινή σημαία, αλλά και οι αθλητές της Δυτικής και Ανατολικής Γερμανίας.

Απαντώντας στις αντιδράσεις των ειδικών, η ΔΟΕ φιλοξένησε τους αθλητές στην Πόλη του Μεξικού δεκαπέντε μέρες πριν την έναρξη των αγώνων. Από τη μια το υψόμετρο κι από την άλλη ο νέος αγωνιστικός τάπητας, γνωστός ως ταρτάν, έφεραν εκπληκτικά αποτελέσματα. Δημιουργήθηκαν 84 ολυμπιακά ρεκόρ εκ των οποίων τα 27 παγκόσμια. Στο στίβο είχαμε 14 παγκόσμια και 27 ολυμπιακά ρεκόρ. Τρεις Αμερικανοί έγραψαν ιστορία. Ο Μπομ Μπίμον με το 8.90 στο μήκος, ο Ντικ Φόσμπερι με τον ειδικό παλμό στο ύψος και ο Λι Εβανς με το εκπληκτικό 43,8 στα 400 μέτρα. Το πέρασμα του πήχη από τον Φόσμπερι με την πλάτη προκάλεσε τις αντιδράσεις ειδικών και γιατρών. Οι πρώτοι υποστήριζαν ότι το άλμα είναι άκυρο, επειδή ο αθλητής απογειώνεται με τα δύο πόδια. Οι δεύτεροι διέγνωσαν ότι ο αθλητής κινδύνευε σοβαρά να σπάσει τη μέση του. Η ζωή όχι μόνο δεν τους δικαίωσε, αλλά σήμερα δεν υπάρχει αθλητής που να χρησιμοποιεί το κλασικό άλμα. Στο τριπλούν ο Β. Σανέεφ χρειάστηκε να πηδήσει 17.39 για να κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο, αφήνοντας πίσω του τον Προυντένσιο από τις Βερμούδες και τον Τζεντίλε από την Ιταλία, που επίσης είχαν πετύχει επίδοση πάνω από το παγκόσμιο ρεκόρ. Ο Ερτερ κατακτούσε το τέταρτο συνεχόμενο χρυσό μετάλλιο στη δισκοβολία και ο Τζιμ Χάινς κατέβαζε το ολυμπιακό ρεκόρ στα 100μ. στο 9.9 δευτερόλεπτα.

Στην κολύμβηση δημιουργήθηκαν 6 παγκόσμια και 23 ολυμπιακά ρεκόρ, με τους Αμερικανούς να κατακτούν 20 χρυσά μετάλλια. Στην άρση βαρών τα ολυμπιακά ρεκόρ έφτασαν τα 18 (3 παγκόσμια), ενώ η Τσεχοσλοβάκα Κασλάφσκα κατέκτησε τέσσερα χρυσά μετάλλια στη γυμναστική. Οι αθλητές της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας με 9 χρυσά, 9 ασημένια και 7 χάλκινα μετάλλια, έδειξαν ότι γεννιέται μια νέα μεγάλη αθλητική δύναμη. Στο μπάσκετ Οι ΗΠΑ νίκησαν στον τελικό με 65 - 50 τη Γιουγκοσλαβία. Στο ποδόσφαιρο η Ουγγαρία με 4 - 1 τη Βουλγαρία, στο βόλεϊ η ΕΣΣΔ την Ιαπωνία με 3 - 1 σετ και στο πόλο η Γιουγκοσλαβία μετά από παράταση την ΕΣΣΔ με 13 - 11.

Εντυπωσιακή εμφάνιση έκαναν και οι αθλητές της Αφρικής. Οι δρομείς από την Κένυα, την Τυνησία και την Αιθιοπία κατέκτησαν 5 χρυσά μετάλλια, αν και στις προηγούμενες Ολυμπιάδες είχαν κατακτήσει μόνο τέσσερα.

Στο Μεξικό έγινε πιο φανερή η κατεύθυνση στην οποία αναπτυσσόταν ο σύγχρονος αθλητισμός. Αν μέχρι τότε τα φαβορί κέρδιζαν με σχετική ευκολία, από το 1968 τα πράγματα άλλαξαν. Οχι τυχαία, πολλοί Ολυμπιονίκες χρειάστηκε να κάνουν ολυμπιακό ή παγκόσμιο ρεκόρ για να ανέβουν στο ψηλότερο σκαλοπάτι του βάθρου.