Είναι, δεν είναι πεντακόσια μέτρα η απόσταση που χωρίζει το υπουργείο Πολιτισμού από το Λαϊκό Σχολείο Παραδοσιακής Μουσικής.Φαίνεται, όμως, ότι αν και μικρή η απόσταση δε διευκολύνει στο να φτάσουν στο ΥΠΠΟ τα σήματα κινδύνου, που εκπέμπει εδώ και καιρό το Σχολείο. Μετά από 11 χρόνια λειτουργίας το σχολείο βρίσκεται σήμερα στην πλέον δυσχερή οικονομική κατάσταση, με αποτέλεσμα το ενδεχόμενο να μη λειτουργήσει τη νέα περίοδο."Το μοναδικό σχολείο παραδοσιακής μουσικής στον τόπο μας ζητιανεύει", λέει ο ιδρυτής και διευθυντής του Αριστείδης Μόσχος,τονίζοντας ότι "για να ανοίξει το σχολείο το Σεπτέμβρη χρειάζονται τουλάχιστον 5.000.000 δραχμές".

"Από το 1952, λέει, όταν προσλήφθηκα ως μουσικός επιμελητής στο Λύκειο Ελληνίδων, βλέποντας τα παραδοσιακά όργανα, λόγω της εισβολής των ξενόφερτων ήχων, να εκτοπίζονται αισθάνθηκα την ανάγκη αντίστασης. Από τότε οραματίστηκα τη δημιουργία ενός σχολείου παραδοσιακής μουσικής, όπου θα διδάσκονταν τα όργανα, οι νέοι θα μάθαιναν τη μουσική και τους χορούς μας. Εκείνη την εποχή είχα μείνει σχεδόν μόνος στο σαντούρι. Ομως και στα άλλα όργανα έβλεπα την ανάγκη "παραγωγής" νέων μουσικών. Κανείς, όμως, δεν άνοιγε το πουγκί του για μια τέτοια υπόθεση". Τα χρόνια περνούσαν και το 1985 ο Αρ. Μόσχος πήρε τη μεγάλη απόφαση. "Μάζεψα, λέει, όλες μου τις οικονομίες και τόλμησα να το ανοίξω σαν αστική εταιρία μη κερδοσκοπική (οι μαθητές πληρώνουν ένα συμβολικό ποσό). Χωρίς την παραμικρή βοήθεια, αλλά με την πίστη ότι κάποιοι στην πορεία θα ευαισθητοποιηθούν. Περισσότερο πίστευα στο υπουργείο Πολιτισμού, στην κυρία Μερκούρη. Την καλέσαμε μερικές φορές, όμως τίποτα... Ισως, να μην έφταιγε η ίδια... Ισως, να μην την άφηναν κάποιοι, που δεν έβλεπαν με καλό μάτι το σχολείο. Κάποιους ενοχλούσε, φαίνεται".

Η πορεία του σχολείου, παρά τα οικονομικά προβλήματα που κατά καιρούς αντιμετώπιζε, ήταν επιτυχημένη και η προσφορά του μεγάλη. "Ολα τα μεγάλα συγκροτήματα της Αθήνας έχουν δικούς μας μουσικούς", λέει με καμάρι ο Αρ. Μόσχος. Στο σχολείο διδάσκονται 22 διαφορετικά όργανα: (σαντούρι, κλαρίνο, βιολί, λαούτο, λύρα, τζουράς, μπουζούκι κ.α.)

Η οικονομική ασφυξία δεν είναι μια νέα κατάσταση για το σχολείο, καθώς στα 11 χρόνια λειτουργίας του, ουδέποτε έλαβε την παραμικρή επιχορήγηση. Τα συσσωρευμένα οικονομικά προβλήματα, όμως, έφτασαν τελευταία σε οριακό σημείο. "Τα λειτουργικά έξοδα του σχολείου είναι περίπου 2.000.000 το μήνα, ενώ το μηνιαίο παθητικό ανέρχεται στις 600.000 - 700.000 δραχμές".Η κατάσταση οξύνεται τους θερινούς μήνες, καθώς τα ενοίκια και άλλα έξοδα "τρέχουν", παρ' όλο που το σχολείο παραμένει κλειστό και συνεπώς χωρίς έσοδα."Εχουμε συνολικό παθητικό περίπου 20.000.000 δραχμές, λέει ο Αρ. Μόσχος. Για την πληρωμή των ενοικίων διαθέτω πλέον χρήματα από δισκογραφικές μου δουλιές, παίρνω δανεικά από συγγενείς και φίλους. Η γυναίκα μου, για να βοηθήσει, αναγκάστηκε να πουλήσει ένα ακίνητο, κληρονομιά από τη μητέρα της. Οι 16 δάσκαλοι, που απασχολούνται στο σχολείο πληρώνονται (για χάρη μου) σαν ωρομίσθιοι, μια και δεν μπορούμε να πληρώσουμε αυτά που προβλέπουν οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας Μουσικών. Μόλις τα απαιτούμενα για τη μεταφορά τους παίρνουν πλέον. Είναι που υπάρχει το συγκρότημά μου. Χάρη σ' αυτό και στο μεγάλο αγώνα μας διατηρείται το σχολείο, που σήμερα διαθέτει περίπου 180 μαθητές".

Οι ενέργειες του Αρ. Μόσχου πολλές και η αγωνία του για τη συνέχιση της λειτουργίας του σχολείου μεγάλη. "Πήγα, λέει, στη Μελίνα. Δε με άκουσε! Πήγα στο Γενικό Γραμματέα του ΥΠΠΟ, Γ. Θωμά. Τίποτα, απατηλές υποσχέσεις. Ο κ. Μικρούτσικος ούτε που αξιώθηκε να με δεχτεί! Λυπάμαι, γιατί είναι και μουσικός. Πήγα στον υπουργό Παιδείας, Γ. Παπανδρέου. Τίποτα! Η Σοφία Παπανδρέου ξέρει πολύ καλά τι συμβαίνει εδώ μέσα, είναι τιμητικό μέλος... Και στον Τσοχατζόπουλο πήγα...".

Αλλά και η τωρινή ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού είναι ενήμερη για τα προβλήματα του σχολείου, καθώς ο Αρ. Μόσχος έστειλε ένα (ακόμη) υπόμνημα και το σχετικό φάκελο με τα στοιχεία.

"Δεν ανέχομαι τον εμπαιγμό, λέει. Τη γνωστή απάντηση "αφήστε το τηλέφωνό σας και θα επικοινωνήσουμε μαζί σας". Δε ζητάω χρήματα για τον εαυτό μου. Δεν μπορεί η παραδοσιακή μουσική να είναι πάντα ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Φαίνεται, όμως, ότι το σχολείο κάποιον ενοχλεί, είμαι βέβαιος πλέον γι' αυτό. Εχω την ηθική ικανοποίηση ότι με αγαπάει ο κόσμος, όμως με πολέμησε το βρώμικο κύκλωμα, γιατί δεν μπήκα σε αυτό, δε θέλησα να συμβιβαστώ... Ας δείξουν κάποιο ενδιαφέρον για το σχολείο. Εμείς κάνουμε κάθε προσπάθεια να βρούμε χρήματα από ιδιώτες, όχι από σπόνσορες, με δόσεις... ".

Ρουμπίνη ΣΟΥΛΗ