Αυτή τη φορά, όμως, δεν έμεινε στις γενικόλογες διαβεβαιώσεις. Προσδιόρισε και εκείνους με τους οποίους θα έρθει σε "ρήξη". Πρόκειται για όσους αντιστέκονται "στην πολιτική των μεταρρυθμίσεων", που προωθεί η κυβέρνηση. Προχώρησε ακόμα παραπέρα και ανέφερε τρεις "κοινωνικές κατηγορίες" που τηρούν μια τέτοια στάση: "Τμήμα των ελληνικών επιχειρήσεων, που έχει συνηθίσει να ευημερεί αντλώντας την κρατική χρηματοδότηση... ένα άλλο τμήμα της κοινωνίας, που έχει συνηθίσει στην παραοικονομία και... άλλα τμήματα της κοινωνίας που έχουν εθιστεί στις δημόσιες παροχές, στις ειδικές ρυθμίσεις". Είναι αυτονόητο ότι η πρώτη κατηγορία, οι επιχειρηματίες που ζουν από την κρατική χρηματοδότηση, όχι μόνο δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα, αλλά ήδη έχουν αισθανθεί άλλη μια φορά το προστατευτικό χέρι της κυβέρνησης Σημίτη. Τελευταίο παράδειγμα το Προεδρικό Διάταγμα για την "ελληνοποίηση" των προμηθειών του δημοσίου, που εγγυάται την απλόχερη κρατική ενίσχυση στις εγχώριες βιομηχανίες μέσω της ανάθεσης των προμηθειών των ΔΕΚΟ.
Αντίθετα, αυτοί που θα πληρώσουν, και μάλιστα ακριβά, είναι όσοι ανήκουν στην τρίτη κατηγορία, οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι αγρότες, οι άνεργοι κ.ά., που έχουν "εθιστεί στις δημόσιες παροχές, στις ειδικές ρυθμίσεις". Με αυτούς η κυβέρνηση, όπως δήλωσε ο Κ. Σημίτης, είναι αποφασισμένη "να έρθει σε σύγκρουση και η σύγκρουση θα είναι σκληρή".
Αν υπήρχε κάποιος που να έχει κάποια αμφιβολία, σχετικά με ποιους θα συγκρουστεί η κυβέρνηση, έσπευσε, την ίδια μέρα, να το κάνει ξεκάθαρο ο κυβερνητικός εκπρόσωπος: "Πρόκειται για συμφέροντα οργανωμένων ομάδων, οι οποίες, προκειμένου να υπηρετούν τα συμφέροντά τους, αντιστρατεύονται τα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου, με το να κλείνουν δρόμους, να προκαλούν καταστροφές και ζημιές". Περισσότερο σαφής δεν μπορούσε να γίνει.
Από την άλλη, οι αξιώσεις της οικονομικής ολιγαρχίας έχουν εκφραστεί με τον πλέον σαφή και κατηγορηματικό τρόπο από την ηγεσία του ΣΕΒ. Μια μέρα πριν την ομιλία Σημίτη είχαν διευκρινίσει, με αφορμή το κλείσιμο του εργοστασίου της Good Year, ότι πρέπει να μειωθεί δραστικά το εργατικό και λειτουργικό κόστος των επιχειρήσεων, ώστε να γίνουν οι επιχειρήσεις ανταγωνιστικές. Πράγμα που σημαίνει "ευελιξία" στις εργασιακές σχέσεις, απολύσεις, ελαστικό ωράριο, καθήλωση μισθών κ.ο.κ.
Είναι, όμως, "άλλου παπά ευαγγέλιο" τι και ποια από τα αντιλαϊκά σχέδια του θα μπορέσει να υλοποιήσει. Εχει και το μαζικό λαϊκό κίνημα, με τους αγώνες του, το δικό του σοβαρό λόγο.