Η γερόντισσα, με ένα σφιχτό μαύρο μαντίλι στο κεφάλι και το μπαστούνι στο δεξί της χέρι, έδειχνε το μονοπάτι στο βουνό. "Από εκεί ανέβηκα στο βουνό Θοδωρή. Είχα ζαλωθεί εφόδια που μου 'χαν δώσει και τραβούσα να βρω τους αντάρτες και τον Διαμαντή!...".

Τα μάτια της άστραφταν, λες και ανέβαινε τώρα στο βουνό, ζαλωμένη αυτή τη φορά στην πλάτη με τα χρόνια της. "Γιαγιά ήσουν στον Δημοκρατικό Στρατό;". Εκείνη μας κοίταξε ίσα στα μάτια και χαμογέλασε. Ακολούθησαν μερικά δευτερόλεπτα σιωπής μέχρι να έρθει η απάντηση. "Εγώ παιδί μου είμαι άνθρωπος του Θεού!". Σαν να μην ακούσαμε, επιμείναμε: "Γιαγιά ήσουν στο ΔΣΕ;". Αυτή τη φορά, κάπως πειραγμένη, η γερόντισσα μπήκε στον κόπο να εξηγήσει: "σ' είπα παιδί μ' ...είμαι άνθρωπος του Θεού, πώς να μην ήμουνα στο ΔΣΕ;".