Σε προεκλογική περίοδο θυμούνται πάντα και τους πνευματικούς ανθρώπους και καλλιτέχνες, με προσκλητήρια, δεξιώσεις, υποσχέσεις. Τους θυμούνται, όπως θυμούνται και όλο το λαό, μόνο για να "ψαρέψουν" την ψήφο τους. Ομως και ο καλλιτέχνης, αναγνωρίζει τα "ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα" και θα πράξει εκείνο που πρέπει. Οι ηθοποιοί βλέπουν τους "νόμιμους" εμπόρους - "πειρατές" να λυμαίνονται τους καρπούς από την εκμετάλλευση του έργου τους, καθώς υποχρεώνονται να υπογράφουν "λεόντειες" συμβάσεις παραχώρησης των πνευματικών και συγγενικών τους δικαιωμάτων.Αποτέλεσμα: οι παντός είδους εκμεταλλευτές πλουτίζουν, ενώ οι καλλιτέχνες δεν παίρνουν δραχμή. Οταν, το 1992, ψηφίστηκε επιτέλους ο νόμος περί πνευματικής ιδιοκτησίας, οι καλλιτέχνες ανάσαναν, ελπίζοντας πως με την εφαρμογή του θα δικαιώνονταν. Δυστυχώς, τέσσερα χρόνια μετά κι ο νόμος είναι ανεφάρμοστος όσον αφορά στο συγγενικό δικαίωμα των ηθοποιών από τη ραδιοτηλεοπτική εκμετάλλευση του έργου τους.

Η κατάσταση, λοιπόν, στο οπτικοακουστικό τοπίο παραμένει, όχι απλά σκοτεινή, αλλά και παράνομη.Τι άλλο είναι η μη εφαρμογή του νόμου 2121/93;Νόμου, που δεν είναι αυτοφυής, αλλά αποτέλεσμα εναρμόνισης της νομοθεσίας μας με την Κοινότητα. Τρία χρόνια μετά την ψήφιση, λοιπόν, του νόμου περί Πνευματικών και Συγγενικών Δικαιωμάτων,και οι ηθοποιοί δεν εισπράττουν δραχμή από τα δικαιώματά τους, ενώ η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ παρακολουθεί απαθής, παριστάνοντας την ανίκανη να παρέμβει, όπως έχει υποχρέωση, για να εφαρμοστεί ο νόμος.Απλούστατα, δεν παρεμβαίνει, για "να μη χαλάσει το κέφι" των μεγαλοκαναλαρχών και μεγαλοπαραγωγών οπτικοακουστικών "προϊόντων".

Το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο, "παρεμβαίνει" μόνο με "ευχές" για την καταβολή των συγγενικών δικαιωμάτων. Τα κανάλια, όμως, εξακολουθούν να κωλυσιεργούν στις διαπραγματεύσεις. Αφού οι κυβερνήσεις και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ δεν έκαναν τίποτα για να ισχύσει ο νόμος, όλοι οι "χρήστες" - εκμεταλλευτές κάθε μορφής καλλιτεχνικής εργασίας των ηθοποιών, εντός και εκτός Ελλάδας (σε κανάλια, ραδιόφωνο, αίθουσες, δισκογραφία, βιντεοκασέτες, κασέτες κλπ.) παραβιάζουν "νόμιμα" το νόμο και βάζουν στην τσέπη τα συγγενικά δικαιώματα, οδηγώντας τον εισπρακτικό φορέα των ηθοποιών, τον "Διόνυσο", να καταφεύγει στη Δικαιοσύνη διεκδικώντας τα δικαιώματα των ηθοποιών.

Μετά από αίτηση ασφαλιστικών μέτρων του "Διόνυσου",εναντίον του τηλεοπτικού ΣΤΑΡ,το Πρωτοδικείο Αθηνών,με απόφασή του και σε εφαρμογή του νόμου 2121/93,υποχρέωσε τον τηλεοπτικό σταθμό ΣΤΑΡ να καταβάλει αμοιβή στους ηθοποιούς για 40 ταινίες που παίχτηκαν από το Δεκέμβρη του '95 μέχρι το Μάρτη του '96.Η απόφαση όριζε αμοιβή 12 εκατομμύρια δραχμές - 300.000 για κάθε ταινία.Αμέσως καταβλητέα ορίζονταν τα 7 εκατομμύρια, τα οποία εισέπραξε πριν λίγο καιρό ο "Διόνυσος".Τη δεύτερη δικαστική νίκη του σημείωσε ο "Διόνυσος" με απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών, που εκδόθηκε στις 28 Αυγούστου, δικαιώνοντας για άλλη μια φορά τους αγώνες των ηθοποιών, για είσπραξη των δικαιωμάτων τους από την προβολή των ελληνικών ταινιών στην τηλεόραση.Πρόκειται για τη δεύτερη απόφαση, που αφορά στην εφαρμογή του Ν. 2121/93, σύμφωνα με την οποία ο τηλεοπτικός ΑΝΤΕΝΝΑ υποχρεούται να καταβάλει τα δικαιώματα των ηθοποιών.Ορίστηκε δε και προσωρινή επιδίκαση.

Τίποτε δεν κατακτιέται χωρίς αγώνα. Και ο αγώνας δεν επιτρέπει συμβιβασμούς, ούτε άλλες υποχωρήσεις. Πολύ περισσότερο δεν επιτρέπει στον εργαζόμενο άνθρωπο να ανέχεται τον εμπαιγμό των ψηφοθήρων, με τα "ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα" που "ανθούν" σε προεκλογική περίοδο και μαραίνονται στην πράξη την επομένη των εκλογών.