Τα τερατάκια του μέλλοντος | ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Τα τερατάκια του μέλλοντος

Του Νίκου ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ

"Οτι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ' ευχήν στην αποικία/ δεν μένει η ελάχιστη αμφιβολία..." *

Ακόμα δεν είχαν "μετρηθεί" οι ψήφοι, δεν είχαν καταλήξει οι κάλπες και ο πρόεδρος των βιομηχάνων - για να μην ξεχνιόμαστε - βγήκε στο γυαλί και έδωσε το στίγμα μέσα στο οποίο πρέπει να κινηθεί η "νέα" κυβέρνηση της "αποικίας": Εχετε δυο μήνες καιρό, δήλωσε, μέχρι την κατάθεση του προϋπολογισμού. Εμείς θα σας περιμένουμε και θα σας αναμένουμε. Εκείνο που μπορούμε να πούμε, για την ώρα - και για τα προσχήματα - είναι πως πρέπει να εξετάσουμε "βαθύτερα" τη νέα οικονομική πολιτική. Πόσο "βαθύτερα", άραγε; Υπάρχει βαθύτερο βάθος από το σημερινό;

"Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη/ η κατοχή σας είν' επισφαλής: / οι τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες αποικίες" *

Οι "νουθεσίες" - και οι κατευθύνσεις - ξεκίνησαν. Μετά τα χειροφιλήματα στην κηδεία, που θύμιζαν ιταλικές ταινίες, με θέμα τη μαφία, οι"κεντροαριστεροί αναμορφωτές", αμέσως μόλις πήραν το σήμα από το "μεγάλο αφεντικό", "...ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν, με την απαίτησιν να εκτελεστούν άνευ αναβολής". Και είναι γνωστό πως η καινούρια εκδοχή του καπιταλισμού, τα νέα υπάκουα κυβερνητικά σχήματα, "...Εχουνε και μια κλίσι στες θυσίες". Μια "κλίση" που οι γνωστοί "παραδοσιακοί" ωχριούν μπροστά τους. Ετούτοι, οι νέοι "εκτελεστές", οι νέοι πολιτικοί "αναμορφωτές", δεν κρατάνε ούτε τα προσχήματα. Γονατίζουν, ακόμα και χωρίς επιγονατίδες, αρκεί να περάσουν στις εξετάσεις. Να αντικαταστήσουν τους προηγούμενους!

"Και όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε, / βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε, / πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς" *

Θα πέσουν οι "αναμορφωτές", που "Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ δεν τους χρειαζότανε κανείς" πάνω στην παιδεία, πάνω στην υγεία, πάνω στις συντάξεις, πάνω στα τρόφιμα, πάνω στους ανθρώπους. Πρέπει - οπωσδήποτε - να"συγκλιθούνε". Τέτοιες εντολές - και τέτοιες υποχρεώσεις - έχουνε πάρει. Πρέπει - το δίχως άλλο - να "εναρμονιστούνε". Ερχονται άσχημες μέρες και πρέπει να αντισταθούμε ή να συμβιβαστούμε. Να μείνουμε "αδιάφοροι" είναι αδύνατον. Πρέπει - οπωσδήποτε - να πάρουμε θέση. Ο ΣΕΒ μας περιμένει στην έξοδο. Εκεί που σου παίρνουν το κεφάλι...

"Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία, / κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς, / απέλθουν, παίρνοντας και τη δικαία μισθοδοσία, / να δούμε τι απομένει πια, μετά/ τόση δεινότητα χειρουργική" *

Απομένει ένας, ακόμα, "ιμιτασιόν" ιστορικός κύκλος. Μια, ακόμα, ιστορική αγυρτεία. Μια ακόμα ιστορική απάτη, βαφτισμένη, για να εξαπατήσει, με μεγάλα- και καλόηχα - ονόματα. "Κράτος πρόνοιας". "Κεντροαριστερά". "Σοσιαλισμός". Πλειοδοσία στημένη. Οπως οι παπατζήδες στην Ομόνοια. Το τυχερό χαρτί ποτέ δε βγαίνει. Και οι κλακαδόροι - τα "διαπλεκόμενα" - να κρατάνε τσίλιες και να σιγοντάρουν. Και από κοντά η Αστυνομία. Και οι πρυτάνεις που μαλώνουν με το υπουργείο, πάνω στις όμορφες πεδιάδες των παιδιών, που δεν καταλαβαίνουν τη λογική των αριθμών. Και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια να τρίβουν τα χέρια τους για τους "πελάτες" που τους βαράνε την πόρτα.

"Ισως δεν έφτασεν, ακόμη ο καιρός. / Να μη βιαζόμεθα, είναι επικίνδυνο πράγμα η βία" *

Μας ζητάνε να παραδοθούμε σιγά σιγά. Χωρίς βία. Να αποδεχτούμε - σιγά σιγά - τις νέες λογικές. Χωρίς αντιρρήσεις. Να θεωρήσουμε το "κρέας ψάρι" για να πετύχει το "θαύμα". Να θεωρήσουμε το πράσινο, σαν το μοναδικό χρώμα της ελπίδας, για να ελπίσουμε, αφού έχουμε - όπως είναι γνωστό - ανάγκη την ελπίδα. Είναι αναγκαίο να πιστέψουμε στα απίστευτα. Θα έρθουνε μέρες που η τρέλα θα είναι προτιμότερη από τη λογική. Γιατί η "λογική" θα είναι - ανυπόφορα - "λογική". Θα έχει μέσα της τόσο συμβιβασμό. Τέτοια υποχώρηση, που θα παρακαλάς να βγει στο φως το ασυμβίβαστο. Θα ζητάς, επιτέλους, το αίμα σου πίσω!

"Εχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία. / Ομως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια; / Και τέλος πάντων, να, τραβούμ' εμπρός" *

Με τις "συμφωνίες" και τις "διαφωνίες" μας. Η ζωή, θέλουν να πουν, προχωράει. Μια ευτυχισμένη "οικογένεια", που αν - σώνει και καλά - πρέπει, κάπου, να δώσει λόγο, είναι στο ραντεβού μας με τις τρεις ταχύτητες. Στο κυνήγι των εξοπλισμών. Στην ανεργία. Στα ναρκωτικά. Στην αθλιότητα. Σε όλα ετούτα που πρέπει να παραβλέψουμε για να μην χυθεί η μανέστρα. Σε όλα ετούτα που μας διαφοροποιούν και πρέπει να τα ξεχάσουμε, για να ομοιοποιηθούμε. Να γίνουμε σαν τα τερατάκια που θα βγάλουν τα σατανικά εργαστήρια του μέλλοντος. Τα τερατάκια, που δε γελάνε, δεν κλαίνε, δε νιώθουν.

* Ποίημα Κ. Καβάφη: "Εν μεγάλη ελληνική αποικία 200 π.Χ."