Η κατάσταση που επικρατεί σήμερα στη ΝΔ δεν αφορά μόνο την ίδια, και όσο κι αν ακούγεται παράξενο, δεν αφορά κυρίως την ίδια. Αφορά το πολιτικό σκηνικό, συνολικά. Και αυτό όχι βέβαια για λόγους περίπου... συναισθηματικούς, όπως θέλουν να τους εμφανίσουν διάφοροι αστοί αναλυτές, οι οποίοι δε σταματούν να πολιτικολογούν στη βάση τού "τι κρίμα, τέτοιο μεγάλο κόμμα και να πάει χαμένο"... Αυτό που κυρίως προβάλει ως πραγματικό πρόβλημα και κίνδυνος για τους... ανησυχούντες, είναι μήπως πάει χαμένος ο δικομματισμός. Πολύ περισσότερο που τα επόμενα σχήματα πολιτικής εκπροσώπησης της ολιγαρχίας δεν έχουν ακόμη πάρει σάρκα και οστά.

Εκείνο που φοβίζει, λοιπόν, δεν είναι οι μικρότερες ή μεγαλύτερες διαφορές που προκαλούνται λόγω των προσωπικών φιλοδοξιών για την αρχηγία στη ΝΔ. Εκείνο που, βασικά, αποτελεί δυσεπίλυτη εξίσωση είναι η δυσκολία να μπουν... δυο πόδια σε ένα παπούτσι. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι όσο η μετατόπιση του ΠΑΣΟΚ προς τα δεξιά εξελίσσεται με ραγδαίο τρόπο, τόσο σοβαρότερη δυσχέρεια θα υπάρχει στη ΝΔ να παίξει έναν αυτοτελή ρόλο, ως πολιτικός φορέας στην υπηρεσία των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου. Με λίγα λόγια, ζούμε σε εποχές που ένας πολιτικός φορέας, με σαφώς λιγότερες ικανότητες να περνά στην κοινωνία την ίδια πολιτική που προωθεί και το ΠΑΣΟΚ, αρχίζει... να περισσεύει (πράγμα που φυσικά δε σημαίνει κατάργηση). Αρχίζει να περισσεύει για λόγους αντικειμενικούς, που σημαίνει ότι αυτή η εξέλιξη δε συνιστά απαραίτητα επιλογή των "αφεντικών". Εξαιτίας αυτών ακριβώς των αντικειμενικών λόγων η κρίση στη ΝΔ θα συνεχιστεί, όποια κι αν είναι η εκλογή της Παρασκευής.

Ομως το γεγονός αυτό δημιουργεί αναπόδραστες εξελίξεις που αφορούν και το ΠΑΣΟΚ. Αφορούν κυρίως την ικανότητά του να εγκλωβίζει λαϊκές μάζες και αριστερές συνειδήσεις, επικαλούμενο άλλοτε "επαράτους εχθρούς" και άλλοτε πλαστά διλήμματα. Η ολιγαρχία γνωρίζει πολύ καλά ότι, υπ' αυτές τις συνθήκες, εν δυνάμει ανοίγει η "στρόφιγγα" για απαγκίστρωση αριστερών πολιτών από το ΠΑΣΟΚ και δημιουργούνται ευνοϊκότερες συνθήκες, ώστε η Αριστερά να παρέμβει για τη χειραφέτηση της συνείδησης ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων. Ετσι το ορατό πρόβλημα στα δεξιά του πολιτικού σκηνικού, προκαλεί ένα πολύ μεγαλύτερο για την άρχουσα τάξη, και αυτό βρίσκεται στα αριστερά. Εκεί οφείλεται και όλη η προσπάθεια γέννησης και συντήρησης νέων αυταπατών και αναχωμάτων της λαϊκής δυσαρέσκειας, μέσα από τα "κεντροαριστερά" σενάρια και την ενίσχυση των φορέων που θέλουν να λανσάρουν την Αριστερά ως δεκανίκι του αντιλαϊκού "εκσυγχρονισμού" και της θεσμολαγνείας. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που αποτελεί φόβο για την ολιγαρχία, μπορεί να αποτελέσει δυνατότητα για το λαϊκό κίνημα, μέσα από τη δική του παρέμβαση και δράση.