Σε πολλά σημεία του γνωστού έργου της Μ. Σέλεϊ, "Φρανκενστάιν", παραπέμπει η όλη ιστορία του πρωτοφανούς αντιδημοκρατικού ολισθήματος, των μηνύσεων και των επιχειρήσεων σύλληψης, του υπουργού Δικαιοσύνης, Ε. Γιαννόπουλου. Στο έργο, ο επιστήμονας προκαλεί τους νόμους της φύσης κινούμενος από τη φιλοδοξία του. Δημιουργεί το "Τέρας", που στο τέλος στρέφεται εναντίον του, επιτίθεται εναντίον του δημιουργού του...

Το ρόλο του "δημιουργού" καταλαμβάνουν σήμερα αυτοδίκαια, εκείνοι που προκαλώντας του νόμους... ακόμα και της λογικής, αναγόρευσαν αυτόν τον άνθρωπο σε εκλαϊκευτή κυβερνητικών πολιτικών, σε τιμητή των πάντων, σε "δημοφιλή" τηλεοπτικό αστέρα, μέχρι και σε... εκφραστή της Εθνικής Αντίστασης. Οι προηγούμενες, αλλά κυρίως η σημερινή κυβέρνηση, που του έδωσαν τις θεσμικές αρμοδιότητες που έχει κατά καιρούς αναλάβει, "ξεχρεώνοντας" τον για τις γνωστές "υπηρεσίες" του, τον κιτρινισμό και τη συκοφαντία. Οι υπεύθυνοι των τηλεοπτικών καναλιών που για λόγους εμπορικότητας τον ανέδειξαν σκανδαλωδώς, παρουσιάζοντας τούς κατά καιρούς τραμπουκισμούς του ως "ντομπροσύνη" ή "δυναμισμό" και το ακατάσχετο υβρεολόγιο που χρησιμοποιεί ως "ειλικρίνεια"! Σήμερα ας τον απολαύσουν ως "κυνηγό δημοσιογράφων".

Υπάρχει βέβαια μια διαφορά με το έργο της Μ. Σέλεϊ. Εκεί το "Τέρας" έχει το ακαταλόγιστο της άγνοιάς του. Κάτι που κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί για τον Ε. Γιαννόπουλο!