Αμα όμως είναι καλλιεργημένος ο άνθρωπος, έχει άλλο αέρα. Και τι μου λένε εμένα ότι δεν κάνει το χρήμα τον άνθρωπο. Εγώ αυτά τα ακούω βερεσέ. Γιατί άμα δεν το λέει η τσέπη σου, άμα δεν έχεις μάθει να περπατάς στα σαλόνια, άμα δεν έχεις συναναστραφεί με ανθρώπους που το μυαλό τους πάει και λίγο παραπέρα - όχι μεροδούλι, μεροφάι ντε - τότε μένεις στούρνος. Και η στενομυαλιά φέρνει την γκρίνια και η γκρίνια φέρνει τη μιζέρια και άστα να πάνε. Μετά όλα σου φταίνε. Ασε που γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια, φυραίνει και το μυαλό και δε σκέφτεται μερικά απλά και πρακτικά πράγματα. Γιατί φίλε μου, ποιο είναι το πρόβλημά σου; Δεν έχεις λεφτά; Δε σου φτάνουνε εκείνα που παίρνεις; Σου παίρνει πολλά η Εφορία; Σιγά τα λάχανα!

Ούτε κακομοιριές, ούτε εκρήξεις για την κακούργα κοινωνία. Επιχειρηματικότητα χρειάζεται. Λίγη σκέψη. Λίγη τσαχπινιά. Λίγη σπιρτάδα ρε αδερφέ. Ανοιξε και καμιά εφημερίδα να δεις ότι τα πράματα δεν είναι και τόσο μαύρα. Ξεστραβώσου. Ακου και καμιά άλλη γνώμη. Δες τι λένε οι βιομήχανοι ρε παιδάκι μου για το πρόβλημά σου. Γι' αυτό που εσύ νομίζεις ότι είναι πρόβλημα, δηλαδή. Δεν μπορεί κοτζάμ στέλεχος του ΣΕΒ να μην ξέρει πέντε πράγματα. Κι όταν αυτός λέει ότι η λιτότητα είναι μύθος, πάει και τελείωσε. Οταν λέει βάλε και τη γριά, τη μάνα σου, στο μεροκάματο και την πεθερά σου - πέθανε, α, καλά - το έχει σκεφτεί. Δεν το πετάει έτσι.

Πόσοι είσαστε στο σπίτι κύριε ιδιότροπε; Αστα αυτά ότι ταϊζεις τόσα στόματα, για τα νοίκια που πληρώνεις, για τα φροντιστήρια του Γιωργάκη και δεν ξέρω 'γώ τι άλλο θα μου μαζέψεις για να με πείσεις για τη φτώχεια σου. Δε σε λυπάμαι ρε. Τρίχες. Διότι φίλε το θέμα δεν είναι πόσα στόματα ταϊζεις, αλλά πόσα χέρια έχεις που μπορείς να βάλεις στη δουλιά. Ναι, ρε. Δουλιά. Τι πάει να πει ότι η γυναίκα φυλάει το παιδί. Τι είναι το παιδί για να το φυλάει; Κρατούμενος; Σαν να μου φαίνεται ότι είσαι και συ λίγο τεμπελάκος. Στρώστη στη δουλιά, καημένε. Και το παιδί. Τι παναπεί ότι ο Γιωργάκης είναι μικρός, πάει σχολείο και θέλει παιχνίδια. Εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουνε, φίλε. Να πας να πεις του Γιωργάκη, άκου να δεις Γιωργάκη, εγώ στην ηλικία σου έστυβα την πέτρα. Λοιπόν, ή θα πας να βρεις δουλιά ή φαϊ γιοκ. Ααα, μου ξανάρχισες τα γνωστά χαραμοφαϊστικα. Τη μια μου τσαμπουνάς ότι ο Γιωργάκης είναι μόνο δέκα χρονών, την άλλη ότι η μάνα σου είναι εδδομήντα, την άλλη ότι δεν έχεις δουλιά για σένα, πού να βρει το παιδί... Ε, όλο και κάτι θα βρίσκεις κάθε φορά. Οποιος δε θέλει να ζυμώσει... Αντε τώρα. Τράβα σπίτι, συζήτα τα με την οικογένεια και πες μου αύριο το πόρισμα που βγάλατε.

Καλώς τονε. Τι έγινε; Το κουβεντιάσατε; "Το κουβεντιάσαμε". Με τη μάνα σου; "Οχι, με το Γιωργάκη". Ναι, και τι σου είπε; "Εχω σπουδαίο παιδί, φίλε". Αλήθεια; Τι σου είπε; "Μου είπε να πας στο διάολο και εσύ και οι καλλιεργημένοι κύριοι του ΣΕΒ".