Ο ζεϊμπέκικος δε μαθαίνεται στα χοροδιδασκαλεία. Δεν είναι χορός για νάζι και κοκεταρία. Ο ζεϊμπέκικος είναι ο χορός της λεβεντιάς, της μαγκιάς. Πετάς την ψυχή σου, την ποδοπατάς, την κάνεις χίλια κομμάτια. Θέλει μεράκι και σεβντά. Δεν έχει συγκεκριμένους βηματισμούς. Η κάθε κίνηση είναι αυτοσχεδιασμός και βγαίνει μέσα από την καρδιά, μέσα από το συναίσθημα. Μπορείς να στέκεσαι ακίνητος και ο ρυθμός να πηγάζει μέσα από τον νταλκά σου, μέσα από την έκφραση του προσώπου σου, μέσα από τον πόνο και την αλήθεια σου.

Δεν μπορεί όποιος κι όποιος να χορέψει ζεϊμπέκικο, αν δεν το νιώθει. Αλλά οι άνθρωποι αυτοί, όπως έχουν διαστρεβλώσει και διασύρει τα πάντα, έννοιες, αξίες κι οράματα, τα ίδια έκαναν και με το χορό, τον κατάντησαν τσίρκουλο.

Τώρα εσύ θα μου πεις, γούστο μου και καπέλο μου, έτσι θέλω, έτσι κάνω, εσένα τι σε κόφτει;

Ναι... πάω πάσο, γούστο σου και καπέλο σου. Ξεκίνα από το βράδυ και τέλειωνε τα ξημερώματα. Τις κάμερες και τα κανάλια τι τα θέλεις από κοντά; Εγώ τι σου φταίω; Η σιχασιά μου πώς θα καλμάρει; Τα ουζάκια, τα τσίπουρα, τα μεζεδάκια, οι κιθαρούλες και τα μπουζούκια, με γεια σας και χαρά σας. Σκασίλα μου αν η κουλτούρα σας φτάνει στο «είναι γάτα, είναι γάτα ο κοντός με τη γραβάτα». Γιατί, όμως, ο απλός τηλεθεατής να υφίσταται τέτοια ταλαιπωρία; Τέτοια πρόκληση του γούστου του και της αισθητικής του;

Η ακρίβεια που καλπάζει. Η ανεργία που αυγαταίνει, η κλοπή των αποταμιεύσεων των μικροκαταθετών (μέγα σκάνδαλον), η κοροϊδία με τα λαϊκά ομόλογα, η Υγεία, η Παιδεία, η στέγη, τα ναρκωτικά που απλώνουν... οι πλημμύρες, οι κακοτεχνίες στον Κηφισό, η τρύπα του Μετρό στο Χαλάνδρι. Το φιάσκο της Κύπρου. Ο συντονισμός και τα αδιέξοδα στα ιατρεία του ΙΚΑ. Τα χρήματα που καταληστεύονται από τις τσέπες των εργαζομένων μ' έναν πληθωρισμό που τρέχει με 4% και παίρνουν αύξηση μόνο 2,5%.

Φοβερή η πραγματικότητα. Μετά παραπονείστε... Με τον ήλιο τα βγάζω, με τον ήλιο τα βάζω, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε; Η απάντηση θα δοθεί πολύ γρήγορα!